Patron olmak güzel.
İş zorlu ve stres dolu olabilir. Ama siz herkesten daha fazla maaş alıyorsunuz – son rakamların bize hatırlattığı gibi çok daha fazla.
Patronlara ne kadar daha fazla maaş ödendiğini biliyoruz çünkü her yıl, 2010 tarihli Dodd-Frank yasası sayesinde, halka açık Amerikan şirketleri hissedarlarına üst düzey yöneticilerin maaşları hakkında bir yığın bilgi ifşa etmek zorunda kalıyor. Dahası şirketler, liderlerinin zengin kazançlarıyla sıradan işçilerin maaşlarını karşılaştırmak zorunda.
Her yıl bu rakamları incelemeye alıştım. Kurumsal Amerika’nın liderleri için, meblağlar neredeyse her zaman büyükten inanması zora kadar değişir.
Yönetici tazminatı araştırma şirketi Equilar tarafından derlenen bu yılki raporda en yüksek maaş alan CEO’nun Google’ın ana şirketi Alphabet’ten Sundar Pichai olduğunu düşünün. 2022’de 225.985.000 $ ödül aldı.
Ortalama bir Google çalışanı 279.802 dolar kazandı, neredeyse açlık maaşı. Yine de, ortalama bir çalışanın Bay Pichai’nin maaşını kazanması 808 yıl alırdı. Elbette kimse 808 yıl yaşamıyor ve iş güvencesi eskisi gibi değil. Ocak ayında Alphabet, 12.000 çalışanını işten çıkardığını duyurdu.
Adil olmak gerekirse, Bay Pichai her zaman bu kadar çok para kazanmamıştır. Geçen yıl, 6.322.599 $ ödül aldı ve çok daha mütevazı bir 21 olan CEO-çalışan maaş oranı üretti. Ve Google harika bir kamu hizmeti sağlıyor. Bay Pichai’nin ve diğer iyi maaş alan yöneticilerin idari tazminatlarını şirketlerinin her yıl sunduğu vekaletnamelerde aramak için Google’ın aramasını kullandım.
Ayrıca, Bay Pichai’nin 2022 maaşının bir yıl önce almış olsaydı bu kadar muazzam görünmeyeceği de doğru.
Equilar’a göre 2021’de kurumsal Amerika’da en çok kazanan, 835 milyon dolarla bir dijital reklamcılık şirketi olan The Trade Desk’in CEO’su Jeff Green oldu. Bir yıl önce, gelirinin çoğunu devlet sözleşmelerinden alan bir veri madenciliği ve yapay zeka şirketi olan Palantir’in CEO’su Alexander Karp’tı. Bay Karp’a düzenli bir 1.1 milyar dolar verildi.
Bu maaş günleri – ve bu yıl üst düzey yöneticilerin daha az olsa da Midas benzeri kazançları – o kadar yaygın hale geldi ki, onları uyuşturmak çok kolay.
Yine de durup düşünürseniz, bu rakamları şaşırtıcı bulabilirsiniz.
S&P 500’ün 2022’de yüzde 19,4 düştüğünü düşünün. Hissedarlar dayak yedi. Yine de Equilar’a göre sıradan bir genel müdürün (işinde en az iki yıl) ortalama maaşı 14,8 milyon dolardı. Bu, bir önceki yıl 190 kat olan medyan çalışanın maaşının 186 katıydı. Yine de, hissedarların ve çoğu zaman da özünde çalışanlar gibi hissedarların çıkarını gözettiklerini söyleyen yöneticilerin 2022’de CEO’larına verdiklerini kazanmak sıradan işçilerin 186 yılını alacaktı.
Ülkedeki en iyi maaşı alan CEO’lar için tazminat rakamları ve sıradan işçilere ödenen maaşla tutarsızlık çok daha fazlaydı. Equilar, sitesinde ilk 100’ün bir listesini sağlar.
Bay Pichai, 2022’de zirvedeydi. Ondan sonra ilk dörde giren diğerleri şunlardı:
-
Pandemi sırasında iflasının ardından geri dönüş yaşayan araç kiralama şirketi Hertz’den Stephen M. Scherr, 182.136.137 $ tazminat kazandı. Bu, ortalama Hertz çalışanının maaşının 4.983 katıydı.
-
Peloton Interactive’den Barry McCarthy, erken pandeminin evde kalma döneminde gelişen ancak şimdi bir yenilemeye ihtiyacı var. Ortalama çalışana ödenenin 2.299 katı olan 168.073.420 $ ödül aldı.
-
Ticketmaster’ın sahibi olan Live Nation Entertainment’tan Michael Rapino. Geçen yıl 139.005.565 $ ödül aldı. Medyan çalışan sadece 25.673 dolar kazandı. Bay Rapino’nun maaşı 5.414 kat daha fazlaydı. Bu, bir mil ile bir fit arasındaki farktan daha büyük.
Ödeme paketleri söz konusu olduğunda herkesin bir sınırı vardır. Bu yıl, Live Nation’ın hissedarları belli ki onlarınkine ulaştı.
Bay Rapino’ya ve Live Nation’daki diğer zengin maaşlı üst düzey yöneticilere nadir bir azarlamada – ikinci komutan olan Joe Berchtold, 2022’de 52.356.095 $ ile ödüllendirildi – hissedarların çoğunluğu yöneticilerin tazminatını onaylamadı. Hissedarlar ayrıca, şirketin uygulamasında olduğu gibi yalnızca üç yılda bir değil, Live Nation’da her yıl “ödeme üzerine söz” oyları kullanmak için ezici bir çoğunlukla oy kullandılar.
Bu abartılı ödeme paketleri, Live Nation için talihsiz bir zamanda geldi. Hatırlayacağınız üzere şirket geçtiğimiz aylarda bir sorunla karşılaştı.
Kasım ayında The New York Times, Adalet Bakanlığı’nın Live Nation’ı canlı müzik işinde gücü kötüye kullanmaktan soruşturduğunu bildirdi. Kısa bir süre sonra, şirketin Ticketmaster birimi, Taylor Swift konser biletlerinin satışını engelleyerek, yaygın olarak “fiyasko” ve “fiyasko” olarak adlandırılan olayda milyonlarca hayranı kızdırdı. Swifties’in öfkesi, kongre oturumlarına, Biden yönetiminin şirket üzerindeki baskısına ve Haziran ayında hissedar isyanına yol açtı.
Pay-on-pay oyları yalnızca tavsiye niteliğindedir. Live Nation canının istediğini yapmayı seçebilir.
Alphabet, vekaletinde şirketin Bay Pichai’nin maaşını hissedar ve çalışan çıkarlarıyla “uyuma getirmek” için önlemler aldığını belirten bir bölüme işaret etse de Live Nation ve diğer şirketler yorum talebine yanıt vermedi.
Yönetici ödeme paketleri genellikle, şirketlerin belirlenen performans hedeflerine ulaşmaması durumunda yöneticiler tarafından tahsil edilmeyecek olan hisse senedi seçeneklerini içerir. Bazı durumlarda, rakamlar ayrıca şirket uçaklarının kullanımı ve güvenlik detayları gibi avantajları da içerir. Dodd-Frank sayesinde artık üst düzey yöneticilerin maaşı hakkında, iş arkadaşlarımızın maaşından daha fazlasını bilebiliriz.
İlk kez, kurallar başka bir sayı dizisi gerektiriyor: yıl boyunca “gerçekten ödenen tazminat”. Bu, karmaşık hesaplamalar gerektiren görünüşte basit bir kavramdır. Ancak, temel olarak, daha önce verilen hisse senedi opsiyonlarının değerindeki değişikliği içerir.
Bu rakamlar da şaşırtıcı derecede yüksek. Bay Pichai için 2022’de “gerçekten ödenen tazminat” 115.820.786 dolardı. Bay Scherr için 132.128.569 dolardı. Peloton’un vekili Bay McCarthy için bu numarayı içermiyordu. Bay Rapino için 35.618.299 dolardı.
Öyleyse, yıldan yıla yüksek tazminat seviyelerinden ne anlamalıyız?
CEO’ların benden daha fazla kazanmasına itirazım yok, özellikle de bir hissedar olarak, kararları şirket hisselerinin değerinde artışa katkıda bulunduğunda ben fayda sağlıyorsam. Ve çalışan bir adam olarak, CEO’ların beni ve iş arkadaşlarımı daha başarılı kılmaya yardım etmesi beni memnun ediyor.
Beni durduran maaşlardaki büyük fark.
Bu eşitsizliğin boyutunu bir perspektife oturtmak için, 2005 yılında ölen ekonomist ve yönetim gurusu Peter F. Drucker’ın, çoğu çalışanın CEO’lara daha fazla ödeme yapılacağını anladığını söylediğini düşünün. Ancak CEO’lar işçilerin kazandığının 10 ila 12 katını aldığında bunun “doğru” olduğunu gösteren araştırmalara da atıfta bulundu.
Diğer dönemlerin CEO-çalışan ücret oranlarıyla kesin karşılaştırmalar yapmak zordur çünkü bunları hesaplamak için mevcut metodoloji 2018’e kadar standartlaştırılmamıştı. Ancak 1960’lar ve 1970’lerde Amerika Birleşik Devletleri’nde çok daha az ücret eşitsizliği olduğuna şüphe yok. Bir çalışma, büyük şirketler için ücret oranının 1970’lere kadar 20’den az olduğunu buldu. 1989’da, Bay Drucker’ın aşırı bulduğu bir seviye olan 40’lara ulaştı.
1990’larda Clinton yönetimi, yönetici maaşlarını dizginleyeceğini söyleyerek, istenmeyen sonuçları olan büyük bir vergi “reformu” başlattı. Yönetici tazminatının düşülebilirliğini 1 milyon $ ile sınırlayarak ve şirket performansına bağlı hisse senedi opsiyonları ve ikramiyeler gibi açık bir boşluk bırakarak bu politika, büyük boyutlu ödeme paketlerinin yükselmesine katkıda bulundu.
The Wall Street Journal’ın köşe yazarı Bay Drucker, CEO’ların maaşlarına “gönüllü” bir sınır koymaları gerektiğini ve bu sınırı tabandan çalışanların kazandığının 20 katından fazla ve tercihen bundan daha düşük tutmaları gerektiğini söyledi. . Aksini yapmak, sadece şirketlere değil, tüm topluma zarar veren, aşındırıcı düzeyde gelir eşitsizliği yaratacağını söyledi. (Açıklama: Şirketin vekaletnamesi, The Times’da ödeme oranının şu anda 45 olduğunu söylüyor.)
Tek umursadığınız kısa vadeli kârsa, yüksek CEO maaşları hiç sorun olmayabilir. Bu ödeme paketleri, CEO’ları kesinlikle hızlı kurumsal karlar ve hissedar getirileri elde etmeye motive ediyor.
Ancak şirketlerin ve toplumun uzun vadeli sağlığı için patrona biraz daha az, işçilere biraz daha fazla ücret verilmesi kesinlikle daha iyi olacaktır.
Bu nasıl yapılabilir? Büyük mali krizin ardından uygulamaya konulan maaş karşılığı oylama, hissedarlara görüşlerini açıklama fırsatı veriyor.
Yine de çoğu insan vekil oylarını fiilen kullanmaz. Ve yazdığım gibi, çoğumuzun yatırım fonları, borsa yatırım fonları ve emeklilik fonları aracılığıyla dolaylı olarak hisseleri var, ancak kendi oyumuzu kullanma hakkımız yok. Hissedar demokrasisi hâlâ gerçeklikten çok bir hayal. Ve Bay Drucker’ın ısrarla tavsiye ettiği gönüllü kendini dizginleme tatmin edici olmaktan uzaktı.
Yani halka açık hale geldik. Yüksek Mahkeme yargıcı Louis Brandeis 100 yılı aşkın bir süre önce harika kitabı “Başkalarının Parası”nda şöyle yazmıştı: “Güneş ışığının dezenfektanların en iyisi olduğu söylenir.”
En azından yönetici ödeme paketlerine yakından bakalım. Güneş ışığının içeri girmesine izin verin.
