1950’lerde Avustralya Yayın Komisyonu, biri Avustralyalı bir sanatçıya, diğeri bir yabancıya ait iki müzik performansının yer aldığı “Incognito” adlı radyo programını sundu.
Gösterinin sonunda seyircilerden hangi oyuncunun Avustralyalı olduğunu tahmin etmeleri istendi. Çok sık, yanlış tahmin ettiler. Gösteri, Melbourne yazarı AA Phillips’in “kültürel yaltaklanma” olarak adlandırdığı ulusal bir aşağılık kompleksini farkında olmadan ortaya çıkarmıştı.
Bu, Amerikan araba koleksiyoncularının tanıdık bulabilecekleri bir durum – şık yabancı yapımı klasik arabalara yerel eşdeğerlerinden önemli ölçüde daha fazla değer veriyor gibi görünüyorlar.
Amerikan araba tasarımının, işçiliğinin ve mühendisliğinin 1960’lardan sonra zarar gördüğü iyi belgelenmiştir, ancak ondan önce birçok Amerikan arabası, özellikle savaş öncesi dönemden olanlar zarif ve iyi tasarlanmıştı.
Amerikalı otomobil üreticisi Duesenberg, hidrolik frenler gibi gelişmelerin kullanılmasına öncülük etti ve savaş öncesi Duesenberg, Auburn, Cadillac, Packard ve diğer otomobillerin kaportaları Avrupa’daki her şey kadar zarifti.
1930’ların ortalarında, Duesenberg’in kardeş şirketi Cord, önden çekişli, fütüristik stile ve isteğe bağlı bir kompresöre sahip devrim niteliğindeki 812’yi üretti. Bununla birlikte, bu arabalardan herhangi birinin, Amerika Birleşik Devletleri’nde veya başka yerlerde Avrupalı meslektaşlarının yaptığı gibi satması nadirdir.
Klasik otomobil sigortacısı ve otomotiv eğlence markası Hagerty’ye göre, müzayedede şimdiye kadar satılan en değerli 30 araba arasında, listedeki yalnızca bir araba, 1935 Duesenberg SSJ, Amerikan. 2018’de 22 milyon dolara satıldı.
Bu eşitsizlik merak uyandırıyor. Amerikalılar, Avrupalıların aksine, genellikle büyükanne ve büyükbabalarının ve büyük büyükanne ve büyükbabalarının nesilleri tarafından inşa edilen klasikleri küçümserler.
Mart ayında Florida’da düzenlenen bir müzayedede 1931 Duesenberg 4.295.000 dolara satıldı. Yine de bu, Ağustos 2022’de Kaliforniya’daki bir müzayedede bir koleksiyoncunun 1937 model bir Mercedes-Benz için ödediği miktarın yarısından daha azdı. Louis yakınlarında yaşayan ve otuz yılı aşkın bir süredir klasik araba ticareti ve koleksiyonu yapan, kendini “araba delisi” olarak tanımlayan Mark Hyman, yeni olduklarında dünyanın yeni olduğunu söyledi.
“Duesenberg gibi arabaların, en iyinin en iyisine sahip olması gerekenler arasında bir tarikat var, ancak bunlar bir sürücü arabasından çok bir müze parçası olarak görülme eğiliminde” dedi.
1930’ların Bentley ve Alfa Romeo sahiplerinin organize turlara ve rallilere katılmaları için pek çok fırsat olduğunu da kaydeden Bay Hyman, “Vintage Avrupa arabaları daha sofistike bir sürüş deneyimi sunuyor ve bu nedenle sahipleri tarafından daha düzenli kullanılıyor” dedi. bu, arabaları oldukça zorlar, ancak üst düzey Amerikan klasik arabaları için bu tür fırsatlar daha azdır.
“Kullanılabilirlik bir değer faktörüdür ve eski Avrupa arabaları daha sportif olma eğilimindedir, daha çok modern arabalar gibi yol tutuşu ve frenleme yaparlar ve insanlar bu nedenle daha fazla öderler” dedi.
Bir istisna, Cord 810/812’dir.
“Düzgün bir şekilde sıralandıklarında, hızlılar ve çok iyi idare ediyorlar, ancak bu arabaları anlayan ve destekleyen insanların sayısı, eski Bentley dünyasında gördüğünüzün çok küçük bir kısmı ve bu da olumsuz etkiler. kullanılabilirlik ve değer, ”dedi Bay Hyman.
1937 Cord 812, dik ve geleneksel 1930 4 ½ Litrelik Bentley ile karşılaştırıldığında bir uzay gemisi gibi görünse de, aslında benzer beygir gücü üretiyorlar. RM Sotheby’s yakın zamanda her birini açık artırmaya çıkardı ve sonuçlar yakın değildi – İngiliz yapımı Bentley için 698.000 $, Indiana yapımı Cord için 184.800 $.
Aşağılık kompleksi, savaş öncesi büyük klasiklerle sınırlı değildir. Bay Hyman, koleksiyoncular tarafından C2 olarak bilinen, 1963-67 model yıllarına sahip ikinci nesil Corvette’lerin yalnızca Corvette için değil, aynı zamanda genel olarak orta yüzyıl otomobil tasarımı için de yüksek bir su işareti olarak görüldüğünü belirtti.
Tasarımcılar Peter Brock, Bill Mitchell ve Larry Shinoda, arabanın zarif şekli ve detaylarında el ele verdiler. Benzer boyut, performans ve genel olarak güzelliğe sahip İngiliz yapımı Jaguar E-Type’ın çağdaşı ve rakibi idi.
Hyman, “Jaguar çok daha huysuz, fazla mühendislik ürünü ve çoğu kırılgan olan daha fazla parçaya sahip” dedi. “Ancak karmaşıklık çekici olabilir. Karmaşık bir mekanik saatten farklı olarak kesinlikle farklı bir deneyim sunuyor. Bir kuvars saat daha sağlam olabilir ve zamanı daha iyi söyleyebilir, ancak karmaşıklığı zarafetle bir tutan insanlar için bu, Jaguar’ın neden genellikle Corvette’in iki katı fiyata satıldığını açıklıyor.”
Son ihale sonuçları bunu destekliyor. Bu yıl, Gooding & Company üstü açılır bir 1963 Corvette’i 52.640$’a ve 1964 Jaguar E-Type Roadster’ı 92.400$’a sattı – benzer durumdaki arabalar.
Broad Arrow Group’un satış başkan yardımcısı Ramsey Potts’a göre, Amerikan koleksiyon arabaları ile yabancı otomobiller arasındaki değer farkı motor sporlarından kaynaklanıyor.
“Pittsburgh dışında Buick, Pontiac, AMC ve Jeep bayilerine sahip bir amcamın yanında büyüdüm ve ailemizin garajını yerli otomobiller doldururken, spor otomobillerin ve Formula 1 yarışlarının ihtişamı ve inceliklerine kapıldım” dedi. “Ve takip ettiğim yarış sonuçlarının keskin ucunda yerli üreticilerden hiçbirini bulamadım. Bence pek çok koleksiyoncu için bu böyle ve bu, bu arabaların bugün sahip olduğu göreli değerlerde kendini gösteriyor.”
Hagerty’nin değerleme analitiği yöneticisi John Wiley, aşağılık kompleksinin 20. yüzyılın başında otomobil endüstrisinin başlangıcına kadar uzandığını düşünüyor ve Amerikan arabalarının Henry Ford’un ulaşım yaratma takıntısı tarafından erken tanımlanmış gibi göründüğüne dikkat çekiyor. herkes, oysa Avrupa otomobil endüstrisi daha küçük hacimlere ve zenginlere daha uzun süre hizmet vermeye odaklanmaya devam etti. Bay Wiley, zenginler için üretilen arabaların koleksiyoncular tarafından daha çok aranmasının doğal olduğuna inandığını söyledi.
Cleveland’daki Crawford Otomobil Havacılık Müzesi’nin müdürü Bradley Brownell, 1970’lerde ve 1980’lerde Cadillac ve Lincoln gibi prestijli markalar için üretilen cansız Amerikan arabalarının eski klasiklerin koleksiyonculuğunu zedelediğine inandığını söyledi.
Ford’un seri üretim yöntemlerinin Amerikan otomobil endüstrisini tanımladığı doğru olsa da, Bay Brownell aynı zamanda bazı gerçekten özel Amerikan klasiklerinin o dönemde yaratıldığına da işaret ediyor – tüm Amerikan arabalarının seri üretildiği algısının gölgesinde kaldılar.
“Büyük Buhran’dan önce, muhtemelen dünyanın en iyi el yapımı arabaları Packard, Pierce-Arrow ve Peerless tarafından Amerika’da yapıldı, ancak bu üç şirketten yalnızca ikisi Buhran’dan sağ çıktı ve üçüncüsü, Packard neredeyse yok oldu. 70 yıl,” dedi Bay Brownell. “Bu nedenle, Amerikan koleksiyon arabaları arasında, hepsi hala ortalıkta olan Mercedes-Benz, Bentley ve Alfa Romeo’ya kıyasla bir isim tanıma sorunu var.”
