Başlığının önerdiği gibi, “Pembe Narcissus” bir Hothouse çiçeğidir. Sekiz milimetrelik bir filmde yedi yıl boyunca çekilen ve film yapımcısının küçük Manhattan dairesinde inşa edilen ayrıntılı setlerde çekilen uzun metrajlı bir film, aynı zamanda büyük ölçüde tek bir aktöre odaklanan bir aşk emeği.
Başlangıçta anonim olarak piyasaya sürülen fotoğrafçı James Bidgood tarafından yaratılan bu homoerotik Fantasia, Kaliforniya Üniversitesi, Los Angeles Üniversitesi’ndeki film ve televizyon arşivi tarafından yeni restore edilen ilk tiyatro koşusunu 54 yıl içinde Metrograph’da 11 Nisan’dan itibaren aldı.
Dolunay’ın karışık bir ormandan baktığı nefes kesici açılış dizisi, 1930’ların sonlarında Disney Animation kadar titizdir, Mussorgsky’nin “Gece On Bal Mountain” gibi program müziğinde ağır bir müzik parçasıyla desteklenen bir dernek. Yakında, yoğun kelebekler ve çırpınan çiçekler arasında Bidgood’un Bobby Kendall olarak bilinen genç yıldızı ilk görünüşünü yapıyor.
Filmin diyaloğu yok ve söyleyebildiğim kadarıyla kadın yok. Sıkı beyaz kot pantolon ve kısa kimonos içinde çeşitli giyinmiş, ancak çoğunlukla çıplak bir odalisque olarak poz veren Kendall, fantezileri, boğa zor bir bisikletçisi olan bir matador olarak hayal ettiği gibi, fantezileri ardışık set parçaları sağlayan bir kira boyu oynar. Kendall ayrıca bir Toga partisine katılır ve erkek bir seraglio’da kışkırtıcı bir göbek dansçısı tarafından eğlenir.
Seks eylemleri ima edilir ve tam çıplaklık tutar bir şekilde örtülüdür. Açık ama süslü olan “Pembe Narcissus” erotik ve iğrenç arasında bir diyalektik üzerine kurulmuştur. Rococo dairesi ve idealize edilmiş bir doğal dünyadaki pembe gün batımları, pushcarts’ın vibratörler ve diğer seks oyuncakları sattığı icat edilmiş, çöplü bir zaman karesi ile yarışıyor. Charles Ludlam, bu sordid alanının sakinleri arasında görülebilir, ancak Ludlam’ın “saçma” tiyatrosundan daha fazlası olan Bidgood’un öncüleri, Jack Smith’in “Flaming Creatures” ve Kenneth Anger’in “Havai Fişekleri” gibi tabu kırıcı filmlerdir.
