Roy Lichtenstein ve Irving Blum: Çok Eskilere Dönüyorlar

Sanat tüccarı Irving Blum, 1965’te Leo Castelli’nin New York galerisine girdiğinde Roy Lichtenstein’ın bir kompozisyon kitabı tablosuna hayran kaldığını hatırlıyor çünkü kendisi de ilkokul boyunca bu kitabı yanında taşımıştı.

Blum, arkadaşı Lichtenstein’ı aradı ve Pop sanatçısını görmesi gerektiğini söyledi. Blum, “’Ne kadar acil?’ dedi” diye hatırladı. “’Yaşam ya da ölüm’ dedim. ‘Buraya gelin’ dedi.”

Lichtenstein’ın stüdyosunda Blum ona tabloyu satın almaya kararlı olduğunu söyledi. Ama zaten Castelli’nin karısı olan satıcı Ileana Sonnabend’e satılmıştı. “’Roy, anladım: Ileana’yla evleneceğim’ dedim. Sadece o tabloya sahip olmam gerekiyor.’”

İki ay sonra Blum’un galerisine kompozisyon kitabının kopyası ve Lichtenstein’dan bir notla dolu bir sandık geldi: “Sevgili Irving, Ileana ile evlenmene gerek yok. En iyisi, Roy.”

Bu konuşma, iki adamın paylaştığı yakınlığa işaret ediyor ve şimdi Blum, Lichtenstein’ın doğumunun yüzüncü yılı onuruna 9 Eylül’de New York Madison Bulvarı’ndaki Gagosian’da açılacak olan arkadaşının nadir görülen heykellerinden oluşan bir sergi düzenledi.

Blum, eşi Jackie ile paylaştığı Bel Air’deki geniş, sanat dolu evinde yakın zamanda yaptığı bir röportajda “Ona gerçekten hayran kaldım” dedi. “İşimi seviyorum ve kendime birkaç şey satın aldım.”

Artık 92 yaşında olan ve uzun süredir emekli olan satıcı, daha önce toplu olarak sergilenmemiş 20’ye yakın heykelin yer aldığı “Lichtenstein Hatırlandı” sergisini hazırlarken sanatçının sıcak anılarından yararlandı.

Çoğunlukla boyalı bronzdan oluşan ve bir kısmı satışa sunulacak olan üç boyutlu çalışmalar, siyah, sarı, beyaz ve maviden oluşan kalın çizgilerle Lichtenstein’ın hayata geçirilen tabloları gibi. Satıcı Larry Gagosian, “Renkler ve palet, resimlerinin birçoğundaki renklerle bağlantılı, ancak gerçekten kendi başına duran heykeller yapmanın bir yolunu buldu” dedi ve Blum’un “Roy ve Dorothy ile uzun bir geçmişi olduğunu” ekledi. .”

Sanatçının vakfının Lichtenstein’ın Ekim ayındaki doğum gününde kapsamlı raisonné kataloğunu yayınladığını kaydeden sanatçının dul eşi Dorothy Lichtenstein, heykelin onun pratiğinin ayrılmaz bir parçası olduğunu söyledi. “İster gerçeküstücülük ister Alman soyutçuluğu yapıyor olsun, her zaman buna uygun heykeller yaptı” dedi. “Tuhaf bir şey. Zekası ve şefkati var.”

Dorothy, Lichtenstein’ın katılık fikrini keşfetmeyi sevdiğini, bu yüzden su görüntüleri yapmaya ilgi duyduğunu söyledi. “Bir fırça darbesini dondurmak – ki bu çok özgür bir şey – ve onu kavramsallaştırmak sanırım onun ilgisini çekti” dedi. “Su, akan ama aynı zamanda bronz renkte katı bir şeyi temsil ediyordu. Ya da bir fincan kahvenin dumanı yükseliyor. Her zaman bu görüntülerle ileri geri oynuyordu.

Dorothy, Blum’dan gösteriyi düzenlemesini istediğini çünkü “Roy’un bir Pop sanatçısı olarak işini en başından beri gerçekten bildiğini” ve kendisinin ve kocasının birbirini tamamladığını söyledi. “Irving çok dışa dönüktü, Roy ise oldukça suskundu” dedi. “Aynı mizah ve ironi anlayışına sahiplerdi.”

Lichtenstein, Blum’un 1958’de sanatçı Edward Kienholz’un Los Angeles’taki Kuzey La Cienega Bulvarı’ndaki Ferus Galerisi’ndeki hissesini 500 dolara satın aldığında taklit etmeye çalıştığı ünlü satıcı Castelli ile birlikte gösteri yaptı. Blum, Ferus’u diğer kurucuları Walter ve Shirley Hopps’la birlikte yönetti; ta ki Walter 1960’ta Kaliforniya’daki Pasadena Sanat Müzesi’nde (şimdi Norton Simon) küratör olmak üzere ayrılana kadar. Bundan sonra Blum, Ferus’u 1966’da kapanana kadar tek başına yönetti.

Blum, “Başlangıçta zordu” dedi. “Pek fazla iş yok.”

Blum, Castelli’nin sanatçılarına Ferus’ta bir Los Angeles platformu sağladı. Blum, “Onun büyük bir etkisi vardı” dedi. “Ne zaman New York’a gitsem – yılda birkaç kereden fazla gitmeye gücüm yetmiyordu – bu benim ilk işimdi: Leo’yu görmek ve ne yaptığı hakkında konuşmak.”

Onu, Blum’un sanatçının New York stüdyosunda tamamlanmamış karikatür resimlerini incelerken tanıştığı Andy Warhol ile tanıştıran kişi Castelli’ydi. Blum, “Ondan hoşlandım ama yaptığı şeyin fazlasıyla gizemli olduğunu düşündüm” dedi. “İzlememin hiçbir yolu yoktu.”

Blum, altı ay sonra tekrar ziyaret ettiğinde, yerde duvara yaslanmış Warhol’un Campbell’s Soup Can tuvallerinden üçünü gördü. Warhol ona 32 tane yapacağını söyledi. Blum, “’Nasıl oldu?’ dedim” diye hatırladı. “’Eh, 32 çeşit var, o yüzden hepsini yapacağım’ dedi.”

Blum, sanatçıya “film yıldızları galeriye gelir” diyerek Warhol’u 1962’de Los Angeles’ta 32 eserin tamamını sergilemesine izin vermeye ikna ettiğini söyledi.

Çorba kutularından beşi satıldı, ancak daha sonra Blum’un aklına tüm resimleri bir arada tutma fikri geldi ve alıcılar henüz teslim almadıkları için onları geri satmayı kabul etti. (Blum, başlangıçta yalnızca aktör Dennis Hopper’ın direndiğini söyledi.) Blum daha sonra seti 1.000 dolara satın aldı, Warhol’a 10 ay boyunca ayda 100 dolar ödedi ve 1996’da kısmen hediye olan bir işlemle bunları Modern Sanat Müzesi’ne devretti. kısmı 15 milyon dolarlık satış.

MoMA’nın uzun süredir yöneticisi olan Glenn D. Lowry, “Irving, bu sanat eserini saf ve basit bir şekilde satın almamızı mümkün kıldı” dedi. “Bize gerçekten Warhol’u iyi temsil etmemiz için gereken eğilimi verdi.”

Blum ayrıca MoMA’ya Ellsworth Kelly’nin “Spectrum IV” adlı eseri, Met’e Warhol’un keten üzerine “Ten-Foot Flowers” akrilik ve serigrafi mürekkebi ve Frank Stella’nın Museum of Contemporary’ye “Ctesiphon 1” adlı eseri gibi kurumlara başka çalışmalar da bağışladı. Los Angeles’ta sanat.

Blum sanat dünyasına geç gelen biriydi. 1 Aralık 1930’da babasının mobilya mağazalarının sahibi olduğu New York’ta doğan Blum, 10 yaşındayken Phoenix’e taşındı.

Tucson’daki üniversiteye gittikten sonra Hava Kuvvetleri’nde görev yaptı ve ardından New York’a gitti ve burada kendisine Midtown Manhattan’daki Knoll’da iş teklif eden Almanya doğumlu mobilya üreticisi Hans Knoll ile tanıştı. Blum, bölgedeki galerileri ziyarete gelen koleksiyonerlerle buluştu.

“Betty Parsons, Sidney Janis, Stable Gallery’den Eleanor Ward, Martha Jackson; hepsi yürüme mesafesindeydi” dedi. “Onlara gitmeye, ziyaret etmeye ve sohbet etmeye başladım. Sam Kootz adında bir adamın harika bir galerisi vardı ve şu anda bayilerin bulunmadığı bir şekilde mevcuttu.

Mimar ve tasarımcı Florence Knoll, Blum’dan Connecticut’taki bir hayat sigortası ofisini dekore edecek sanat eseri bulmasına yardım etmesini istedi. Blum, soyut sanatta rengin öncüsü olan Josef Albers’in bir tablosuyla geri döndü ve yoluna devam etti. Daha sonra 1956’da galerici David Herbert, Blum’u Ellsworth Kelly ile tanıştırmaya götürdü.

O gün Kelly’den şu anda evinde asılı olan 75 dolara küçük siyah beyaz bir tablo satın alan Blum, “Bu, 50 yıl süren bir ilişkinin başlangıcıydı” dedi. (Ayrıca Park Avenue’de bir dairesi var.)

Blum, Aşağı Manhattan’da mücadeleci sanatçıların yaşadığı bir cadde olan Coenties Slip’te Kelly’nin evinin çatısına çıktığını, ressamların Jasper Johns, Agnes Martin ve James Rosenquist’in de katıldığı bir barbekü partisine çıktığını hatırlıyor.

Blum, “Burası sanatsal faaliyetlerin yuvasıydı” dedi.

Pop Art’ın henüz ortak bir terim haline gelmediği Los Angeles’ta Blum, Billy Al Bengston, Robert Irwin ve Ed Ruscha’yı gösteren Batı Yakası varyasyonuna bir köprü oluşturuyordu. İlk Lichtenstein sergisini 1963’te düzenledi. Aktör ve koleksiyoncu Steve Martin, Gagosian sergisinin kataloğu için yazdığı bir makalede, 1960’larda Ferus galerisine dolaştığını ve Blum’dan 125 dolara bir Ruscha baskısı satın aldığını anlatıyor: “iyimser, kurnaz, din propagandası yapan biri” yeni sanatın şampiyonu.”

1957’den 1966’ya kadar Blum’un Ferus galerisi Los Angeles sahnesinin kalbiydi ve Ken Price, Larry Bell ve Frank Stella’nın ilk kişisel sergilerini sunuyordu.

Roberta Smith 2002’de The New York Times’da şöyle yazmıştı: “Ferus, Amerikan sanatının çoğulculuğunu, döneminin herhangi bir New York galerisi kadar -hatta daha iyi olmasa da- temsil ediyordu” diye yazmıştı.

Artforum dergisinin kurucu editörü Philip Leider, Amy Newman’ın sözlü tarihi olan “Zorlu Sanat: Artforum, 1962-1974”te şunları söylüyor: “Ferus olmasaydı hiçbir şey yoktu” ve ekliyor: “Sahne Irving’di.”

Leider, “Harika bir şekilde konuştu, çok derin olmasa da zekice konuştu,” diye devam etti, “bir satıcının yapması gerektiği gibi.”

1973’te Blum, 20 yılını geçirdiği New York’taki Blum-Helman Galerisi’ne taşındı.

Son zamanlarda yemek odasındaki masada oturan Blum, giriş fuayesine hakim olan en sevdiği Lichtenstein resimlerinden birini, çizgi roman karakterini ve dikey çizgilerle ayrılmış diğer iki resmi içeren “Two Paintings: Dagwood, 1983″ü işaret etti.

Blum, Lichtenstein’la yaptığı diyalog aracılığıyla tabloyla ilgili deneyimini şöyle anlattı: “’Nasıl okuyorsun?’ dedi” diye hatırladı Blum. “’Bunu Dagwood’un bir portresi olarak okudum’ dedim. ‘Bu daha karmaşık’ dedi. 20. yüzyılın sanat tarihi: Sol tarafta Ekspresyonizm, ortada Biçimcilik ve sonda Pop var.’”

Blum, “Bunun her şeyi kapsadığını söyledi,” diye devam etti. “Ben de ‘Satın alacağım’ dedim.”

Lihtenştayn Anıldı

9 Eylül-Ekim. 21, Gagosian, 980 Madison Bulvarı, Manhattan; 212-744-2313, gagosian.com.