Canlı ve özgür dans eden bir vücut için verilen kavganın bir cinayetle sonuçlandığına inanmak hâlâ güç. Hayır – Cuma gecesi Brooklyn’deki bir benzin istasyonunda bir kalabalığın ilahiler söylediği gibi – vogue yapmak suç değildir.
“Direniş Eylemi Olarak Vogue” olarak adlandırılan anma balosu protestosu, genç ve yaşlı, her boyutta ve şekilde şık vücutlarla doluydu. Ama en önemli olan beden eksikti: O’Shae Sibley’inki. 28 yaşındaki dansçı ve koreograf, 29 Temmuz’da benzin istasyonunun otoparkında Beyoncé’nin “Rönesans” şarkısına vogue yaparken polisin söylediğine göre birkaç adam ona durmasını söyleyip homofobik hakaretler yağdırdıktan sonra ölümcül bir şekilde bıçaklandı.
Bir kostüm tasarımcısı ve aktivist olan Qween Jean, bir megafonla konuşurken, “Kanının alındığı alanı tam anlamıyla görmek için buraya yürümek gerçekten acı verici” dedi. “Leke hala burada! Vücudumuza ne olduğu umurlarında değil.”
Sibley’nin hikayesi şimdiye kadar tanıdık gelmiştir: Sahilde geçen bir günden döndükten sonra, Sibley ve arkadaşları arabalarını doldurmak için Midwood’daki benzin istasyonunda durdular; gaz pompalarken Beyoncé ile dans ettiler. O noktada polis, bir grup erkeğin eşcinsel karşıtı hakaretler kullanarak onlara dans etmeyi bırakmalarını söylediğini söyledi. İçlerinden biri o gece ölen Sibley’i bıçakladı. (17 yaşında ikinci derece cinayetle suçlandı.)
Qween Jean’in bahsettiği bedenler, düzenli olarak ayrımcılığa maruz kalmaya devam eden LGBTQ kişilere ait. Dünyada nasıl kolaylıkla hareket edebilirler, çok daha az dans içinden? Canlı, sıcak bir yaz gecesinde Beyoncé’ye moda yaparak hayatta kalma armağanını kutlayan Sibley’i izlemenin, gülümsemekten başka her şeye yol açması yürek burkan.
Ancak Sibley’nin ölümü, onun ifade tarzının hala tehdit edici olarak görülebileceğinin kesin bir hatırlatıcısıdır. Balo salonu kategorisi “moda kadın” olan eşcinsel bir adamdı. Erkeklerin dans etmesi söz konusu olduğunda, neyin kabul edilebilir olduğuna, neyin gözden kaçtığına ve neyin belirli kamusal alanlarda tehlikeli olduğuna dair söylenmemiş kurallar vardır.
Sibley ışığını saklamak istemiyor gibiydi. Kendini yumuşatmakla, dünyada gerçek olmayan bir benlikle dolaşmakla ilgilenmiyordu. Bu, onun doğuştan gelen zarafetinin, gücünün ve her halükarda sevimliliğinin bir parçasıydı: kendini ve bedenini dünyada taşıma şekli. Ama öldürmeden önce aurasının ne anlama geldiği, şimdi ne anlama geldiğiyle aynı değil.
Sibley gibi Philadelphia’lı olan Harlem Dans Tiyatrosu’nun sanat yönetmeni Robert Garland, yakın zamanda Lincoln Center’da bir bale sundu. Özellikle bir an – bir erkek solist, Mexico City’deki 1968 Olimpiyat Oyunlarının podyumunda birincilikle yükselen bir koşucu olan John Carlos’a saygılarını sunar – ona Sibley’i hatırlatır.
Garland bir röportajda “O’Shae vücudunu tehlikeye attı” dedi. “Ve ifadesi direnişe dönüştü. Bu şekilde başlamadı. O sadece olduğu kişi oluyordu.
Ölme şekli ve dans etme şekli yüzünden Ne zaman öldü – Sibley’nin vücudu artık bir direniş eylemi. Bunun 1960’ların Harlem balo salonu sahnesinden doğan bir dil olan vogue ile çok ilgisi var. Bu bir dans formundan daha fazlası – bir topluluk, var olmanın ve gerçek benliği çağırmanın bir yolu. Irk ve cinsiyet konularını cesurca ve güzel bir şekilde araştırıyor. Bir aileye (seçilmiş), bir eve, güvenli bir yere sahip olmanın bir yoludur.
Sibley dansın diğer formlarını inceledi – Joan Myers Brown tarafından kurulan Philadelphia Dans Topluluğu olarak da bilinen Philadanco’da eğitim aldı – ve Mayıs ayında Ailey Spirit Gala’da sahne aldı, ancak muhtemelen en çok bir moda sanatçısı olarak hatırlanacak.
Cuma günü, ağlamaklı anılardan adalet için daha yüksek sesle ilahilere ve nihayetinde moda bir kutlamaya dönüşen balo protestosunda sanat ve dans eylemi, zevk ve acıyı serbest bırakma yolları aşikardı. İkna edici oldu, ancak sokaklara dökülen kalabalık, bir pist veya en azından mini bir sahne için yeterince açık kısa cepler oluşturacak kadar ayrıldı. “Pose”da yer alan ve Sibley’i sadece iki hafta önce Adidas ile düzenlediği bir video çekiminde görmüş olan moda sanatçısı Jason Rodriguez pistte süzülüyordu.
Rodriguez daha sonra bir röportajda, “Alınanları geri almak gibi, orada olmanın benim için çok güçlendirici olduğunu hissettim,” dedi. “Vücudunuzu istediğiniz gibi kullanmanın doğru olduğunu söyleyerek orada kalanları yıkamak ve yeniden canlandırmak gibi bir şey olduğunu düşünüyorum. Vücudumuzu kullanmayı ve duyarlı ve ifade edici olmak için kadınsı bir şekilde hareket etmeyi seçiyoruz.
New York’un deneysel dans sahnesinin üyeleri, şu anda Beyoncé ile turneye çıkan fenomen Honey Balenciaga ile birlikte desteklerini göstermek için Cuma günü oradaydı. Dansçılar vücutlarıyla konuşurken, caddenin karşısındaki lüks apartmanların gölgesi altındaki benzin istasyonu, etkileyici bir şekilde hareket etmenin yalnızca izin verildiği değil, aynı zamanda beklendiği mütevazi bir arınma yeriydi.
Sanki Sibley’nin dans eden ruhu artık yalnız değilmiş gibiydi, ondan çalınan dans daha da büyüdü, daha büyük, daha görkemli hale geldi: kendini ifade etmek için kolektif bir kaside, ne kadar açık sözlü olursa o kadar iyi. Sibley bu şekilde şöhret kazanmamalıydı. Ancak moda anma töreninde Josephine Baker’ın bir zamanlar söylediği bir şeyin yankıları olması uygundu: “Bir dansın sonunda nefessiz, bitkin ölmek isterim.”
