Yüksek topuklu tekerlekli patenler, palmiye ağacından bir şemsiye ve bir kutuda duş – bunlar Pippa Garner’ın yüzlerce icadından sadece birkaçı. Sanatçı, son 50 yıldır ABD tüketici alışkanlıklarını her zaman tamamen kullanışlı olmayan tasarımlarla hicvediyor. 1980’lerin ortalarında kendi deyimiyle “cinsiyet korsanlığı” yapmaya başladığı, otomobillerden kendi vücuduna kadar, huzursuz, yaratıcı kurcalamasından çok az şey kurtulabildi. Sanat dünyasının kuruluşunun, 81 yaşındaki Garner’ı Marcel Duchamp veya Andy Warhol geleneğindeki kavramsal sanatçıdan çok uç bir karakter, daha çılgın bir mucit olarak görmesinin nedeni bu olabilir.
Ancak bu yıl, ABD’deki ilk kişisel müze sergisini 24 Haziran’da Columbia County, NY’deki uluslararası sanat organizasyonu Art Omi’de başlatan Garner için işler değişmeye hazırlanıyor. Garner’ın ’59 Chevy’nin şasisini kaldırıp ters çevirdiği, böylece onu Golden Gate Köprüsü’nden geçerken yanlış yönde gidiyormuş gibi göründüğü Geriye Doğru Araba”. Biçimleri magazin reklamlarıyla dalga geçen, gerçekleşmemiş icatların titiz kalem ve mürekkep çizimleri var. (En iddialı çalışmalarından bazıları, Esquire ve Rolling Stone gibi gerçek yayınlar tarafından sipariş edildi. . ) Garner’ın alaycı proto-mem görüntüleri ve sloganlarıyla basılmış tişörtler var, bunlardan birinde aktör Nick Nolte ve tamamı büyük harflerle “Takipçime geçim ücreti ödüyorum” sözcükleri yer alıyor. Bunlar, Garner’ın cinsiyet geçişine başlamadan kısa bir süre önce 1982’de “The Tonight Show Starring Johnny Carson” programında giydiği kısa, göbeği açık bir blazer ile takım elbisenin yanında asılı duruyor.
Sonbaharda, Garner’ın çalışmaları, Los Angeles’taki evinden pek de uzak olmayan Hammer Museum’da Made in LA bienalinde de yer alacak. (Uzun yıllar boyunca, tasarlayıp ürettiği birkaç dört tekerlekli pedallı araçtan biriyle mahalleyi dolaşırken görülebilir.) Bienal, New York’taki White Columns galerisinde düzenlenen bir kariyer araştırması sergisinin ABD ayağıyla aynı zamana denk gelecek ve Ekim ayında bir monografın yayınlanması, Garner’ı önemli bir paralellik olarak yeniden çerçevelendirmeye çalışacak ve Ed Ruscha, Chris Burden ve Ant Farm gibi savaş sonrası dönemin tüketimciliğini, kitle iletişim araçlarını ve araba kültürünü eleştiren diğer West Coast sanatçılarıyla ortak olacak.
Garner, 1942’de Naperville, Illinois’de doğdu ve erken yaşta banliyölerin normatif kültüründen kopmuş hissettiğini hatırlıyor. Araba şirketlerine dergi reklamları satan babası, 1950’lerin sonlarında ailesini Detroit’in hemen dışındaki Grosse Pointe’e taşıdıktan sonra, sanatçı çocuğunu yaratıcılığını otomotiv tasarımına uygulaması için teşvik etti. En çok, hâlâ çeşitli tüketim mallarına atfettiği bir animizm olan, arabaların antropomorfik kalitesi olarak tanımladığı şey onu heyecanlandırmıştı. “O dönemdeki arabaların hepsinin gerçekten farklı yüzleri vardı, gözleri farlardı,” diyor. “Buick’in büyük bir alay gibi görünen bir diş ızgarası vardı. Seneca’nın bir çeşit roket burnu vardı. 1969’da Los Angeles’taki ArtCenter Tasarım Koleji’nde öğrenciyken, fiberglastan modellenmiş iki insan benzeri arka ayağı olan bir Volkswagen Karmann Ghia’nın küçük bir kopyası olan “Kar-Mann (Yarı İnsan, Yarım Araba)” heykelini yarattı. . Okulun çalışmayı şaka olarak yanlış yorumladığına ve okuldan atıldığına inanıyor. Garner, rotayı tersine çevirmek yerine, öğretmenlerinin – ve aslında diğer birçok insanın – kendilerini çok fazla ciddiye aldığı sonucuna vardı.
Garner’ın önümüzdeki yirmi yıldaki en büyük projeleri, kullanılmayan veya yeniden yapılandırılmış otomobilleri içeriyordu. 1976’da West dergisi, onu hurda araba parçalarından, kaput çatısı ve çamurluklardan yapılmış krom pencerelerle dolu bir tıpkıbasım ev inşa etmesi için görevlendirdi. 1986 tarihli “Long Time No Sea” adlı heykeli, bir sürat teknesinin kokpitini ’68 model bir Buick LeSabre’nin çatısına yerleştirdi ve dünyanın ilk “Nauti-Mobile” dediği şeyi üretti. Bu projeler, gelişmekte olan bir çevre hareketinin araba kültürü ve toplu tüketimin ekolojik sonuçlarına yeni bir dikkat çektiği bir zamanda, Garner’ın değiştirilmiş ev aletleriyle (“Escaladder”, 1982, bir yürüyen merdiven merdiveni gibi) birlikte üretildi. Garner’ın gezici sergisinin eş küratörü ve yakında çıkacak olan monografın yazarı Fiona Alison Duncan, “Pippa, bu eski tüketim nesnelerini kurtarıp ikinci bir yaşam için yeniden canlandırma fikrinden hoşlanıyor, çünkü planlı eskime onu mahvetti,” diyor. Bu tür çalışmalar, endüstriyel ölçekte yeniden kullanım ve geri dönüşüm için erken, yaratıcı çabalardır.
Garner’ın cinsiyet ikiliğine karşı direnişi de benzer şekilde zamanının ilerisindeydi. “Montaj hattından tüketici cihazlarını değiştirmek için harcadığım tüm bu enerjiyle, bu insan vücuduna uyarlanamaz mı diye düşündüm.” diyor. “Waffle makinesiyle çalışabiliyorsam, gövde neden olmasın? Zaten bir tane var ve onunla ne yapmak istediğime, onunla eğlenmek ve onunla oynamak istiyorsam karar vermem gerekiyor. 1980’lerin ortalarında Garner, Hollywood Bulvarı’nda tanıştığı trans seks işçilerinin yardımıyla karaborsadan östrojen elde etti ve 1991’de üst düzey bir ameliyat geçirdi, ancak iki yıl daha erkek olarak yaşamaya devam etti. Bu döneme ait çarpıcı bir fotoğraf, küratör ve sanat simsarı Jeffrey Deitch’in 1992 tarihli bir sergi kataloğu olan “Post-Human”ı açar: Garner, fotoğrafta yeni göğüslerini (ya da kendi tercih ettiği adıyla “memelerini”) ortaya çıkaran kesiklerle ince çizgili bir takım elbise giyer. onlar) ve sinsi bir sırıtışla kameraya bakıyor.
Garner için sanat dünyasının yeni ilgisi bir an önce gelemez. Geçen yıl, Vietnam’da ABD Ordusunda kısa bir süre görev yaptığı sırada Agent Orange’ın bulaşmasına bağladığı lösemi teşhisi kondu. Artık Los Angeles’ta eskisi kadar sık pedal çevirmiyor olsa da, çalışmalarının genç nesil tarafından nasıl karşılanacağını görmek için can atıyor. Duncan, ondan öğrenecekleri çok şey olduğuna inanıyor. “Pippa, ilk milenyum serbest çalışanı gibi” diyor. “Artık neredeyse bütün bir neslin yaşadığı gibi uçlarda yaşıyordu. Ama aynı zamanda, çok fazla zarafet ve mizahla yaşayarak – pek çok güçlükle karşı karşıya kalırken ve Amerika’nın yıkımlarından çekinmeden – çok basit, mütevazı bir hayattan çok fazla keyif alabileceğinizi de gösteriyor.
