Tüketimin temel olduğu ve sevginin, anlaşılmanın tahminen de hislerin sadece bir an’dan ibaret olduğu günümüz dünyasında en büyük şifa şefkatte bilinmeyen. GDH müellifi Fazıl Ergüt’ün “Bu çağda kalplerimiz daima yorgun” başlıklı yazısı okuyucuların yüreğine dokundu.
“Bu çağın en büyük devası; içten bir dua, gerçek bir dostluk, ve Allah’a yaslanan bir kalptir.” diyen GDH muharriri Fazıl Ergüt’ün son olarak kaleme aldığı cümleler, okuyucuların adeta kalbine dokundu.
İşte, “Allah’ın şefkat eline muhtaçlığı var kalplerimizin. Çünkü bu çağda, ne çağdaş terapi ne gelişmiş teknoloji onarabiliyor bir kalbi.” sözleriyle başlayan o yazı…
“BU ÇAĞDA KALPLERİMİZ HER YORGUN”
“Bu çağda… Kalplerimiz kırgın. Kalplerimiz hüzünlü. Kalplerimiz yorgun.
Evet, tam da bu türlü. Herkesin içinde, derin bir suskunluk var. Konuşan çok, anlayan az. Dinleyen çok, duyan yok. Kalpler, artık ne bir tebessümle ne de bir cümleyle kolay kolay onarılmıyor. Zira kalplerimizi kıran şeyler, artık beşerler değil yalnızca; vaktin kendisi, suratın acımasızlığı, merhametin çekildiği sokaklar ve unutulmuş dualar.
Kırgınlıklarımızın birçok en yakınımızdan. Dost dediklerimizden. Tıpkı sofrayı paylaştıklarımızdan. Omuz verdiklerimizin omuz çevirmesi, göz göze geldiğimiz insanların gözlerini kaçırması yordu bizi. Hüzünlerimiz ise, hem hatırladıklarımızdan hem hatırlanmadıklarımızdan. Kimse kimsenin acısını taşımaz oldu bu çağda. Herkes kendi yangınına su arıyor fakat kimse kimsenin ateşine bir damla merhamet bırakmıyor.
Yorgunuz, zira sevgi yoruldu. Yorgunuz, zira itimat aşındı. Yorgunuz, zira umutlarımızı her sabah giydiğimiz gömlek üzere buruşturup askıya asıyorlar.
Bütün bu yorgunluklar içinde, kalplerimizin bir tabibe muhtaçlığı var. Lakin o denli bir tabip ki reçetesinde ilaç değil, insanlık olsun. Bir selamla güzelleştirsin bizi. Bir cümleyle içimizi rahatlatsın. Bir suskunlukta bile anlayış taşısın. Kalp kırıklarını görsün, dokunmadan sarsın. Hüzne gözyaşıyla değil, yüreğiyle eşlik etsin.
Ve tahminen de en çok da… Allah’ın şefkat eline muhtaçlığı var kalplerimizin. Çünkü bu çağda, ne çağdaş terapi ne gelişmiş teknoloji onarabiliyor bir kalbi. İnsan beşere derman olmaktan uzaklaştıkça, kalplerimizin tabibi yalnızca Allah’ın rahmeti oluyor.
Ey insan… Bir dur. Bir bak kendine, kalbine. Ne kadar yorgunsun fark et. Ve bil ki, bu çağın en büyük devası; içten bir dua, gerçek bir dostluk, samimi bir tebessüm ve Allah’a yaslanan bir kalptir. Zira Allah, en kırgın kalpleri bile şefkatiyle onarır. Ve o kalp, şayet O’na dönerse… asla boş dönmez.”
