Mimar Philip Johnson’ın, New Canaan, Connecticut’ta ormanlık bir kayalığın üzerindeki çimenlik bir rafta yer alan dikdörtgen cam ve çelikten yapılmış bir konut olan Glass House, 1949’da tamamlanmasından bu yana belirli bir Doğu Yakası orta yüzyıl zarafeti idealinin somut örneği olmuştur. 37 yaşında mimar olan Johnson, MoMA’da mimarlık bölümünü yönetiyordu ve yarım yüzyılı aşkın süredir içinde yaşadığı yedek, aydınlık bina, 1932’de müzede düzenlenen dönüm noktası niteliğindeki bir sergide tanımlanmasına yardımcı olduğu Modernist Uluslararası Stili temsil ediyor. aynı zamanda Johnson’ın kendisini belirli bir New York mimarı tipinin mükemmel örneği olarak belirledi: bilgili, zarafetinde mutlakiyetçi ve kendi alanındaki çok az kişi gibi nüfuzunu kullanma, kariyerleri, kurumları ve kamuoyunu şekillendirmede müthiş.
Ancak Ulusal Tarihi Koruma Vakfı, 2007 yılında Cam Ev’i müze olarak halka açtığından beri, ziyaretçiler bu mekanda adını taşıyan merkezden çok daha fazlasının olduğunu keşfettiler. Johnson 2005 yılında öldüğünde, 1946’da satın aldığı beş dönümlük arazi on kat büyüyerek aralarında deneysel çılgınlıklar, bir yeraltı resim galerisi ve daha önceki dönemlerden kalma üç ahşap evin de bulunduğu 14 yapıyı kapsayacak şekilde büyümüştü. ve küratör ortağı David Whitney, sıcak havalarda burayı sığınak olarak kullanacaktı. Ancak son 15 yıldır mülkün önemli bir kısmı yarı gizli kaldı: Tuğla Ev olarak bilinen ve sitenin ana turistik mekanından sadece 25 metre uzakta bulunan Johnson’ın konukevi, su hasarı nedeniyle halka kapatıldı. Şimdi, kapsamlı bir restorasyonun ardından ve Cam Ev’in 75. yıl dönümüne denk gelen zamanda, bina nihayet açıldı.
Koridor granit zemine sahip ve bir galeri olarak da kullanılıyor; Johnson ve ortağı küratör David Whitney’in koleksiyonundan Brice Marden’in “Rexroth’a Gravürler” (1986) eseri sergileniyor. Kredi… Dekan Kaufman
Johnson, 1.728 metrekarelik Cam Ev ve onun aynı anda inşa edilen 860 metrekarelik tuğlalı arkadaşını, tek bir evin iki parçası olarak değerlendirdi; biri çekici bir şekilde kristal, diğeri içe dönük ve opak. Küçük binayı tamamen demir benekli kırmızı tuğlayla kapladı ve ana eve hafif bir açıyla bakacak şekilde, aralarından avluyu geçen çakıllı bir yol olacak şekilde konumlandırdı. Yapılar ayrıca yer altından da birbirine bağlanıyor: Tuğla Ev, bir yatak odası, çalışma odası, depo odası ve banyonun yanı sıra, Cam Ev’e elektrik ve ısı sağlayan, daha büyük binanın estetik saflığını korumasına olanak tanıyan çirkin mekanik ekipmanı da içeriyor. Johnson, anlamlı bir şekilde, Brick House’un tek pencerelerini (üç büyük maun çerçeveli lombar) binanın arka tarafına, cam sığınağının aksi yönüne bakacak şekilde yerleştirdi. 1991 yılında National Trust için yayınlanmamış bir röportajında ”Konukların neden evime bakan bir penceresi olması gerektiğini anlamadım” dedi. “Tepeye doğru kendi yollarına bakabilirler.” Ancak o ve Whitney, ziyaretçileri olmadığında sık sık binada uyuyorlardı.
Tuğla Ev sert, bodur ve sağlamdır; ön tarafı yalnızca yüksek, ortalanmış siyah çam ağacından yapılmış bir kapıyla kesilmektedir. Johnson bile bakacak pek bir şey olmadığını kabul ederek onu “tamamen sade” olarak nitelendirdi. Ancak dış görünüş mütevazi olsa da, Johnson içeride renk, doku ve fantastik ayrıntılardan oluşan beklenmedik bir manzara yarattı. Evin ön cephesine paralel uzanan aydınlık giriş holünün bir ucunda, bir kapı binanın gösterişli parçasına açılıyor: hem manastır, hem rahme benzer hem de göz kamaştırıcı loş, kum rengi bir yatak odası. 1991’deki röportajında belirttiği gibi, “istediğim her şeyi kasıtlı olarak kopyalamaktan” asla çekinmeyen Johnson, İngiliz mimar John Soane’nin 19. yüzyılın başlarında Londra’daki evindeki kubbeli bir salonu örnek alarak modelledi. Soane, o odanın katmanlı tasarımını “bir dizi fantastik efekt” olarak tanımladı ve Johnson kendi akıllı numaralarını kullandı. İlk olarak, 3 x 26 metrelik odanın içine kirli beyaz sıvalı bir köşk inşa etti. Bir dizi tonoz, 14 süper ince sütunla destekleniyor gibi görünüyor, ancak aslında tavandan asılıyor ve odaya bir manastırın korunaklı niteliğini veriyor.
