Sanatçı Qualeasha Wood, bir bilgisayar aksaklık görünümünü efsanevi hale getirebilir. Makine ve elle embrodered ve web kamerası ve iPhone kendi portreleri ile boncuklu olan büyük ölçekli geri dönüştürülmüş pamuk jacquard geyiklerinde özgürce benzerliğini, erken aughts tarzı masaüstü ekranlar ve diğer dijital ephemera, her piksel, bir stitch tarafından temsil edilir. Bazen yüzünün düzinelerce fotoğrafını katır, gözlerini, yanaklarını ve dudaklarını birbirine bulaşır. Bu hafta Londra’nın Pippy Houldsworth Galerisi’nde açılan yeni solo şovundaki birkaç halka, sanatçı iç çamaşırlarında poz veriyor, ancak vücudunun bir kısmı ağır pikselasyon ile siliniyor, kırpıldı veya sansürlendi. Dalgalı metin – bilgisayar kodu ve şiir karışımı – arızalı görüntüler arasında çalışır. Renk şeması çoğunlukla blues ve yeşillikler, sanki 28 yaşındaki ahşap su altında uzanıyormuş gibi.
Philadelphia merkezli sanatçı, “Güvenlik açığı seviyesini gizlemek veya oynamak önemlidir” diyor. Bir queer siyah kadın olarak, “insanların beni koyduğu pozisyon hakkında konuşmak istiyor – ama üstte dışarı çıkmak istiyorum” diyor. Bu amaçla, Wood genellikle hicivine döner, 2021 gobleninde olduğu gibi, 2022’de Metropolitan Sanat Müzesi tarafından satın alınan “[Siyah] Madonna/Fahişe Kompleksi” nde, daha sonra 24 yaşındaki Wood, 24, kalıcı koleksiyonuna eklenecek en gençlerden biri. Bu çalışma ve diğerleri kısmen ırk ve Black Lives Matter hareketi hakkında çevrimiçi argümanlar sırasında “aynı zamanda günah keçisi ve yüceltilmiş” hissinden esinlenmiştir. Goblende, Wood’un Stoacı selfie’lerinin altında, bir pop-up pencere, “Genç sıcak abanoz çevrimiçi; Kurtuluşa gir” diye açıklıyor. Wood, “Bir sorunu daraltıyorum ve gerçekten dürtmeyi seviyorum” diyor. Başka bir deyişle, trol etmeyi sever.
Wood’un tufting çalışmaları, çocukken Microsoft Paint ile çizdiği şekillerden kısmen esinlenmiştir. Kredi… Daniel Terna
Wood, öğretmenlerinden biri tekrar tekrar sınıfının “sosyal bilgiler olmadığını” söyleyerek ırksal kimlik hakkındaki çalışmalarına tepki gösterdiğinde, Rhode Island Tasarım Okulu’nda lisans olarak uygulamasını geliştirmeye başladı. Hemen enerjilendirildi, “Şimdi bundan nefret ettiğinizi anlıyorum, sadece yapmaya devam edeceğim!” Diye düşünüyordu.
Ama ciddiyetle tekstillere geldi. Bir okul molası sırasında, onu odun ve erkek kardeşi ve kuzenlerinin bebek fotoğraflarıyla dokunan bir jakar battaniyesi ile kaplayan babaannesini ziyaret etti. Risd’deyken, tek yatak odalı New Jersey dairesinde büyüyen sanatçı üç iş yapıyordu. Yine de, annesi bu kadar ayrıcalıklı bir ortamda elitist olma konusunda endişeliydi. “Ailem artık sanatımla ilişki kuramadı” diyor. Jacquard parçaları yapmaya başladı çünkü her şeyden çok onu eve getirdiler. Wood, “Onları ilk kez gösterdiğimde insanların ‘Bunu daha önce gördüm’ diyeceğini sevdim,” diye hatırlıyor Wood. “Bunu tanıyorum.”
