Jürinin OJ Simpson’ı cinayetten suçsuz bulmasının ardından hafta sonu komedyen Norm Macdonald, masasında sanığın bir fotoğrafının yanında “Saturday Night Live”da Hafta Sonu Güncellemesini açtı. “Eh, sonunda resmileşti” dedi. “Kaliforniya eyaletinde cinayet yasaldır.”
Çarşamba günü 76 yaşında ölen Simpson’ın 1995’teki davası sadece medyaya hakim olmak ve devrim yaratmakla kalmadı. Aynı zamanda beklenmedik bir komedi unsuru haline geldi. Nicole Brown Simpson ve Ronald L. Goldman’ın öldürülmesine ilişkin ayrıntılar, talk show’ların, sitcom’ların ve stand-up sahnelerinin can alıcı noktasıydı. Ve Macdonald, 1990’ların en büyük komedi türlerinden biri olan OJ şakasına olan tutkusu sayesinde neslinin en iyi komedyenlerinden biri olarak statüsünü pekiştirdi.
1996’daki çığır açan özel filmi “Bring the Pain”de Chris Rock’ın OJ Simpson davasının dinamiklerine ilişkin düğmeye basan analizi, kariyerinin gidişatını değiştirmeye yardımcı oldu. Simpson’ı kurtaran şeyin şöhret olduğunu savundu. “OJ otobüs kullansaydı OJ bile olmazdı” dedi. “Otobüs şoförü katil Orenthal olurdu.”
OJ şakası 1990’larda o kadar yaygındı ki, bunu kimseye söylememek sizi öne çıkarabilirdi. Simpson’un tutuklanmasından sonraki hafta, Howard Stern, gece yarısı savaşlarının en hararetli döneminde “David Letterman’la Geç Gösteri”ye katıldı ve sunucuya neden bu konudan kaçındığını sordu. Letterman, “Size durumla ilgili sorunumu anlatacağım” diye yanıt verdi. “Çifte cinayetler beni eskisi kadar üzmüyor.”
Letterman sonunda duruşmayla ilgili bazı şakalar anlattı; bunlar arasında jüriden atılmanıza neden olacak en iyi 10 şey listesi de vardı (No. 1: “Kendinizi aramaya devam edin.”). Ancak onun bu uyarısı, “Tonight Show”da OJ şakalarına tamamen katılan Jay Leno ile tam bir tezat oluşturuyordu. Monologlarını takip eden bir çalışma, Leno’nun Simpson hakkında diğer ünlülerden daha fazla önemli noktalar anlattığını ve Michael Jackson ve Martha Stewart’ı geride bıraktığını ortaya çıkardı. Bir anda duruşma hakimi Lance Ito ve başsavcı Marcia Clark’ı Broadway korosu üyeleri olarak hayal etti. Daha da sapkın bir şekilde akıcı bir parodide Leno, cinayet davasını “Gilligan’s Island”ın tema şarkısını kullanarak ve Simpson’ı sevimli başlık karakteri olarak tasvir ederek bir sitcom olarak yeniden düzenledi. Bu taslak, gerçek hayattaki trajediyi eğlenceyi başka yöne mi çeviriyordu yoksa parodisini mi yapıyordu? Şimdi izlemek, farkın anlamsız görünmesine neden oluyor.
