Heykeltıraş Sally Saul’un New York City’nin iki saat kuzeyindeki Germantown, NY’daki stüdyosuna girerken, insan ve hayvan arasında garip bir konferansa denk gelmiş gibi hissediyorsunuz. Yeşil oluklu metalle kaplanmış, iyileştirilmiş bir sundurmayı andıran binanın iki katından ilkini kaplayan çalışma alanının beyaz duvarlarında çok az sarkıt var. Ancak zeminde ve masaların üstünde, Amerikalı romancı Gertrude Stein gibi önemli tarihi figürlerin yanı sıra ağaçlarda yaşayan yaratıkların topaklı toprak tasvirleri var. Türler arası etkileşimler, bir kütüğün üzerine oturan bir kızın yanında iki sevimli horozun olduğu bir hikayede olduğu gibi, çoğunlukla iyi huyludur. Ancak bazılarının başyazıdan daha çok bir ısırığı var: Yüksek Mahkeme Yargıcı Samuel Alito’nun kürtaj kararlarıyla ilgili hayal kırıklıklarını gidermek için Saul, onu üç tıknaz örümcek tarafından ebediyen eziyet görüyormuş gibi gösterdi. “Bazı parçalar daha tatlı ve sonra ‘Daha şiddetli bir şey yapmak istiyorum’ diye düşünüyorum” diyor. “İleri geri gidiyorum.”
Saul, Bubble Wrap’a sarılı yuvarlak bir nesneyi alıyor. Koruyucu plastik örtüden dışarıya bakan pişmiş toprak heykeli “Effigy With Feathers” (1999), sarı sivri saçları kırmızı ve mavi tüylerle süslenmiş ağlayan bir çocuğu, tutulmak için yalvarırcasına kolları iki yana açmış olarak betimliyor. Figür, daha önce sanatçının kızına ait olan ve yeni sahibine uyması için yeniden dikilen kırmızı önlüklü bir elbise giyiyor. Saul, “Hayatımla, ailemle ve bildiklerimle ilgili şeyler yapma eğilimindeyim” diyor. Yakındaki başka bir heykel, dört şeftali tonlu düğmeyle tutturulmuş arduvaz bir pijama takımı giyen kocası ressam Peter Saul’a ait. Peter’ın “Geri ve İleri”deki (2019) yaklaşık altmış santim boyundaki önceki versiyonuyla karşılaştırıldığında bu görselleştirme daha küçüktür; şişkin, orantısız gözleri ve darmadağınık beyaz saçlarıyla diz hizasının altında durur. “İki parça halinde yapmak istemedim, bu yüzden onu küçülttüm” diye açıklıyor. “Artık o da ilkinden daha yaşlı.”
Saul, yarattıklarını odanın kenarındaki iki fırından birinde pişiriyor. Bir pencerenin altındaki ahşap bir masa, ara sıra referanslar alabileceği kağıtlar ve nesnelerle kaplıdır. Stüdyo binasına sadece birkaç metre uzaklıkta, kendisinin ve Peter’ın 1860’lardaki Viktorya dönemi evinin dışındaki bir çayırdan topladığı iki kuş yuvası ve Metropolitan Museum of Art’ın 2021 çağdaş seramik sergisi “Shapes From Out of Nowhere”den bir katalog var. ”
Kitabı incelerken, Funk sanatçılarından biri olan arkadaşı heykeltıraş Robert Arneson tarafından yapılmış kabaca yontulmuş bir teknenin fotoğrafının yanından geçiyor – 1970’lerde Körfez Bölgesi’nde serpilen figüratif sanatçılara gevşek bir bağlılık – Saul onu kil ile tanıştırmakla ilgili krediler. 1973’te San Francisco Eyalet Üniversitesi’nden Amerikan Edebiyatı alanında yüksek lisans derecesi aldı ve Peter’ın profesör olarak işe alındığı Austin’deki Texas Üniversitesi’ndeki seramik derslerine 80’lerin başına kadar kaydolmadı. Kil, o zamanlar büyük ölçüde aşağılık bir malzeme olarak görülüyordu ve Saul onlarca yıl bir hobi olarak çalıştı ve pek çok yüce hırs olmaksızın seramik sanatlarına sıra dışı yaklaşımını geliştirdi. Bu eleştirel bakış açısı son yıllarda değişti ve bu nedenle endüstrinin dikkati de Saul’un şakacı kaba gerçeğine çevrildi. Saul, 2014’te Canada Gallery’de bir grup sunumuna dahil edilmesinden bu yana, New York’ta ilk kez, Saul artan sayıda gösteriye konu oldu. 77 yaşında üçüncü kişisel sergisini New York’ta bu hafta açılacak olan Venus Over Manhattan galerisinde açacak. Nisan ayındaki doğum gününde öğle yemeğinden hemen önce stüdyosunda küçük bir ahşap masada oturuyor ve T’nin Sanatçı Anketini yanıtlıyor.
Günün nasıl geçiyor? Ne kadar uyuyorsunuz ve çalışma programınız nedir?
Bu değişir. [Peter ve ben] geç saatlere kadar uyuma eğilimindeyiz. Eskiden böyle değildik ama sabahın bir bölümünü ev işleri yaparak geçirme rutinini geliştirdik ki bu sinir bozucu. Örneğin, sağlık hizmeti planımızı değiştirmemiz gerekiyor ve bu, ne hakkında olduğunu anlamaya çalışana kadar gerçekten var olduğunu asla bilmediğiniz bir bataklığı içeriyor. Bu tür şeylerle uğraşmak sadece gününüzü mahveder. Demek bazen sabahın bir kısmında böyle oluyor. Ardından yaklaşık 45 dakika gazete okuduk. Bundan sonra, muhtemelen öğle yemeği saatinde güne başlıyoruz ve geç saatlere kadar çalışıyoruz.
Çalışmayı genellikle ne zaman bırakırsınız?
7:30 ya da 8:00 civarında, akşam yemeğini hazırladığımızda. Sonra biraz okuruz ya da biraz televizyon izleriz ve yatarız. Yine de asla 11:00’den önce yatmıyor gibiyiz. Bunun neden olduğunu bilmiyorum.
Yemeğin çoğunu kim yapıyor, sen mi yoksa Peter mı?
Ah, Peter pek yemek yapmaz. O kahvaltı yapar, yani sorun değil. Genellikle aynıdır: sevdiğimiz gevrekler, biraz taze meyve, meyve suyu, kahve, tost ve reçel. Haşlanmış yumurta yemek istiyorsak, yaparım.
Bir günde kaç saat yaratıcı çalışma yaptığınızı düşünüyorsunuz?
Dışarı çıkıp market alışverişi yapmam gerekip gerekmediğine bağlı olarak yaklaşık altı veya yedi saat. Burada tek başıma kaldığım zamanlar oluyor ve gece yarısına kadar çalışacağım. Beğendim. huzurlu. Cumartesi geceleri, yerel istasyonda çok iyi müzik var, bu yüzden müziği açıp sadece çalışmak güzel.
Sanat yaparken genellikle dinlediğin şey bu mu?
Genelde klasik bir istasyonum var, WMHT, ama bundan sıkıldım. Bose disk oynatıcım çalışmıyor, bu bir hayal kırıklığı çünkü CD çalmayı seviyorum. Biraz Bob Dylan’ım var, biraz Schubert, Rachmaninoff, Leonard Cohen, Philip Glass. Sadece bir dizi şey, gerçekten.
Yaptığınız ilk sanat eseri nedir?
Ellerim çamurda çalışmayı her zaman sevmişimdir. Ithaca’nın [NY] dışında, Finger Gölleri’nde ve kırsal kesimde büyüdüm. Bir arkadaşım ve ben ormanda istediğimiz yerde dolaşacaktık – bugün herkesin çocuklarını izlemekle ilgilendiği bir yer değil. Etrafta kazı yapıyorduk ve biraz kil bulduk. Oturup bu tabakları veya kül tablalarını yapardık ve sonra onları boyardık. Onları kovamazdım, bu yüzden eninde sonunda kırılırlardı elbette ama bunun bir şekilde çok tatmin edici olduğunu hatırlıyorum. Sanırım bu başlangıçtı. Küçükken hiç resim dersi aldığımı hatırlamıyorum, bu yüzden büyüdüğümde bununla mücadele ettim. Ellerimle kilin içinde çalışmak daha doğal geliyordu. Doğuştan olduğunu hissettim.
Sahip olduğun en kötü stüdyo hangisiydi?
En kötüsü muhtemelen Hunter Koleji’ndeydi. Bodrumdaydı. Biraz rutubetliydi ve arada bir fareler için ya da belki fareler için zehir koyarlardı. Öte yandan iyi eğitmenler vardı ve misafir sanatçılar gelirdi, bu da değerliydi. Kullanabileceğiniz sırlar vardı ve kendi kilinizi karıştırabiliyordunuz. Austin’de ders alırken kilimi karıştırmayı öğrenmiştim. Çatlamakta sorun yaşıyordum, bu yüzden eğitmen bana içinde çok fazla içki bulunan bir tarif verdi. Hepsini karıştırdım ve harika çalıştı.
Sattığınız ilk eser neydi ve ne kadara?
Austin yıllarında hiçbir şey satmadım. Belki de unuttuğum bir şey vardı. 2014’te Canada Gallery’de bir grup sergisinde bir parçam olduğunda gerçekten satmaya başladım. Satılan, Rachel Carson parçam [“Rachel Carson and Eagles” (2013)]. Her zaman önemli adamların büstlerini görürdünüz ve [ekolojist] Rachel Carson’ın da bir tane olması gerektiğine karar verdim. Onu etrafında küçük kartallarla yaptım. Fiyatı hatırlamıyorum, ancak bana büyük bir miktar gibi göründüğünden eminim, belki 4.000 $ aralığında. Sonra Rachel Uffner’ın galerisinde sergilemeye başladım ve o fiyatları artırdı. Orada epey parça sattım.
Yeni bir esere başladığınızda, nereden başlarsınız? İlk adım nedir?
Nasıl görünmesini istediğime dair bir fikir edinmek için küçük bir resim çizeceğim. Bu bir rakamsa, bir tabanla başlarım ve yukarı doğru ilerlerim, sonra ilerledikçe ona ekleme yaparım. Evriminin bir kısmı ben değil, parçanın kendisi olmak istediği şeye uyum sağlıyor.
İşinizin ne zaman bittiğini nasıl anlarsınız?
Yapmıyorum. Yani, bir süre devam edebilirim. Bir heykel bittiğinde, sadece onun üzerinde çalışmayı bırakıp başka bir şeye geçmem gerektiği içindir. [ Saul devam etmekte olan bir çalışmayı, turuncu bir elbise giyen bir kadının büyük beden çıplak ayakları tabana iliştirilmiş olarak betimlendiği bir heykeli işaret ediyor. ] Bu bitti. Bir kez daha ateşlemeliyim. Bir parça yaparsınız ve sonra bir süre ona bakarsınız ve “Ah, şunu şunu yapabilirdim” diye düşünürsünüz. Yani bazı yönlerden benzer olan bir tane daha yaparsınız ve sonra bir tane daha. Her zaman bir öğrenme sürecidir.
Kaç yardımcınız var?
bende hiç yok Peter da istemiyor. Tuvalini geren ve giydiren biri var ama tam zamanlı yardıma gerçekten ihtiyacımız yok. Galeri eşyaları toplayıp nakliye işini halledecek ve ihtiyacım olan tek şey bu. Bir asistanla ne yapacağımı bilmiyorum.
Belki bazı evrak işleri.
Evet, bazı evrak işleri. Bu konuda haklısın. Ben bu şekilde organize değilim.
Daha önce başka sanatçılara yardım ettin mi?
Hayır, bunu yapmayı hiç düşünmedim. Belki de yapmalıydım. Ders alırken, eğitmenin nasıl çalıştığını gördüğünüz için asistan olarak kazanabileceğinizi kazandığımı düşünüyorum.
Çalışırken tekrar tekrar yediğiniz bir yemek var mı?
Germantown’da Otto’s adında bir bakkal ve şarküteri var. Geçenlerde iyi vejetaryen burgerleri olduğunu keşfettim. Üzerlerinde bir dilim soğan ve domates ve ardından bir çeşit sıcak hardal var ki bu güzel.
Şu anda herhangi bir TV şovunda tıkınıyor musunuz?
İngiltere’de gerçekleşen “Büyük ve Küçük Tüm Canlılar” adlı [PBS’de] bir veterinerlik programına dahil olduk. İkinci Dünya Savaşı ufukta belirdi ve birkaçı katılmaya karar verdi – orada sona erdi, bu yüzden ne olacağını öğrenmek için bir sonraki sezonu beklememiz gerekiyor.
Diğer sanatçılarla ne sıklıkla konuşuyorsunuz?
Oldukça sık. Şu anda çevremizde yaşayan sanatçılar var, bu yüzden onları ara sıra görüyoruz. [Ressam] Suzan Frecon – Onu bir süredir görmedim ama gerçekten iyi bir insan. Arada bir bir şeyler yaparız ama çok sık değil. Genelde herkes meşguldür. Ve sonra Katie Stout var. Taşındığında yoldaki herkes için bir parti verdi ve biz de ona gittik. Bu eğlenceliydi.
Ve sonra, tabii ki, her gün Peter’la konuşuyorsun. Bu, işinizi nasıl etkiler?
Peter her zaman yardımcı olur. Ben istersem bana bir fikir verecek ya da bir öneride bulunacak. Asla aşağılayıcı değildir. Bir keresinde koyu renk bir taban kullanacağımı hatırlıyorum ve daha açık olursa daha iyi duracağını söylemişti. Ona baktım ve bunu düşündüm ve haklı olduğunu anladım, bu yüzden rengi değiştirdim. Bunun gibi küçük şeyler fark yaratabilir.
Ertelediğinizde ne yaparsınız?
The New York Times’ı okudum. Burada, taşrada olduğunuzda, etrafınızdaki dünyada neler olup bittiğini bilmek istersiniz. Sanat bölümüne bakıyorum ve bazen editöre yazılan mektupları okumayı seviyorum. Olan korkunç şeyler için her zaman ön sayfayı kontrol ederim. İnternette okuduktan bir süre sonra bağımlısı olabiliyor insan. Genelde Trump’ın yaptığı bir şey hakkında rahatsız ve kızgın hissediyorum.
Seni ağlatan en son şey neydi?
Ağlamayı tam olarak bilmiyorum ama beni çok üzen bir şey var ki bu ülkede şu anda okulda gençlerin ve öğretmenlerinin öldürülmesi. Bu yere nasıl geldiğimizi merak ediyorum. Bana dünyanın en üzücü şeyi gibi geliyor. Bu ülkede neden güçlü bir silah kontrolü olmadığını anlayamıyorum. Anlamıyorum, gerçekten anlamıyorum.
Buradaki ironi, yasal kürtaj hakkını [yasa koyucuların] elinden almasıdır, ancak koca bir daire dolusu bu silahlara sahip olmak ve onlarla dolaşmak sorun değil. Ben çocukken, iki odalı bir köy okuluna gittim. Yıl sonunda çocuklar ve aileleri için piknik yapacaklardı. Bir yıl, bir çiftlikteydi ve bazı çocuklar ahırda oynaşıyor ve iyi vakit geçiriyorlardı. Aniden her şey durdu. Bir tabancayı ele geçirmişlerdi ve doluydu. Okul çocuklarından birinin vurulduğu bir kaza oldu. Ambulans var mıydı veya bir ebeveyn çocuğu hemen arabaya bindirip en yakın hastaneye mi gitti bilmiyorum ama hayatta kaldılar. Bu şeyler çok kolay oluyor gibi görünüyor.
Profesyonel bir sanatçı olduğunuzu söylemekten ilk ne zaman rahatsız oldunuz?
İnsanlar kendilerine gerçekten profesyonel sanatçı mı diyor? [WAMC’nin radyo programı] “Tıbbi Pazartesi” ya da başka bir şeyde doktorsanız, böyle bir şey söylediğinizi hayal ediyorum. Sanatçı olup “Ben profesyonelim” demeyi bilmiyorum. Profesyonel daha çok belli bir sonucun beklendiği bir meslek gibi görünüyor. Diş hekimiyseniz, boşluğu bulup doldurmayı beklersiniz.
Peki yaptığınız işi ne zaman sanat olarak görmeye başladınız?
Bazı insanların çalışmamı beğendiğini öğrenmek yardımcı oldu. Ve sonra bu konuda daha iyiye gittiğimi hissetmeye başlamam da yardımcı oldu. Birdenbire ne yaptığımı kontrol ettiğimi hissettim.
Çalışırken genellikle ne giyersin?
Kot pantolon ya da eski bir kadife pantolon giyiyorum. Olana kadar onları giyme eğilimindeyim Gerçekten onları yıkama zamanı. Önlüğüm ellerimi kurulamak için kullanışlı ve bir yerlerde bir cep var. Artık okumak için gözlüklerim var ve onları nereye koyduğumu her zaman unutuyorum, bu yüzden bir cebe sahip olmak kullanışlı.
Pencereleriniz neye bakıyor?
Görünüşe göre her şey. Biz tadilat yapmadan önce böyle değildi, ama şimdi bu yeni stüdyo alanındaki pencereler harika. Ama gerçekten en iyi manzara, evin önünden Catskills’e doğru bakıyor. Sabahın erken saatlerinde, başka hiçbir yerde göremeyeceğiniz güzel renkler var. Pembeler, lavantalar ve bulutlar, inanılmaz bulutlar.
Kira için ne ödüyorsunuz?
Buna sahibiz. Şehirdeki [Manhattan’ın Yukarı Doğu Yakası’ndaki tek yatak odalı bir daire] için kira için ne ödediğimizi söylemeye utanıyorum. Bu çok fazla. Yükselmeye devam ediyor ama biz orada takılıyoruz. Şimdi ayda 3.800 dolar. Bana söylendiğine göre mutfağın şehirdeki pek çok yere kıyasla makul bir alanı var.
En kötü alışkanlığın nedir?
Artık daha yaşlıyım, bu yüzden eskisinden daha fazla kötü alışkanlığım var sanırım. Gece geç saatlere kadar ayakta kalmak bunlardan biridir. Bir diğeri ise okuduğum kitabı bitirmeyip diğerine geçmek.
Şu anda ne okuyorsun?
Bir Annie Ernaux kitabı, “Happening” (2000). Temelde seks hayatıyla ilgili olan bazı kitaplarını okuyorum. Hiç uzun değiller, bu yüzden onları oldukça hızlı bir şekilde okuyabilirsiniz. Bana vücuduyla çok rahat ya da rahat olan ve seks konusunda hiçbir endişesi olmayan biri gibi görünüyor. Genç bir kadınken yaptırdığı bir kürtajı ayrıntılı olarak anlatıyor. O zamanlar her yerde olduğu gibi Fransa’da da yasa dışıydı. Nasıl yazdığı ilginç. Bence çok nesnel ve doğru miktarda tanımlamaya sahip.
Egzersiz yapıyor musun?
Eskiden koşardım. Austin’de yarı maraton koştum. Kendime mahallelerden, bir tepeden yukarı ve bir şehir parkının etrafından geçip sonra tekrar aşağı ineceğim bir rota çizmiştim. Bir gün yerel pazardaydım ve arkamda bir adam vardı. “Seni tanıyorum!” dedi. Her gün evimin önünden geçiyorsun.” Şimdi ağırlık kaldırıyorum ve bazen yürüyüşe çıkacağım. Güçlü kalmalıyım ki o şeyleri fırına sokup çıkarabileyim.
Başkasının yaptığı en sevdiğin sanat eseri hangisi?
70’lerde, Peter ünlü tabloların kendi versiyonunu yapıyordu ve onları kendisinin yapması beni hayrete düşürdü. Onu ilk o zaman tanıdım. Picasso’nun “Guernica” (1937) [ “Saul’s Guernica” (1974)] versiyonunu yaptı. İyileştireceğini söyledi ve yaptı. Bir tabloyu alıp, onu bizim zamanımızla daha [alakalı] yapacak şekilde nasıl değiştirebildiği beni gerçekten ilgilendiriyordu.
Bu röportaj düzenlendi ve özetlendi.
Fotoğraf asistanı: Michael Granacki
