Nicole Eisenman Dönüm Noktasında

Sanatçı Nicole Eisenman, eski bir müzenin bodrum katında kablosuz bir demir testeresi alıp geçmişi yıkmaya başladı.

Haziran ayının kavurucu bir sabahıydı ve Eisenman, 1995 Bienali’nde büyük bir sansasyona yol açan, Madison Caddesi’ndeki eski Whitney Müzesi’nin bir duvarının arkasında onlarca yıldır mühürlenmiş yaramaz bir duvar resmini kazıyordu. Müzenin yıkımının panoramik, Boschvari bir vizyonuydu; Hopper resimlerinden Warhol baskılarına kadar her şey ezilmiş ve kurumun başkanı baygın bırakılmıştı. Sadece Eisenman’ın “Patlamış Whitney” adlı eseri sıfır noktasında ayakta kalmıştı.

Nicole Eisenman’ın 1995 Whitney Bienali’nde görülen bir duvar resmi olan “Patlayan Whitney”. Ortada, altta, sanatçının geçmişte bağımlılıkla mücadele ettiği bir anıya gönderme yapan, sanatçının ölmekte olduğu bir otoportre yer alıyor. Kredi… Nicole Eisenman, Whitney Amerikan Sanat Müzesi aracılığıyla; Fotoğraf: Geoffrey Clements

Eisenman, kaotik duvar resmini metodik bir şekilde moloza dönüştürüyordu, ancak Eisenman’ın X Kuşağı’nın en önemli ressamlarından biri haline gelmesinin yeniden anlatımında çoğu sanat tarihçisinin gözden kaçırdığı başka bir yıkım sahnesi daha vardı. 30 fit genişliğindeki resmin ayağına yayılmış olan sanatçının ölmekte olan bir otoportresi, Eisenman’ın geçmişte eroin bağımlılığıyla yaşadığı mücadelelere bir göndermedir.

59 yaşında, cinsiyet akışkanlığı olan ve sıklıkla onlar/onlara zamirlerini kullanan Eisenman, uyuşturucuyla mücadelelerini neredeyse otuz yıl boyunca halktan gizli tuttu – sanat kariyerlerinin çoğu boyunca – ancak şimdi uyuşturucu tedavisinin başlangıcında uykusuz bir hafta geçirdikleri en düşük noktalarından birinde duvar resmini yaptıklarını açıklamaya hazır. Yukarıya ve sağa dikkatlice bakın: Sanatçının hayat kurtarıcı bakım sağladığını söylediği doktor Ann Bordwine Beeder’ın portresi.