2021’de New York’un barınma sistemi, 61.000 sakinle baskı altındaydı. Yetkililer, kapasitenin dolduğunu veya bittiğini söyledi.
2023’te sistem, iki kat daha fazla insanı barındırma yolunda ilerliyor.
Pandemi, hızla yükselen kiralar gibi tanıdık faktörler ve akut olanlar: yurtdışındaki ekonomik kargaşa ve New York’u binlerce kilometre ötedeki bir sınır krizine itmeye çalışan Amerika’daki politikacılar sayesinde nüfus bu hafta 100.000 ile göz kamaştırıcı bir rekora ulaştı.
Güneyden gelenlerin akını, insanların sadece geleneksel barınaklarda değil, otellerde, çadırlarda ve hatta spor salonlarında geçici konaklama yerlerinde yaşamasına neden oldu. 1924’te Midtown’da hayranlık uyandırmak için açılan ve yıllık Yılbaşı radyo yayınlarının “Auld Lang Syne”i popülerleştirdiği Roosevelt Hotel, önümüzdeki aylarda 1.000 odasının tamamını göçmenlere devredecek.
Yetkililer bu haftayı bir “devrilme noktası” olarak nitelendirdi – ilk kez sığınma evlerindekilerin çoğunluğunu göçmenler oluşturdu. Sığınak sakinlerinin şaşırtıcı yeni sayısı, yansıtmadığı rakamlar nedeniyle daha da rahatsız edici.
Bir sosyal hizmetler kuruluşu olan Vocal-NY’nin konut kampanyaları direktörü Adolfo Abreu, “Bu kıyaslama noktasında olmamız ve bunun ne kadar doğru olduğunu, kaç kişinin hesaba katılmadığını bile bilmiyoruz” dedi.
Temmuz 2024’e kadar 4,3 milyar dolara mal olacağı tahmin edilen böyle bir göçmen patlaması, herhangi bir Amerikan şehrini sınayabilir. New York’ta gelenler, şehrin kendi yarattığı faktörler nedeniyle zaten baskı altında olan bir sistemle karşılandı.
New Yorklular her zamankinden daha fazla kira harcıyor. Ve ödeyemeyecek duruma geldiklerinde, evlerini kaybettiklerinde ve şehrin benzersiz barınma hakkından yararlandıklarında, uygun fiyatlı kalıcı konut bulmak her zamankinden daha zor. Böylece tesislerde geçmiş nesillere göre daha uzun süre kalıyorlar – çocuklu ailelerin ortalama kalış süresi 530 günden fazla, en son rakamlara göre bu sayı 15 yıl önce ikiye katlandı.
Barınak ev haline gelene kadar daha fazla evsiz insan evler için rekabet eder.
2022’de, Teksas’tan yalnızca 40 kişilik bir otobüs geldiğinde bent kapakları açıldı. Battaniyeli yardım görevlileri tarafından, adım atmaktan gurur duyan bir şehrin el sıkışmaları ve tezahüratları tarafından karşılandı.
Alkışlar durdu ve kameralar başka bir yere döndü ama otobüsler ve uçaklar gelmeye devam etti. Barınaklar, geçen bahardan bu yana, bazen bir gecede 170’ten fazla, pop-up restoranlardan daha hızlı açıldı.
Sağlık ve insani hizmetlerden sorumlu belediye başkan yardımcısı Anne Williams-Isom, “Yatağa gittiğim ve ‘Bu gece için yeterince vaktimiz var mı?’ diye düşünmediğim bir gün bile yok” dedi.
Bu 100.000 kişi nerede yaşıyor? Bu hayat neye benziyor?
50 yaşındaki Renee Culp, on yıldır barınaklarda kalıyor. “Cehennem oldu,” dedi. “Kaynaklarınız yok.” Bilgisayarsız bir iş bulmaya çalış, dedi.
Daha yeni gelenlerden biri de, ailesinden ayrılan ve Rio Grande’den Teksas’a yüzerek gitmek için Nikaragua ve Meksika’yı dolaşan Kolombiyalı bir marangoz olan 36 yaşındaki Elliot Ramirez. Bir “vakfın” kendisine bedava uçak bileti verdiğini ve iki aydır Brooklyn’deki Bedford-Atlantic Armory sığınma evinde kaldığını söyledi.
Bir kasırga oldu. Gıda iyi. Mekan rahatsız edici derecede kalabalık, ancak içeride o kadar çok İspanyolca konuşuyor ki bu ona evini hatırlatıyor. Çalışma vizesi olmadan iş bulmak zordur, dolayısıyla beraberinde getirdiği becerileri kullanamaz.
“New York’ta daha karmaşık,” dedi.
65 yaşındaki Roger Davis, bir sosyal yardım görevlisi onu bir metro vagonunda uyurken bulduktan sonra Bronx’ta bir sığınağa girdi. Çok kalabalıklaşana kadar bir yıl içeride yaşadı. Artık kimse kurallara uymuyor, canının istediği yerde sigara içiyor gibiydi. Banyolar pislendi ve bitkin personel önlerindeki herkesi azarladı.
Bay Davis sokaklara döndü. Bazen metrolarda, bazen kaldırımlarda, nakliye paletlerinden yapılan gecekondularda uyuyor.
“Böylesi daha kolay,” dedi.
Brooklyn’de 12th Street’teki bir barınakta bulunan 57 yaşındaki Ezekiel Lee, sistemde daha fazla atık olduğunu söyledi – tıraş bıçakları bir kez kullanıldı ve atıldı, bu da bir kıtlığa yol açtı.
Bu kadar çok sayıda göçmenin gelişinin – “beni yanlış anlamayın, sempati duyuyorum” – sistemi zorladığını söyledi. “Tek bir şey değil,” dedi. “Birçok farklı şey var.”
Başka bir deyişle: “Bu bir insani kriz” dedi, New York Belediye Meclisi’nin eski sözcüsü ve şu anda Muhtaç Kadınlar sığınma evinin başkanı olan Christine Quinn. “Lanet olası bir barikat varsa, üstesinden gelin.”
Vocal-NY’den Bay Abreu, 100.000 kişilik nüfusun yakında küçülmesinin olası olmadığını söyledi.
“Birçoğumuz evsiz kalmaya bir gelir şoku uzaktayız” dedi. “Bu, derine inmezsek 100.000’in ikiye veya üçe katlanabileceği çok tehlikeli bir durum.”
Nate Schweber ve Olivia Bensimon raporlamaya katkıda bulundu.
