Her ikisi de defalarca Oscar adayı olan yapım tasarımcısı Sarah Greenwood ve set dekoratörü Katie Spencer, “Atonement”, “Anna Karenina” ve “Darkest Hour” gibi filmler üzerinde çalışırken, ses sahnelerini döneme uygun setlere dönüştürmek zorunda kaldılar. Bu alanları doku ve ruhla işlemek için detaylara gösterilen olağanüstü özen.
Ve bu işler zahmetli olsa da – tek bir şey bile yanlış görünse bile, filmin dönem yanılsamasını ortadan kaldırabilirdi – parlak pembe stüdyo komedisi Greta Gerwig’in “Barbie”siyle boy ölçüşemeyeceklerini kanıtladılar.
Greenwood geçen hafta Spencer’la yaptığı bir görüntülü görüşme sırasında “Bu şimdiye kadar yaptığımız en zor felsefi, entelektüel ve beyinsel çalışmalardan biriydi” dedi. “Nasıl olabilir? Bu ‘Barbie’. Ama gerçekten öyleydi.
Öte yandan, film çeşitli düzeylerde çalıştığı için, “Barbie” ile ilgili pek çok şey beklediğinizden daha kafa karıştırıcı: Mattel oyuncağına dayanan büyük bütçeli bir film olmasına rağmen, Gerwig ve yardımcı yazarı Noah Baumbach, bol bol poz veriyor. baştan sona hayat ve kadınlıkla ilgili önemli sorular. Ve Greenwood ve Spencer’ın tasarladığı, Barbie rolünde Margot Robbie’nin ve Ken rolünde Ryan Gosling’in canlandırdığı, görsel olarak göz kamaştırıcı Barbie Rüya Evlerinde arka plandaki en küçük ayrıntılar bile aylarca varoluşsal düşünmeyi gerektirdi.
Spencer, “Her şey düşünüldü,” dedi. “Kesinlikle her şey.”
Gerwig, gerçek bir Barbie meraklısı olarak projeye dahil olsa da, Greenwood ve Spencer’ın oyuncak bebekle kişisel bir geçmişi yoktu. Spencer, “İkimizin de Barbie’si büyümemişti,” dedi. “Sanırım toplumun çoğu gibi biz de Barbie hakkında oldukça yargılayıcıydık.”
Yine de, Gerwig’in coşkusuyla büyülenen iki kadın, kendilerini yoğun bir araştırmaya adadılar. Yönergeleri, oyun duygusunu korumaktı, bu yüzden Barbie’nin evinde merdiven yok: Bir oyuncak bebek, dairesel pembe bir kaydıraktan çıkabiliyorsa veya daha da iyisi, çatıdan zarif bir şekilde süzülebiliyorken neden bir kat merdiven inmeye tenezzül etsin? bir çocuğun görünmez eli tarafından yönlendirilirse?
Spencer, “Hepimiz ona bir uzay filmi ya da dönem filmiymiş gibi inanmak zorundaydık,” dedi. “1780’de geçiyormuş gibi araştırmak zorunda kaldık.”
İlk olarak, tasarımcılar eski bir Barbie Dreamhouse’u incelediler ve tahmin ettiklerinden çok daha sıkışık olduğunu gördüler: Klasik oranlara sahip bir Barbie, kolunun basit bir yukarı hareketiyle her odanın tavanını sıyırabilirdi.
Greenwood, bu hissi simüle etmek için, “Filmdeki Rüya Evleri, tıpkı arabalar ve yollar gibi, olabileceklerinden yüzde 23 daha küçük,” dedi. “Evi küçülttüğünüzde, Margot ve Ryan gibi aktörleri daha büyük gösteriyorsunuz, bu da her şeyin ‘oyuncak’ görünmesini sağlıyor.”
Greenwood ve Spencer, Dreamhouse’ları daha gerçek hissettirecek şekilde uyarlamak yerine gerçeküstülüklerini oynadılar. Barbie buzdolabını açtığında, yiyeceklerin çoğu düz çizgi film çıkartmalarıdır. Büyük boy bardağı sıvı içermiyor – Barbie’ler içmiyorsa neden sıvı içersin? – ve diş fırçasının boyutu daha da abartılı çünkü bu, bir çocuğun bir oyuncak bebek evinde bulabileceği türden bir destek.
Spencer, “Bunu bir veya iki kez yaptığınızda, o bebeklik anları, her şeyi inandırıcı kılıyor,” dedi.
Bahsedilecek birkaç duvarı olan Barbie Rüya Evleri, kendi lojistik sorunlarını ortaya koyan “açık plan”ın tanımıdır. Her çekimi doldurmaya yardımcı olacak arka plan katmanlarını canlandırmak için müze diyoramalarından ilham alan Greenwood, “Aslında orada olmayan bir şey tasarlıyorsunuz” dedi. Ana Barbie’lerimiz bir çıkmaz sokakta yaşadığı için – aslında, “Barbieland” yazan el yazısı yollardaki “i” noktasıdır – her Dreamhouse birkaç başka Dreamhouse’a bakarken, mavi gökyüzü ve leylak rengi dağlar onları çevreleyenler, eski moda ses sahnesi müzikallerini hatırlatmak amacıyla 800 fit uzunluğundaki bir zemin üzerine elle boyandı.
Yapay geliyorsa, mesele şu: Dördüncü duvarı, başlangıçta neredeyse hiç duvarı olmayan evler için neden koruyasınız? Greenwood, “Sahte-sahte, ki bu mükemmel,” dedi. “Greta’nın yaklaşım biçimine göre neredeyse Brechtyendi.”
Barbie’nin şöminesinde gerçek bir ateş ya da havuzunda su yoktur, çünkü Barbieland tüm unsurlardan yoksundur ve bir oyuncak kutusu kadar hava geçirmez şekilde kapatılmıştır. Beyazlar, siyahlar veya kahverengiler bile yok: Bir Dreamhouse’da tipik olarak bu renkler olan herhangi bir şey, pembenin farklı bir tonudur ve birincil fuşya o kadar canlı ki, yapım ekibi boya tedarikçisini sahip oldukları her kovadan temizledi.
Greenwood, yoğunluklarına atıfta bulunarak, “Maviler gibi diğer tüm renkler bahsi yükseltmek zorundaydı,” dedi.
Çıkmaz sokaktaki Rüya Evleri, Barbie’nin icat edildiği dönemi çağrıştıran, yüzyıl ortası-modern bir tarzda tasarlandı. Spencer, “Palm Springs’in estetiğine geri dönmeye devam ettik” dedi. Temiz ve basit çizgilerle ayırt edilen bu evlerin aksine, Garip Barbie’ye (Kate McKinnon) ait bir tepedeki postmodern ev vardı – sanki Pee-wee’nin Oyun Evi bir ortasında ortaya çıkmış gibi, tuhaf açılar ve çatışan renklerden oluşan bir isyan. özenle oluşturulmuş açılır kitap.
Greenwood, “Bir zamanlar bir Dreamhouse’du ve her şey onun gibi biraz ukala gitti,” dedi. “Kelimenin herhangi bir anlamıyla orada hiçbir şey düz değildi.”
Yüzü karalama izleriyle kaplı sahibi gibi, Garip Barbie’nin evinin duvarları karalama desenleri ve girdaplarla süslenmiş ve pembe dışında pek çok renk sergileniyor. (Bir duvardaki ana renk çifttir, soluk soluğa , yeşil.) Diğer Barbie’ler onun ikametgahına bir cadı eviymiş gibi davranıyorlar ama Garip Barbie’nin bir gözü olduğunu inkar edemezsiniz. Greenwood ve Spencer, düzensiz gökkuşağı halısını herkesin eve götürmeyi umduğu bir favori olarak seçti.
Spencer, “Hepimiz onun halısını istiyorduk ama Warner Bros. eşya kasasına gitti,” dedi. “Ama bu kadar çok güvenlikten geçmeniz gereken bu mahzende önce Batmobil’e, sonra Barbie’nin arabasına sahip olmanızı seviyorum.”
Garip Barbie’nin evi filmdeki tek sapma değil: Hikayenin ilerleyen kısımlarında, gerçek dünyaya yaptığı bir gezi Ken’e ataerkilliğin gücünü gösterdiğini söyledikten sonra eve döner ve diğer Ken’leri pembe ve kız gibi Barbie diyarını kendi evlerine çevirmeleri için teşvik eder. kendi kişisel “Ken-dom”u. Çok geçmeden, Dreamhouses’ı düşmanca bir şekilde ele geçirdiler – “Mojo Dojo Casa Houses” adını aldılar – ve bu binalara La-Z-Boys, mini buzdolapları ve korkunç atlı abajurlarla dolu insan mağarası bir makyaj yaptılar.
“Sürekli Greta’ya gidip, gerçekten mi? Gerçekten çirkin? dedi Greenwood. “Ama çirkinliğin de bir saflığı var, çünkü bu sınırlı bir damak.”
Bunun nedeni, bu himboların, çalınan tüm ganimetlerinin nereye gitmesi gerektiğinden ve hatta çoğunun ne işe yaradığından emin olmamasıdır. Barbeküler gelişigüzel fırınların üzerine yerleştirilmiş, meyve sıkacakları Doritos ile doldurulmuş ve her Mojo Dojo Casa House’daki düz ekran TV’ler, sonsuz dörtnala giden bir atın aynı hipnotik banal klibi ile ayarlanmıştır.
Spencer kıkırdayarak, “O bir iç mimar değil Ken,” dedi. “Ama şunu söyleyebilirim ki, ekibin çoğu Ken-dom’dan bir şeyler satın almak istedi. Kim olduğunu söylemiyorum ama birçoğu aldı. ”
Film, geçen yıl Londra’nın yaklaşık 20 mil kuzeybatısındaki Warner Bros.’un Leavesden Stüdyolarında çekildi ve renkli setlerin söylentileri yayıldıkça, yapım hızla ziyaretçi payını aldı. Greenwood, “İngiliz kışında çekim yapıyorduk, gri ve kara kar yağıyordu,” dedi. “Böylece herkes oraya bir ışık ve yaz enjeksiyonu için gelirdi.”
Spencer ekledi: “İnsanları mutlu etti. Gülümsemeden edemedin.”
Peki ya yapımcıları? Bu “Barbie” setlerinde harcanan onca zaman kişisel paletlerini etkiledi mi? Evet, diye itiraf etti Greenwood.
“Yatak odamı kelimenin tam anlamıyla pembeye boyadım” dedi. “Daha önce hiç pembe bir şey boyamamıştım. Şimdi pembeyi seviyorum!”
