Sanatçı Roni Horn, kendisini pek çok açıdan “marka dışı” olarak görüyor.
Geçtiğimiz günlerde Chelsea’deki lüks bir apartmanda uygunsuz bir konuma sahip olan büyük Manhattan stüdyosunu ziyareti sırasında “Görsel bir sanatçı olduğumdan bile emin değilim” dedi.
Bu ifadeler, bu baharda galerilerde ve müzelerde dört kişisel sergisi olan birinden geliyorsa, kulağa kendini beğenmişlik gibi gelebilir; bu, herhangi bir sanatçı için alışılmadık bir sayıdır.
Ancak entelektüel olarak gezici bir Kavramsalcı olan 68 yaşındaki Horn’un, kişisel veya profesyonel olarak herhangi bir yere uyum sağlamadığını ve hiçbir zaman da uymadığını hissetmesinden kaynaklanabilecek doğuştan gelen bir güveni var. Bu yüzden fikirlerini onu nereye götürürse götürsün takip ediyor; olabilecek en kötü şey nedir?
Elde ettiği sonuçların pek az stilistik benzerliği var gibi görünüyor. Sakin, Minimalist dökme cam heykeller, o eğlenceli metin tabanlı çizimleri veya eşleştirilmiş fotoğraf takımlarını üreten aynı kişiye ait gibi görünmüyor. Bazen yaptığı iş elini ortaya koyuyor; daha sıklıkla onun özelliklerine göre üretilir.
Yaklaşan sergilerinden birinin yer aldığı Danimarka Humlebaek’teki Louisiana Modern Sanat Müzesi’nin müdürü Poul Erik Tojner, “Sanat dünyasının büyük bir kısmı markalaşmayla ilgili ve Roni’nin işi öyle değil” dedi.
En önemli konusunun kimliğin şekillendirilebilirliği olduğu ortaya çıkıyor; bu da Horn’un bir sergiyi neden “kendimin grup gösterisi” olarak tanımladığını açıklamaya yardımcı olabilir.
