Mayıs’ta NYC Galerilerinde Ne Görmeli?

Peter Kesme

13 Mayıs’a kadar. Cheim & Read, 547 West 25th Street, Manhattan; 212-242-7727, Cheimread.com.

Peter Shear’ın küçük resimleri özlü, meydan okuyan şiirleri andırıyor. Resim ve başlık akılda ve gözde yankılanır. Bu sekmelerin ilginizi çekip çekmeyeceğine siz karar verin.

Buradaki tek sabit küçük boyuttur; aksi takdirde renk, telkin, iç ölçek ve stildeki farklılıklar hakimdir. Gösterinin ilk resmi olan “Aynı Gün” (2021), koyu kahverengi bir alanın sağ kenarının ortasında, yetersiz, titrek beyaz çizgilerden oluşan kısa bir şerit ve iki dar yatay şekli izole ediyor. Daha önce canlı bir insan etkileşimi merkezi olan dış mekan mobilyalarını, alacakaranlık kararırken bir kumsalda terk edilmiş olarak tasvir edebilir. Bir tablonun dayanması gereken çok şey olan bir yaz sonu hüznü var ama var.

Yanında, “Kapıdan Kapıya” (2022) filminde, Shear, bir miktar orman deresi, eriyen kar veya kayalık bir kumsal için yüzey boyunca beyaz, mavi, kahverengi ve yeşil yüklü fırçalar savurur. Kendi başına bir amaç olsa da, bu çalışma resim-inceleme türünü ve onun zevklerini çağrıştırıyor. Ve kısa bir süre sonra, gösteriye adını veren “Aşağıdaki Deniz” yine kahverengi üzerine beyaz ama sağlam bir şekilde boyanmış – denizdeki beyaz şapkaları veya yerde bırakılmış iz bırakan beyaz giysileri ima ediyor.

Serginin küçük ilk galerisindeki resimler özellikle güçlü. Takip eden iki büyük alanda, en azından bir süreliğine daha fazlasına karşı koyabileceğinizi ve onlarla tartışabileceğinizi görebilirsiniz. Shear’ın bir sonraki yönü, mücevher benzeri, daha sağlam yapılı “Match” biçimleriyle işaret edilebilir. ROBERTA SMITH

Michael McGrath

19 Mayıs’a kadar. Crossing Art, 559 West 23rd Street, Manhattan, 212-359-4333, crossingart.com.

Hudson Vadisi’ndeki Rhinebeck’te yaşayan sanatçı Michael McGrath, emoji manzarası olarak adlandırılabilecek bir tablo çiziyor: çığlık atan çiçekler; şaşırmış görünen böcekler ve ağaçlar. Başlıkları tanrılara, cadılara ve mevsimlik büyülere selam veren tuvallere dağılmış, duvar kağıdı benzeri, Crossing Art’taki şovu “Moon Riot”, rahat bir ruhani enerjiyle tıngırdıyor.

McGrath’ın çalışması birkaç yıl önce radikal bir dönüş yaptı. (Onu Instagram’da keşfettim.) Edvard Munch’un damarında hoş bir şekilde dinsiz manzaralar ve karanlık figürler çiziyordu ve birdenbire çalışmaları, kompozisyonlarında demir atmış Day-Glo rengi ve şarkı söyleyen bitkilerle patladı. Çalışmaları ciddi veya apokaliptik olmaktan çok, halk sanatı veya çocuk çizimleri gibi sıcak ve eğlenceli ve “Av Tanrılarına Giriş”, “Cadılar için Bahar Eğitimi”, “Hayalet Sistemleri Yeniden Tasarlamak” ve “Aylar için Hafta Sonu Konferansı” gibi başlıklarla tamamlanıyor. ve Minik Vampirler.

Gösteri birkaç yanlış adım içeriyor: Sarkık ve heykelden çok tema parkı maskotları gibi hissettiren sahte kürk yeti figürleri olmadan yaşayabilirim. Yine de McGrath’ın çalışması canlandırıcı, çünkü ormanda yürümenin harikasını somutlaştırıyor ve insanlar eksi dünyanın iyi olacağına dair daha derin bir duygu; Thomas Cole’un 19. yüzyıl Hudson River School şaheser serisi “The Course of Empire”da (1833-1836) olduğu gibi her şey yeniden canlanıyor; McGrath bir şeye kanallık yaptı: belki ruhlar, belki tanrılar, ama çoğunlukla farklı bir frekansa takılan sözde yabancı sanatçıların yapaylığı. MARTHA SCHWENDENER

enrique chagoya

13 Mayıs’a kadar George Adams Gallery, 38 Walker Street, Manhattan; 212-564-8480, georgeadamsgallery.com.

Enrique Chagoya’nın “Dil Sınırında Gözaltı” (2023) adlı tablosunda, “Sınır Devriyesi” işaretli bir kanodaki üç Kızılderili figürü, Donald Duck’ın kafasına sahip bir kadını kaçırıyor gibi görünüyor. Sanki bir silecekle, sahneyi çevreleyen yeşillikler, Chagoya tarafından hala ıslak yüzey boyunca sürüklenerek Gerhard-Richteresk bir görsel aksaklık yarattı. Çalışma karakteristik olarak pop ve soyut unsurları tarihsel kaynaklarla birleştiriyor – bu örnekte Charles Ferdinand Wimar’ın 1853 tarihli “Daniel Boone’un Kızının Kızılderililer Tarafından Kaçırılması” tablosunu yeniden işleyerek. Bu ve “Sınırsız”da yer alan diğer 13 resim, baskı ve kitap çalışması, Meksika doğumlu, Kaliforniyalı sanatçının tarihi patlatma yöntemine güçlü bir giriş sağlıyor ve böylece Chagoya’nın “ters antropoloji” adını verdiği bir süreçte enkazdan kolajlar yapıyor.

Chagoya’nın babası, günlük işinin sahte paraları tespit etmek olduğu Meksika merkez bankasında çalışırken bir sanatçı olarak ek iş yaptı. Bu örneğin ardından Chagoya, sanat ve baskıresme yönelmeden önce ekonomi okumaya devam etti. Bu arka plan, golem benzeri iki figürün savaştığı “The Enlightened Savage Guide to Economic Theory” (2009-2010) hakkında bilgi verir: biri Irak dinarı banknotundan Saddam Hüseyin’in portresi tarafından sağlanan başıyla petrol kulelerinden yapılmış, diğeri savaş uçağı parçalarından yapılmıştır ve George Washington’ın başı bir ABD dolarından alınmıştır. Chagoya’nın en iyi eseri, İspanyol Katolik sömürgeciler tarafından neredeyse yok edilen Kolomb öncesi Maya ve Aztek kitap geleneklerinin çizgi romanlarla melezleştirildiği ve sanat tarihi imalarıyla dolu olduğu bu “kodeks” formatları olmaya devam ediyor. Chagoya’nın sorun çıkarma yeteneği her zaman taze kalır. JOHN VINCLER

Kral Kobra

13 Mayıs’a kadar. JTT, 390 Broadway, Manhattan; 212-574-8152, jttnyc.com.

Kral Kobra (namı diğer Doreen Lynette Garner) olarak bilinen sanatçının şok edici tavrı, ürkütücü “Salome’s Revenge” (2023) ile kendini duyurur: bir şarküteri dilimleyiciye sıkıştırılmış pembe bir silikon insan kafası kalıbı. Lastik gibi, ete benzer artıklarla kaplı tondoya geldiğinizde, onun neyden yapıldığını bilirsiniz. Cobra’nın önceki heykelleri, Siyah beden üzerindeki tıbbi deneylerin acımasız tarihini keşfetmek için benzer öğütücü teknikleri kullanmıştı. Buradaki “et”, “J. Marion Sims’in mezarından gelen pislik” içeriyor, köleleştirilmiş Siyah kadınlar üzerinde genellikle anestezi olmadan jinekolojiye öncülük eden adama lanet olsun.

“Beyaz Et” sergisi, ırksal beyazlık kavramını bir tür mortadella – fındık ve yağla lekelenmiş soyut bir et olarak hayal ediyor. Cobra’nın metaforik kasaplığı, soyutlamanın kendisinin ırksal bir kavram olup olmadığını soruyor. Soyut sanatı beyaz adamlar mı icat etti? Bir sanat eserini (ya da tıbbi bir “başarıyı”) onu yapan canavardan soyutlayabilir misiniz?

Gösterinin gücü, nekrotik bir köpekbalığının gerçek boyutlu bir modeli, pigmentli silikon, boncuklar, saç örgüsü, çelik ağ ve (dişler için) jiletlerle birbirine yapıştırılmış, açık bir çelik çerçeve içinde asılı – Damien’ın açık bir parodisi Hirst’ün formaldehitli gişe rekorları kıran filmi. İkinci bir galeride çalışmak, bir sarı saçlı rasta ipi ve beyaz, rastalı kafa derisinden oluşan dev bir kolye içerir. Belki de beyazlığın kendi gaddarlığını göstermek için bu tür kanlı bir abartı gerekir. Ve eğer soyut sanatta saflık varsa da, Cobra’nın kaba çalışma tarzı bunu da reddediyor. TRAVIS DIEHL

adam ışını

2 Haziran’a kadar. Di Donna, 744 Madison Avenue, Manhattan; 212-259-0444, didonna.com.

Man Ray, 1920’lerde ve 30’larda Paris’in sanatçılarını ve yazarlarını, Nadar’ın 19. yüzyıldaki selefleri gibi silinmez bir şekilde tasvir etti. Gerçekten de, Man Ray’in Marcel Proust’un ölüm döşeğindeki fotoğrafı, Nadar’ın Victor Hugo’ya uygun bir kitap sonu yapıyor. Ancak Nadar, 1885’te Fransa’nın edebiyat devini andığında, kendisi de saygıdeğer bir Paris kurumuyken, 1922’de Jean Cocteau’nun emriyle Proust’un dairesine koşan Man Ray, korkunç Fransızca konuşan ve Paris’te yaşayan bir Amerikalıydı. bir yıldan biraz fazla bir süredir.

“Man Ray’in Paris Portreleri, 1921-1939” harikası, sanatçılığının yanı sıra erişimidir. Man Ray, taşınmadan önce iki öncü sanatçı olan Marcel Duchamp ve Tristan Tzara ile arkadaş olmuştu. Paris’e girişini kolaylaştırdılar ve çoğu Man Ray’i hayatının son yıllarında tanıyan ve bu sergide işbirliği yapan özel bir sanat satıcısı olan Timothy Baum’un koleksiyonundan alınan 72 eski baskıdan oluşan bu serginin konuları arasında yer alıyorlar.

Man Ray tebaasını övdü. Kırışıklıkları ve diğer kusurları yumuşatmak için, genellikle uzun bir lensle uzaktan çekim yaptı ve filmi biraz fazla pozladı. Yine de portreleri son derece açıklayıcıydı: şair Anna de Noailles’ın bilen gözleri, her zaman salamura edilmiş Sinclair Lewis’in donuk bakışları, genç Alexander Calder’ın iriyarı gücü. Ve sonra 30’lu yaşlarının ortalarında çekilmiş otoportresi var – kasıtlı olarak çarpık kravat, delici gözler ve durdurulamaz bir kararlılık çizgisine yerleştirilmiş ağız. ARTHUR LUBOW