Bu Makaleyi Dinle
Audm ile Ses Kaydı
Brenda Handy, yaklaşık 40 yıl önce geçici iş yapmaya başladı. O zamanlar iniş işleri, lisanslı bir pratisyen hemşire için bile zaman ve çaba gerektiriyordu. 1990’larda üç çocuğuyla birlikte Tampa, Fla. Braswell, hemşireleri bir sonraki işlerinin ayrıntılarıyla birlikte arayacaktı. Handy görevini öğrenecek ve Braswell’in şirketiyle sözleşmeli bakım tesislerinden birine ulaşmak için aile minibüsünü bir saat güneyde Sarasota’ya veya belki 40 dakika doğuda Lakeland’e sürecekti. En güvenilir hemşirelerinden biriydi ve onunla çalışmaktan hoşlanıyordu. Onun programını ve tercih ettiği işleri biliyordu; Acil bir durumda bir hemşireyi gezdirmek için kendi arabasıyla dışarı çıkacak türden uygulamalı bir adamdı. Yine de, tüm süreç zaman alıcı olabilir. Bir haftalık işi bittikten sonra Handy arabayla Braswell’in St. gel ve ona bir çek kes.
Geçenlerde St. Petersburg’daki mutfağından bana “Uzun zamandır bu işin içinde olduğumu böyle biliyorsun,” dedi. “Artık kimse kağıt kullanmıyor. Kimse size çek vermiyor.” Artık her şey telefonunda dedi. Akşam yemeği arka planda duyulabilir bir şekilde cızırdarken, “Her gün uygulamadayım,” dedi. “Şu anda konuşurken uygulamadayım.”
Handy hâlâ Braswell için çalışıyor, ancak telefon görüşmeleri ve ofis dışında oyalanma günleri geride kaldı. 2016’da Braswell, bir dereceye kadar otomasyon olmadan işini büyütemeyeceğini fark etti. Böylece Florence Nightingale onuruna Gale Health adını verdiği bir yazılım platformu yarattı. Handy artık bir vardiyanın uygun hale gelmesinden birkaç saniye sonra oturum açabilir ve iş rezervasyonu yapabilir. “Sanki – bakkaldasın, beğendiğin bir şey görüyorsun, o vardiyayı seçiyorsun” dedi. “7/24 geliyorlar. Çekilişte hızlı olmalısın.”
Handy’nin tam zamanlı bir hemşirelik işi var ve bu ek vardiyaları ek olarak yapıyor. İlk konuştuğumuzda, o da sabahlarını kayıtlı bir hemşire olmak için çalışarak geçiriyordu. Hem akıllı hem de sıkı çalışmaya dair kapsayıcı bir felsefesi var – yaşam evreleri, verimlilik ve mevcut araçlardan en iyi şekilde yararlanma hakkında bir felsefe. Tam olarak bir girişimci değil ama kişisel ve kariyer gelişimini birleştiren bir dil konuşuyor. “Peki, sana bunu nasıl yaptığımı anlatacağım,” dedi. “Okulda olmam gereken günlerde 8’den 2’ye geçiyoruz. Sonra okuldan çıkıyorsun. Ardından 3’ten 11’e veya 11’den 7’ye kadar çalışmak isteyip istemediğinizi seçip seçebilirsiniz. Sonra hafta sonu tam zamanlı çalışıyorum. Cumartesi ve Pazar günleri 12 saat çalışıyorum.” 59 yaşında, günlerinin çoğunu yaşlı ve hasta hastalara bakarak, ifadelerinin ayrıntılarını, kendilerini nasıl tuttuklarını, nasıl hissettiklerinin küçük göstergelerini izleyerek geçiriyor. Ardından, mesai saatleri dışında, gözü telefonundan ayırmaz.
Çoğu Amerikalı için “konser işi” kavramı, Uber ve DoorDash, Instacart ve TaskRabbit gibi bir avuç Silikon Vadisi deviyle eşanlamlıdır. 2010’larda uzmanların bize “Her şeyin Uberleşmesini” beklememizi söylediği bir an vardı: tipik bir çalışanın işten işe veya görevden göreve hareket edeceği, serbest çalışmada bağımsızlık ve esneklik bulacağı ya da daha gerçekçi bir ifadeyle, faydaları hafife alınabilen ve emeği agresif bir şekilde sömüren platformlar için çalışmanın belirsizliği. Ancak tüm fenomenin abartılıp abartılmadığını merak edenler de oldu. Annie Lowrey, 2019’da The Atlantic’te “Konser ekonomisi” diye yazmıştı, “o zamanlar ve şimdi göründüğünden daha marjinal bir fenomendi.”
Pandemi ve teslimat şoförleri gibi işçilere aniden bel bağlamamızla birlikte kolektif bilincimizde alevlenen bir gerçek olan geleneksel iş gücüne bağımlı kalıyoruz. Bununla birlikte, daha az takdir edilen şey, konser işinin yapısının ve teknolojisinin, en bariz “Uberize” işlerimizin ötesine ne kadar ve ne kadar istikrarlı bir şekilde genişlediğidir. Esnek ekonomi bu noktada sadece sürücüleri veya tamircileri, sadece tasarımcıları veya düzeltmenleri değil, aynı zamanda perakende çalışanları, ülkeyi dolaşıp değişen Covid sıcak noktalarına giden gezici hemşire ordularını ve hatta avukatlar ve danışmanlar gibi beyaz yakalı profesyonelleri de kapsıyor. . “Konser” gibi görünseler de görünmeseler de, sayısız iş türü, işin ekosistemine -geniş tanımlı, teknoloji destekli geçici istihdam dünyası- kayıyor ve işçiler ile işverenler arasındaki bağları sürekli olarak gevşetiyor.
Toplu iş ve işgücü korumaları etrafında çizilen savaş hatları genellikle sınıflandırma konusuna odaklanır. “Bağımsız” olarak kabul edilen işçilere, onları asgari ücret, işsizlik sigortası ve fazla mesai gibi işçi korumalarından muaf tutan ve kendi bordro vergilerini karşılamalarını gerektiren bir vergi kategorisi olan 1099 tarafından ödeme yapılır. Diğerlerine W-2 tarafından ödeme yapılır ve 1939 tarihli Adil Çalışma Standartları Yasası kapsamındadır. İşletmeler genellikle esnek çalışanları bağımsız olarak kategorize etmeye çalışır; emek savunucuları W-2’leri zorluyor. Sınıflandırmaları belirleyen standartlar ve testler eyaletten eyalete değişir ve yoruma açık olabilir; işçiler kolayca yanlış sınıflandırılabilir.
Ancak bu ayrım bile konser çalışmasının tüm kapsamını ve etkisini kapsamaz. Örneğin Handy, hem gig ekosisteminin içinde hem de dışında faaliyet gösteriyor. Gale Health, tüm hemşirelerine W-2 ile ödeme yapılması konusunda ısrar ediyor, ancak işçi korumalarının bir tabanını koruyor, ancak yine de Handy’ye düzenli, esnek olmayan, tam zamanlı bir işten elde edebileceği düzeyde fayda sağlamakta yetersiz kalıyor. Bir zamanlar W-2 çalışmasıyla ilişkilendirilen bazı faydaların karmaşıklaştığı tek sektör onunki değil. Hem konser dünyasının içinde hem de dışında, kimin temel korumalara hak kazandığını belirleyen asırlık sözleşme erozyona uğruyor. Onu nasıl yeniden tanımladığımızdan veya değiştirdiğimizden daha önemli pek çok emek sorusu yoktur.
Kredi… Derek Abella’nın illüstrasyonu
kimse değil kısmen, konser işinin tanımının her geçen yıl daha da bulanıklaşması nedeniyle, kaç Amerikalının konserlerde çalıştığından tamamen emin. Çalışma ekonomistleri, uygulamanın büyüdüğünden emin, ancak bunu ölçmek inanılmaz derecede zor. Çalışma İstatistikleri Bürosu tarafından yürütülen yıllık anketler, toplu işi bir kategori olarak ele almak için tasarlanmamıştır ve başka yerlerde yapılan araştırmalar, onu tanımlamak için farklı parametreler kullanır. “İş piyasası” Upwork tarafından yaptırılan yıllık bir araştırmada, ABD işgücünün yüzde 39’unun geçen yıl çeşitli serbest işler yaptığı bulundu – yaklaşık 60 milyon insanı ve ABD kazancında 1,35 trilyon doları temsil eden bir pay, 2021’in üzerinde 50 milyar dolar. Pew Araştırma Merkezi tarafından daha dar anlamda platform tabanlı toplu işlere odaklanan bir araştırma, ABD’li yetişkinlerin yüzde 16’sının bir noktada çevrimiçi bir platform aracılığıyla iş bulduğunu ortaya koydu. Onları nasıl tanımladığınıza bağlı olarak, esnek çalışanlar, her türlü geçici işi yapan insanları içerir. Bir basketbol maçında bilet alan kişi veya McDonald’s’taki siparişiniz, bir uygulama kullanarak vardiyaları alıyor olabilir. Metin yazarları ve pazarlama uzmanları, hizmetlerini Upwork veya Fiverr veya LinkedIn aracılığıyla sunar. Barmenler, marangozlar ve hatta doktorlar şu anda telefonlarına bakıp bir sonraki vardiyalarını arıyorlar.
Tüm bu çalışanların kullandığı platformlar, kuralları ve yapıları bakımından o kadar geniş çeşitlilik gösteriyor ki, modern esnek ekonominin sınırlarını belirlemek zor. Bazı platformlar Silikon Vadisi risk sermayesi tarafından desteklenir ve küresel emellere sahipken, diğerleri daha küçük pazarlarda veya belirli endüstrilerde rekabet eder. Bazıları, müşterileri için ayrı görevleri yerine getirmek için işçileri kullanırken, diğerleri bir personel ajansı rolünü üstlenerek işçiliği geleneksel işverenlerle ilişkilendirir. Bazıları, çalışanların herhangi bir sonuca varmadan atamaları seçmesine izin verirken, diğerleri oturum açmadıkları veya görevleri reddettikleri için onları cezalandırır. Upwork’teki bir avukat, kendi ücretlerini belirleyebilir ve müşterilerle doğrudan görüşebilir, ancak vardiyalı çalışma platformları genellikle önceden belirlenmiş bir ücretle işleri yayınlar. Pek çok teslimat ve sürüş platformu için, geliri belirsiz bırakan yakından korunan algoritmalara göre ücretler hizmet başına değişir. Bu ayrıntıların her birinin, çalışanların günlük yaşamları üzerinde derin etkileri olabilir. Yüksek gelirli işlerde bile platformlar, anlaşmazlıklara aracılık edecek ve işe erişimi kontrol edecek konumdadır; düşük gelirli işgücü ile işçiler kendilerini tamamen kullandıkları platformların genişliğine ve algoritmalarına bağımlı bulabilirler. Tüm bu çalışanların tek ortak noktası, gelirlerini kurutma ve hatta tercih ettikleri platformlardan atılmalarını sağlama gücünü elinde tutan sadece birkaç olumsuz yanıtla, incelemelere borçlu olmalarıdır.
Catch adlı taşınabilir bir işyeri faydaları platformunun CEO’su Kristen Anderson, toplu çalışmayı, bazı endüstrilerin bir durgunluktan (K’nin üst ayağı) geri döndüğü, diğerlerinin devam ettiği K şeklindeki ekonomik toparlanma kavramına benzetiyor. başarısız (alt). “Bence konser işi K şeklinde,” dedi bana. “Bağımsız yüksek kazanana karşı bağımsız düşük kazanan fikri. Seçime göre serbest ve zorla serbest. Tamamen farklı deneyimleri ve tamamen farklı ihtiyaçları var.”
Yüksek eğitimli beyaz yakalı çalışanlar, esnek çalışma düzenlemelerinden yararlanmak için özellikle iyi bir konumdadır ve bunları, aile veya seyahat gibi şeyler için kolayca ayrılan zaman ile daha iyi iş-yaşam dengeleri oluşturmak için kullanırlar. Çevrimiçi bir pazarlama uzmanı olan Samer Bazzi, Upwork aracılığıyla hizmetleri için saatte 200 ABD doları ücret alan uzun süredir serbest çalışan bir kişidir. Platformun dışında ameliyat etmeye çalıştığı bir zaman vardı, ancak bir böbrek hastalığı nöbeti sırasında geri döndü. “Bir sürü randevum ve gitmem gereken şeyler vardı,” dedi bana. “Bu yüzden Upwork’e geri döndüm.” Serbest çalışmanın, birçok insanın hayal ettiği parkta yürüyüş olmadığını söyledi. Ona göre, yalnızca saatte 100 dolardan fazla kazanıyorsanız ve itibarınız şirketlerin size gelmeye başlaması için yeterince iyiyse mantıklıdır. Şu anda Bazzi, dikkatini kendisine gelen işler ile yeni potansiyel müşteriler bulma gibi önemsiz olmayan bir görev arasında paylaştırıyor. “Eğer iki veya üç müşterim varsa,” diyor, “Upwork’e gideceğim, 100 teklif göndereceğim. Bu 100 kişiden 10 kadar yanıt ve belki iki veya üç müşteri alacaksınız. Bana en büyük zorluklardan birinin platformdaki itibarınızı yönetmek olduğunu söyledi: “Bunu herkes bilmiyor, hey, bana üç yıldızlı bir yorum bırakırsanız ve bu size uygun geliyorsa, benim için gerçekten uygun değil. Bir sözleşme kapandıktan sonra, geri bildirim gelene kadar kalbinizin üzerindesiniz.”
Başka bir Upwork kullanıcısı olan Jaime Hollander, iki çocuğuyla New York’un banliyölerine taşındıktan sonra platforma güvenmeye başladı ve işe gidip gelmenin imkansız olduğunu düşündü. Tam zamanlı kıkırdama, evden çalışmasına, çocuklarına yakın kalmasına ve saatlik ücretlerini istikrarlı bir şekilde artırmasına izin verdi. Şanslı olduğunu söylüyor, çünkü kocasının yakındaki bir okul bölgesindeki işi fayda sağlıyor. Bazzi sağlık sigortası için ayda 900 dolardan fazla ödüyor. (“Sağlık sigortası,” diyor. “Aman Tanrım.”) Her ikisi de kendi şirketlerini kurarak masrafları yazmalarını ve 1099’luk vergi tuzaklarından kaçınmalarını sağladı. Kelimenin tam anlamıyla küçük işletmelerdir. Hatta Hollander bir avuç dolusu insanı tam W-2 çalışanı olarak işe aldı.
İşçi sınıfı için seçim daha yüksek bir bedele mal oluyor. Birçok düşük gelirli işte, esneklik, tam zamanında çalışma ve tam zamanlı çalışmayı azaltarak maliyetleri düşüren ve fazla mesai, azaltılmış molalar veya son çalışma saatleri ile eksiklikleri kapatan bir uygulama olan tam zamanında çalışma ve personel alma fikriyle iç içe geçmiş durumda. personel ajanslarından getirilen dakika işçiler. (Bu, talebi karşılamaya yetecek kadar işçi bırakır – veya belki de tam olarak yeterli değildir, orada bulunanların fazla üretkenliğini sızdırır.) Bu şekilde faaliyet gösteren şirketlerin hızlı bir şekilde geçici personel istihdam edebilmesi gerekir. Esnek çalışma platformlarını verimli bir çözüm bulmuşlardır. İsteğe bağlı işler için bir platform olan Snagajob’un bir ilanına göre, “İşlerimizin yüzde yetmişi 10 dakika veya daha kısa sürede dolduruluyor.”
Ve burada, işçi sınıfı arasında, esnek çalışma teknolojisi ve kavramlarının düzenli istihdamın yapısına sızmasıyla, esnek ekonominin sınırları en bulanık hale geldi. Amerikalıların son on yılda hafif distopik olarak tanımladıkları çalışma düzenlemelerinin çoğunu üreten şey, talep üzerine istihdamdır. İsteğe bağlı istihdam, kaç saat çalışacağınız konusunda katı gereksinimlere tabi olduğunuz, ancak çevrimiçi platformlarda, sanki sıcak konser biletleriymiş gibi öngörülemeyen vardiyalar için rekabet etmeniz gerektiği anlamına gelebilir. Perakende işinde, yoğun alışveriş sezonlarında zorunlu fazla mesai ve güvenilmez haftalık gelir anlamına gelebilir. Bir Amazon deposunda – hatta dizüstü bilgisayarınızda evden çalışırken – bu, küçük farklılıklar için bile ciddi sonuçlarla birlikte dakika dakika üretkenliğinizin yoğun bilgisayarlı takibi anlamına gelebilir. Demiryolu işçileri için bu, yoğun dönemlerde hastalık izni almadıkları için reddedilmek veya cezalandırılmak anlamına gelebilir. Bu koşullar, toplu ve yoğun olmayan işler arasındaki sınırları kolayca aşar. Örneğin Amazon, tam zamanlı çalışanların vardiyaları seçmesine olanak tanımak için esnek zamanlama platformları kullanıyor, çalıştıkça ücretli izin almalarına izin veriyor veya otomatik bir ceza sistemi yoluyla geri alıyor – esnekliğinin, belirsizliğinin ve teknolojik özelliklerinin bir kısmını ödünç alan bir düzenleme. konser dünyasından kontrol. Aynı zamanda gerçek işlerle simbiyotiktir: Ücretler, birçok çalışanın DoorDash ve Uber gibi platformlar için ek iş yapmasına yetecek kadar düşüktür. (Esnek çalışanların Amazon’dan kazanç elde etmesi bu işletmelerin avantajınadır; bu arada sundukları ekstra gelir, Amazon’un ücretleri düşük tutmasına olanak tanır.)
Daniel Olayiwola, San Antonio’da “esnek bir programla” çalışan böyle bir Amazon çalışanıdır; ayrıca “Surviving Scamazon” adlı bir YouTube kanalında bu deneyimle ilgili içerikler oluşturuyor. Beş yıllık deneyimin ardından saatte 18,40 dolar kazanıyor. Esnek programında bana 30 saat çalışması gerektiğini söyledi. “Yapmazsanız bir puan alırsınız ve 8 puana ulaştığınızda kovulursunuz.” (Bir Amazon sözcüsüne göre bu, 60 günlük bir süre içinde 8 puan demektir.) Geç gelir veya vardiyayı kaçırırsanız puan alırsınız. Vardiyalar belirli zamanlarda kullanılabilir hale gelir ve esnek çalışanlar hızlı bir şekilde kaydolmak zorundadır – vardiyaların serbest bırakıldığı anda onlara hatırlatmak için bazı alarmlar kurulur – “yoksa geceleri çalışmak zorunda kalacaksınız.” Olayiwola bana bu işte, geçim ücreti kazanmak için çeşitlendirmeniz gerektiğini söyledi. Bazıları boş zamanlarında teslimat platformları için araba kullanıyor. Olayiwola çatı ustası olarak işlere giriyor ve birkaç günde bir birkaç saat programlamaya çalışıyor. “Hayatınızı nasıl yapılandıracağınız konusunda yaratıcı olmalısınız” diyor.
Olayiwola’nın Amazon’daki işi bir W-2 ile birlikte gelir; istihdam sigortası, sorumluluk sigortası, işçi tazminatı kapsamındadır. Yine de, talep üzerine vardiya alarak programını bir platform aracılığıyla belirliyor. Verimlilik kotalarını karşılamalı ve mola ve banyo zamanlarını dikkatli bir şekilde takip etmelidir. Herhangi bir ölçümde yetersiz kalmak, bir inceleme süreci başlatabilir. Bir cezalar ve yeniden işe alımlar döngüsünü anlatırken, “Sizi kovmak için çok fazla fırsata sahip oldukları bir duruma soktular” diyor. “Tanıdığım herkesi birkaç kez kovdular. Zaten kovulmuş gibi hareket ediyorum.”
zor değil esnek ekonominin en az hoş yeniliklerinin ve bunları mümkün kılan teknolojinin nasıl daha fazla sektöre ve işe sızabileceği konusunda endişeli olmak — “Her şeyin Überleşmesi”nin düzenli istihdamı ortadan kaldırmak anlamına gelmediği bir gelecek , sadece onu giderek daha fazla giglike şekillerde çalışmaya zorluyor. Başkan Obama altında Çalışma Departmanında ve daha sonra Brandeis Üniversitesi’nde Heller Sosyal Politika ve Yönetim Okulu’nun dekanı olarak görev yapan David Weil, işlerin genişlemesini daha büyük bir hikayenin parçası olarak görüyor, buna “çatlama” adını veriyor. Şirketler 20. yüzyılın ortalarında üretimi yurt dışına taşımaya başladıklarında, bunu kısmen diğer ülkelerdeki daha ucuz işgücüne erişmek için yaptıklarını söylüyor. Kısa süre sonra benzer bir şeyi evde yapmanın yollarını buldular, geçmişte kendi işçi havuzlarına ait olan roller için sözleşme imzaladılar. Örneğin, Apple gibi bir teknoloji şirketindeki hademeler, bir zamanlar akranlarınınkine benzer haklara sahip doğrudan çalışanlar olabilir. Artık, ofislerini temizleyecekleri şirketle kendileriyle arasındaki yasal bağları koparmak veya en azından gevşetmek gibi kendi çalışma politikaları olan bir temizlik hizmetinde işe alınabilirler.
Weil, Uber ve Lyft gibi şirketlerin “aşırı çatlak” olduğunu düşünüyor. Tüm sürücülerini bağımsız olarak kategorize ederek – teoride başka işleri olan ve diğer faydalara erişimi olan insanlar – ve kendilerini bu işçilerin çalışmasına izin veren salt yönetim sistemleri olarak göstererek işgücü maliyetlerini en aza indirirler. Bu işin neredeyse her yönü üzerindeki güçleri göz önüne alındığında, birçok kişi bu markaları yönetim sistemleri olarak değil, istihdam sistemleri olarak görüyor. Weil, “Platform dünyasının çoğu, aynı anda iki yola sahip olmak istiyorlar” diyor. “Ürün yeniliği, hizmet ve teslimatla ilgili hedefler ne olursa olsun, ürün ve hizmet üzerinde olabildiğince çok kontrol istiyorlar, ancak işveren olmanın karmaşık sorunlarını istemiyorlar.”
Bu özel çatlağın derinliği – bu platformların işçiler üzerindeki kontrolü en üst düzeye çıkarırken onlara karşı yükümlülüklerini en aza indirmesinin bariz yolu – yasanın işçileri nasıl kategorize etmesi gerektiği konusunda birçok savaşı ateşledi. Mahkemelerde ve yasama organlarında, işçiler ve emek savunucuları teknoloji şirketlerine ve ticari çıkarlara karşı çıktı. İkincisi çok sayıda galibiyet elde etti. 34 eyalette, “Ulaştırma Ağı Şirketlerini” (UŞ’ler) bazı eyalet ve yerel çalışma standartlarından özel olarak muaf tutan yasalar zaten kabul edilmiştir. O zamandan beri Angi Inc. tarafından satın alınan esnek çalışma platformu Handy, uygulamalarda veya platformlarda iş bulanların daha kolay bir şekilde bağımsız çalışan olarak kabul edilmesini sağlayacak mevzuatı destekledi; 10 eyalette artık bu tür “pazar yeri platformu” yasaları var. Platform çalışması için büyüyen, iyi finanse edilen bir lobi olan Coalition for Workforce Innovation, çalışanların ve bağımsız yüklenicilerin ötesinde üçüncü bir işgücü sınıflandırması için tartıştı. Bu kategori, basitçe işçilerin “İşçi Esnekliği Anlaşması” adı verilen bir sözleşme imzalamasıyla oluşturulabilir; bu sözleşmede asgari ücret gibi korumaları dışarıda işe alma yeteneği için takas ederler – böylece platformlar, tartışmaya göre, parça parça teklif verme özgürlüğü verir. emeği cezbetmek için ikramiye ve fayda seçimleri.
Tüm bunlara en güçlü alternatif, Dynamex Operations West adlı bir California kurye ve teslimat hizmetine karşı açılan toplu dava sırasında ün kazanan “ABC testi” adı verilen bir standarttır. 2004 yılında Dynamex, tüm sürücülerini tam zamanlı çalışanlardan bağımsız yüklenicilere dönüştürdü. Pek çok davadan sonra, Kaliforniya Yüksek Mahkemesi, davacılar için bir alt mahkeme kararını onaylamak için – işçileri bağımsız olarak değerlendirmek için yüksek bir çıta belirleyen – ABC testine güvendi ve bir siyasi eylem telaşını ateşledi. Eyalet Yasama Meclisi, ABC testini kanun haline getiren bir önlemi kabul etti. Tepki olarak, Uber, Lyft ve Instacart dahil olmak üzere çok uluslu şirketler, sürücülerini yalnızca sınırlı haklara sahip bir işçi kategorisine yerleştirecek olan bir eyalet oy pusulası Önerme 22 için bastırdı. Önerge 2020’de kabul edildi, ancak yasal zorluklarla engellendi. Bu savaşın versiyonları, ülke çapındaki eyaletlerde ve hatta ulusal düzeyde meydana geldi. Temsilciler Meclisi, federal düzeyde ABC testini de benimseyen sendika örgütlenmesine odaklanan bir yasa olan PRO Yasasını iki kez geçti; 2019 ve 2021’de iki kez Senato’da zayıfladı. Bu Şubat ayında üçüncü kez tanıtıldı.
Aynı zamanda, çok çeşitli toplu iş düzenlemeleri genişlemeye devam etti ve onu düzenlemeye veya tanımlamaya yönelik çoğu hareketin hızını geride bıraktı. Alandaki en yeni platformların çoğu, esnek çalışmanın sorunlarını çözmek için esnek çalışmanın araçlarını kullanarak, esneklik ve güvenlik arasındaki boşluğu kapatma girişimleri olarak kendilerini faturalandırıyor. Wonolo adlı bir platformun kurucusu olan Yong Kim, bana işçileri korumak için yeni bir model oluşturmayı umduğunu söyledi. Kim, gençken Güney Kore’den Amerika Birleşik Devletleri’ne geldi ve yardım aranıyor tabelalarıyla mağazalara girdiğini, ancak geri çevrildiğini hatırlıyor – “Benzin istasyonunda iş bulamadım,” dedi bana, ” görünüşüm ve konuşma tarzım yüzünden. Platformu, çalışanları talep üzerine personele ihtiyaç duyan işletmelerle buluşturuyor. “Çoğu ekonomi tabanlı platformlar, işçileri tüketicilerle buluşturuyor” diyor. “Birinin evine teslim edilen yiyeceğe ihtiyacı varsa, onu kullanır. Bizim durumumuzda, bir taraf aslında işletmelerdir. Hello Fresh ve Coca-Cola gibi işçilerin refahını da düşünmek zorunda olan şirketler var. Onu yeni bir şekilde tasarlayabilir ve bunun etrafında yenilik yapabilir miyiz?
Şirketinin tasarımının bir yönü, işçilere, bir şirketin tam zamanlı çalışanlarının aynı emek karşılığında aldıkları saat ücretiyle aynı ücreti almalarını zorunlu kılmaktır. Bir diğeri, kısmen Wonolo, kısmen işe alan şirket ve kısmen de işçi tarafından ödenen yeni bir taşınabilir iş kazası sigortası teklifidir. Kim, platformun aynı zamanda uygun fiyatlı bir sağlık programı sunmaya çalıştığını söylüyor – sigortanın eyalet eyalet düzenlenmesi nedeniyle zor bir görev. Platformu yaklaşık iki milyon çalışan kullanıyor. Kim, aktif kullanıcıların yarısının bunu yarı zamanlı olarak yaptığını tahmin ediyor. (“Walmart veya Target’ta başka bir yarı zamanlı işe sahip olabilirler ve gerektiğinde iş alabilirler.”) Aktif kullanıcıların diğer yüzde 25’i Wonolo aracılığıyla iki veya üç farklı işte çalışıyor. Kim, son çeyreğin “gerçekten esnek dediğim insanlar” olduğunu söylüyor – birkaç ay tam zamanlı çalışabilir ve ardından bir süre ortadan kaybolabilir veya hesaplarını görünüşte rastgele aralıklarla kullanabilirler. Duruma bağlı olarak, bu iki milyon işçiden bazılarının W-2 çalışanları olarak kabul edilebileceğini söyledi.
Kim’in yaptığı şeylerin çoğu, geleneksel istihdam ajansları tarafından onlarca yıl önce kurulan bir modele doğru birkaç adım geri atmaktır. Böyle bir düzenleme, rekabete kıyasla esnek çalışanlar için çekici olabilir, ancak yine de emek savunucularını net bir kayıp olarak görebilir. Aslında Wonolo, geçmişte İşyeri İnovasyonu Koalisyonu’nun aktif bir üyesiydi ve Kim, üçüncü bir işçi kategorisinin kurulmasıyla ilgilendiğini ifade etti. Geleneksel istihdam büroları, işçi korumasının siperleri olmamıştır. Bu, işçilik maliyetlerini düşürürken esneklik sağlamayı amaçlayan bir endüstridir; bu, en yenilikçi kurucuların bile işçiler için adil bir anlaşmaya varmayı zor bulabileceği anlamına gelir.
Weil, kendi payına, çalışma düzenlemelerinin savunmasız işçiler için korumalardan vazgeçmeyen şekillerde gelişebileceği konusunda biraz iyimser. “İnsanların – seçime bağlı olarak ve zorunlu olarak – kesinlikle 20 yıl öncesine göre daha farklı işlere sahip olacaklarını düşünüyorum” dedi. “Bazı şeylerin daha taşınabilir olması gerekiyor. Emeklilik için taşınabilirliğe sahip olmanız gerekir. Yeni alanlarda eğitilmek için kendinize yardımcı olacak fonlara ihtiyacınız var. Ücretli iznin taşınabilirliği. İşçi tazminatının taşınabilirliği.” Tüm bunların doğru ortamda mümkün olduğunu söyledi – “Bunu yapabiliriz!”
konser ekonomisi büyümeye devam ediyor. Esneklik ve tam zamanında iş gücü yönetimi felsefesi, sektörden sektöre taşınmaya devam ediyor. Ve toplu iş teknolojisi – işçilerin vardiyaları ele geçirmek için rekabet etmesine neden olan “esnek” çizelgeleme; çalışmayı yüksek bahisli bir oyun gibi hissettiren ayrıntılı puan ve ceza sistemleri; fare hareketlerinin ve banyo molalarının sıklığına kadar emeğin her yönünü izlemek için verilerin toplanması – tüm bunlar Amerikan iş gücünün yeni köşelerine sızmaya devam ediyor. Bu gelişmelerin her biri ile birlikte, işin geleceği, yalnızca yasal ve politik tartışmalar yoluyla değil, aynı zamanda işletmelerin işin alabileceği şekillerle bazen agresif bir şekilde denemeleri yoluyla yeniden müzakere ediliyor. En iyi ihtimalle esnek ekonomi, çalışanların çocuk bakımı veya hastalık ile kariyer arasında denge kurmasını, işlere erişimi genişletmesini ve işyerinde istihdamı hızlandırmasını sağlayabilir. En kötüsü, anlaşılmaz, gayrişahsi ve bazen gaddar platformlara yalnızca işçiler üzerinde değil, aynı zamanda onların emeğine bağlı olan her şey üzerinde de muazzam bir kontrol sağlar: depolarımız, hastanelerimiz, manavlarımız, tedarik zincirlerimiz.
Lisanslı pratisyen hemşire Brenda Handy’nin tam zamanlı işini sürdürmesinin nedeni – bu işi her zaman sürdüreceğini söylemesinin nedeni – beraberinde gelen faydalar paketidir. İşsizlik sigortası, kaza sigortası, grup sağlık planına erişim ve emeklilik planı alıyor. W-2’ye göre işe alan Gale Health bile aynı faydaları sağlamaz. Sektörün diğer bölümleri, Tony Braswell’in istikrarsız bir kategori olabileceğini bildiği 1099’a kadar ödeme yapıyor. Yetersiz çocuk bakımı nedeniyle vardiya almak zorunda kalan hemşirelerle, arabalarında yaşayan hemşirelerle, ışıklarını açık tutmak için mücadele eden hemşirelerle tanıştığını söylüyor. Bir müteahhit olarak sınıflandırılmanın daha maliyetli yönlerinden biri olan, ödeyemediği 13.000 dolarlık bir vergi faturası karşısında şaşıran bir kadın gibi internette korku hikayeleri gördü.
Braswell şu anda sağlık çalışanlarını bağımsız yükleniciler olarak sınıflandırma uygulamasına karşı konuşuyor. Bunu yapmanın, hemşire açığını daha da kötüleştireceğini ve yaşlı nüfusu ihmal edilmiş ve yetersiz hizmet almış bırakacağını savunuyor. Sektörün aynı zamanda esnekliğe ve istikrara ihtiyacı olduğunu söylüyor. Hemşirelerden sürekli olarak işlerini müzakere etmeleri veya bağımsız işletmeler olarak hareket etmeleri istenmemelidir; fazla çalışıyorlar ve yeterince savunmasızlar. “Hemşireleri kaybedemeyiz” diyor. Gale geçen yıl hemşireleri arasında küçük bir anket yaptığında, yüzde 65’inin tam zamanlı işler yerine günlük olarak çalıştığını buldu – ancak Braswell’e göre “tam zamanlı çalışmak istiyorlar. Sadece kendi şartlarına göre çalışmak istiyorlar.”
Gale Health, 60.000’den fazla hemşire tarafından kullanılıyor ve Braswell artık ülke genelindeki tesislere işgücü sağlıyor. Sonunda, hem erişimini genişleterek hem de bir vardiyayı tamamladıktan dakikalar sonra ücretli hemşireler gibi avantajlar sunmasına izin vererek ölçeğini büyütmesini sağlayan şey, esnek ekonomi tarafından inşa edilen yapı olan çevrimiçi platformdu. (“İnsanların eve giderken market alışverişi için durabilmelerini istiyorum,” diyor.) Yardım sağlamak istediğini söylüyor. Hemşireleri için işçi tazminatı ödüyor ve sağlık sigortası sunmak için elinden gelenin en iyisini yapıyor. Ancak, bu tür faydaların sağlanmasını gerektiren bir hükümet yetkisi olmadan, Gale Health’in diğer platformlarla rekabet gücünü sürdürmesinin zor olabileceğini söylüyor; Platformların işçilikle ilgili her türlü maliyeti en aza indirgemek için çalıştığı olağan dibe doğru yarış galip gelebilir.
Handy, kendi payına, kısa süre önce, mezun olması planlanandan birkaç ay önce, gittiği hemşirelik okulu FBI’ın dolandırıcılık kurumlarıyla ilgili bir soruşturması sırasında kapatıldığında, hayatındaki birikimlerini kaybetti; hiçbir zaman gerektiği gibi akredite edilmemişti ve Handy’nin tüm okul harcı parası gitmişti. İki işine ve bir ömür boyu çalışmasına rağmen hazırlıklı olmadığı bir aksilik. Sıkışık programına atıfta bulunarak, “Hız kontrolündeydim,” dedi. “Geceleri çalışmak istemedim – istediğim gibi çekmek istedim. Ama şimdi duramıyorum. İtmeye devam etmeliyim. Çalışmaya devam etmeliyim.” Her zamankinden daha fazla vardiya alıyor.
Lauren Hilgers New York’ta yaşayan bir yazardır. “Bir Numaralı Vatansever: Amerika’ya Çinli Bir Asi Geliyor” kitabının yazarıdır. Derek Abella Brooklyn’de yaşayan bir Kübalı Amerikalı illüstratör. Rüya gibi tarzıyla tanınır.
