Aralık ayında 79 yaşında ölen Martha Diamond, konusu – yani New York mimarisi – açısından son derece tutarlıydı, ancak bir bina resminin ne anlama gelebileceği konusunda olağanüstü derecede geniş kapsamlıydı.
David Kordansky Galerisi’ndeki ilk sergisi “Martha Diamond: Şehrin Derisi”nde sergilenen bazı işlerinde sanki tek kaygısı renkmiş gibi görünüyor; diğerlerinde soyut biçim devreye girer. Bazı yerler tanımlanabilir; diğer resimlerin bina olduğu bile anlaşılamıyor. “New York With Purple No. 3” (2000) gibi bir tabloda, yüksek binalar yoğun gökyüzüne doğru buharlaşıyor gibi görünüyor; mimari sağlamlık, parıldayan atmosfere ve benekli bahar ışığına yenik düşüyor.
Diamond’ın resimleri, 1969’da Bowery’de bir çatı katına yerleştiğinden beri ilham kaynağı olan New York’a ait olabilir, ancak bunların çok daha fazlası var.
Bu sıkıştırılmış, baş döndürücü metropolde yaşayan birinin ölçeğin özelliklerine uyum geliştirmesi belki de şaşırtıcı değildir. Küçük çalışmaları (sonraki büyük ölçekli çalışmalar için hazırlık çalışmaları) sıkı bir şekilde organize edilmiş, şehrin ihtişamına dair anahtar deliği görüşleridir; çoğu 16 veya 20 inç yüksekliğinde Masonit tahtalardadır. 1986’da gerçekleştirilen, kükürtlü bir arka plana karşı parlak mavi binaların güçlü bir şekilde fırçalanmış çağrışımı olan “Sarı Gökyüzü Çalışması”nda olduğu gibi, kapalı bir alana devasa miktarda enerji sığdırabiliyordu.
Şimdi küçük çalışmanın tamamen gerçekleştirilmiş tezahürü olan devasa “Sarı Gökyüzü”ne bakın. 3 metre genişliğindeki tuval, odayı kendinden emin bir şekilde yönetiyor. Daha küçük bir izleme odasında asılı olan çalışma odasından ana galerideki bu büyük tabloya geçme hissi, adını Alfred Hitchcock’un filminden alan, kameranın nesneye doğru veya nesneden uzaklaştığı “Vertigo etkisi” tekniğine benziyor. ters yönde yakınlaştırırken. Nesne az çok statik kalırken etrafındaki alan patlar.
