Annem ve ben “Gilmore Kızları” değildik.
Büyürken, aşık olduğum insanları, dışarıda olan arkadaş gruplarını ya da kimin bat mitzvah’ına davet edildiğini ona açmadım.
Ama yemek yapmasına yardım ettim. Her gün ofisten eve geldiğinde, ders kitaplarımı mutfak adasına yerleştirir ve ödevimi yapıyormuş gibi davranırdım, bu sırada aslında annemin, eşsiz Ritu Krishna’nın baharatları ustaca cızırdamasını izliyordum. yağı alıp düdüklü tencerenin ıslık sesi duyunca vanasını kaşıkla kapattı. Yemek pişirirken, biberleri yıkamam, kişnişi doğramam ya da yemeğin tuzunu tatmam için çağrılırdım.
Annem ve ben birbirinin zıttıyız. Onun dengeli, şık ve saçmalıktan uzak olduğu yerde, ben aptalım, dışa dönük ve insanları memnun eden biriyim. Çocukluğum boyunca ortak bir zemin bulmakta zorlandık. Biz sadece farklı kuşaklardan değildik. Annem Hindistan’dan gelen bir göçmendi; Kimliğimi anlayacak bir dil olmadan dünyayı dolaşmaya çalışan Amerikalı bir çocuktum. Ayrıca yeni uyanmış gibi uyanan, tüm arkadaşları ve iş arkadaşları tarafından hayranlıkla karşılanan, deodorant kullanmayan bir anneye sahip olmak da çok korkutucuydu çünkü kendi deyimiyle “ kokmuyor.” Bırakın kendisi için, onun benim için belirlediği standartlara nasıl ulaşacağımı bilmiyordum.
Ama yemek pişirirken en ulaşılabilir halindeydi; o gün giydiği moda kıyafeti değiştirmişti, saçlarını bir tokayla geriye doğru toplamıştı, bir kadeh şarap içerken başını Abba’ya ya da Strunz’a ve Farah’ya doğru sallıyordu. Mutfakta ilişkimiz uğultuluydu.
Doğum günümde birlikte Betty Crocker’ın tatlı yemek kitabından çikolatalı bir pasta yapardık, üstünü gül yaprakları ve altlıklarla süslerdik. Bana “yeşil spagetti” (pesto) tarifini içeren bir çocuk yemek kitabı hediye edildiğinde, bunu bir gece yaptık ve yeni favori makarna sosumuz olacak şeye hayret ettik.
