Savaş Sonrası Queer Edebiyatının En Etkili 25 Eseri

Queer olmanın ne anlama geldiğine dair tek bir tanım yoksa – tıpkı çevresindeki kültür gibi anlamı sürekli şekil değiştiriyor gibi görünen bir kelime – o zaman queer edebiyatı bir tür olarak neyin tanımladığı konusunda da bir fikir birliği olmayabilir. Yine de, birçok queer insanın paylaştığı bir şey, kendimizi önce sayfada keşfettiğimizdir. Çoğunlukla gizlice, yalnızca bizimle konuşmakla kalmayan, aynı zamanda başkalarına kendimiz hakkında konuşmanın bir yolunu da gösteren romanlar okur, şiirler okur veya oyunlar izlerdik.

Ancak okul kütüphanelerinde veya internette aradığımız bu eserler arasında queer kültürü oluşturmada ve ilerletmede en etkili olan hangisi? Altı yazara sorduğumuz soru buydu – denemeci ve romancı Roxane Gay, oyun yazarı ve eğitimci James Ljames, oyun yazarı ve aktör Lisa Kron, gazeteci ve TV yazarı Thomas Page McBee, romancı Neel Mukherjee ve kurgu ve kurgu dışı yazar Mayıs ayı başlarında T 25 listemizin son bölümü için Zoom üzerinden bir araya gelen Edmund White. Önceden, herkesten tanıştığımızda tartışabileceğimiz 10 kadar eseri aday göstermelerini istemiştim ve ayrıca ödevin parametreleri hakkında bazı mesajlar alıp vermiştik: Sadece İngilizce literatüre odaklanacaktık (çeviriye değil). 2. Dünya Savaşı’nın bitiminden sonra, queer yaşam Batı’da daha az kodlanıp gelişmeye başladığında ortaya çıktı ve biz yalnızca romanları, oyunları ve şiirleri tartışırdık (örneğin, anı veya biyografi veya diğer kurgusal olmayan türler yerine). – bu kural tartışma içinde bütün bir tartışmayı kışkırtsa da). Yazarlar ayrıca birbirlerinin eserlerini seçmemeyi de kabul ettiler.

Tüm bunların ötesinde çok az anlaşma vardı – altı şehvetli ibneden oluşan bir grup için sürpriz değil – ve daha önce gelenlerden daha az beyaz, daha az erkek, daha az cis olan bir liste oluşturmaya yönelik ortak arzu. Şiir, her zaman olduğu gibi, farklı insanlarla farklı şekillerde konuştu, ancak üç saatlik sohbetin sonunda herkes şiirden çoğunu dahil etmek istediği sonucuna vardı: Her panelistin favori bir koleksiyonu var gibiydi. diğerlerini okumaya veya tekrar ziyaret etmeye tutkuyla ikna ettiler. James Baldwin ve kasap ikonu Leslie Feinberg gibi öncüler göz ardı edilemez olduklarını kanıtladılar. Bu alıştırmanın altında yatan ciddiyet de öyleydi (anlaşmazlıkların kendisi çok eğlenceli olsa bile): Yeni kitap yasakları ve LGBTQ karşıtı yasalar çağında, aşağı yukarı geldikleri sırayla sunulan aşağıda seçilen eserler sıralama değil, queer insanların dayanıklılığının kanıtıdır. Önceki nesiller gibi, genç insanlar neşe ve keder, seks ve ölüm, kendileri ve paylaştıkları tarih hakkında daha eksiksiz bilgi bulmak için bu kitaplara kaçabilirler. — Kurt Soller

Bu görüşme düzenlendi ve özetlendi.

Satıcı:Birçoğunuz bana aday listelerinizi nasıl şekillendirdiğinize dair notlar gönderdiniz, bu yüzden queer edebiyatın bile ne olduğu hakkında konuşarak başlayabileceğimizi düşündüm. dır-dirŞu anda.

Lisa Kron: Çarpıcı olan bir şey, aralarından seçim yapabileceğiniz çok şey olması. “En etkili” demenin ne anlama geldiğini bilmiyorum – özellikle de her şeyin aşağıdan yukarıya geldiği queer kültürde. “Yaratıcı hayal gücümü ateşleyen ve düşüncelerimde devrim yaratan insanlar kimdi ve eserler nelerdi?” Bunu yaparken fark ettim ki, “Ah, bunların hepsi benim lezbiyen kültürü olarak gördüğüm şeyin içinde çalışan insanlar.”

James Ijames: Ya bana kendimi gösteren ya da özellikle tuhaf hissettiren değerleri olan edebiyatla ilgileniyordum: özen ve şefkat, bunun gibi şeyler. Ayrıca: Politikamı etkileyen yazarlar. [James] Baldwin ve [Tony] Kushner hemen akla geldi. Essex Hemphill. AIDS döneminin edebiyatı, insanların nasıl hayatta kaldığını okumak için benim için güçlendirici oldu.

Thomas Page McBee: Birden fazla queer kimlik yaşadığım için bu gruba özgü olabilirim. “Stone Butch Blues”u [diğerlerinin] listelerinde görmek beni heyecanlandırdı çünkü o kitap benimle zaman içinde iki bedende konuştu.

1. “Stone Butch Blues”, Leslie Feinberg, 1993

Ömür boyu siyasi aktivist olan Leslie Feinberg (hir zamirini kullanmıştır) yazılarının çoğunu toplumsal cinsiyetin karmaşıklığını keşfetmeye adadı. Feinberg’in 2014’te ölmeden önce web sitesinden ücretsiz olarak indirdiği ilk romanı “Stone Butch Blues”, Buffalo’da Yahudi bir işçi sınıfı ailesinde büyüyen deneyimlerinden yararlandı. Kitabın anlatıcısı Jess Goldberg, anne ve babasını “Sears tarafından kataloglanamayan bir çocuk” olarak şaşırtıyor ve gençken evden kaçıyor, sonra Buffalo’nun gey barlarına sığınıyor. Bu kurumları koruyan kasaplardan ve kadınlardan öğreniyor, polis baskınları sırasında birden fazla cinsel saldırıya maruz kalıyor, fabrikalarda iş buluyor ve kaybediyor, hormonlara girip çıkıyor ve bir erkek olarak geçerken hissettiği tarihin kaybıyla mücadele ediyor. Sonunda Jess, hayatının çoğunu şekillendiren soruya geri döner: “Kadın mı erkek mi?” Aradaki farkın her zaman o kadar net olmadığını keşfeder. — Coco Romack

Roxane Gay: 17 yaşımdayken “Stone Butch Blues” okudum ve ilk kez kasap kimliğine benzeyen bir şey gördüm. Tuhaf bir şey görmediğim Omaha’dan bir kız olarak sadece “Vay canına” diye düşündüm.

McBee: Hem zamansızlığı hem de tuhaflığı olan işler üzerine çok düşündüm. Her ne kadar “queer”in bir zamanlar anladığımdan farklı bir anlama geldiğini hissetsem de, benim için eski “queer” tanımı asimilasyona karşı direnişle ilgiliydi. Bugün hala bu anlama gelebilir, ama aynı zamanda tüm topluluk için kapsamlı bir terim.

Neel Mukherjee: “Gay” ve “lezbiyen” kelimelerinin haritadan düşmesine biraz üzülüyorum ve biraz da üzülüyorum, “queer” daha geniş kapsamlı olsa da. Bir zamanlar bir yeraltı dünyasının var olduğu ve olmadığı gerçeğini de nostaljik hissediyorum. Bu, queer kültürünün artan kabulü ile queer kültürünün geçmişte bir alt kültür olması arasındaki ödünleşimdir (birçok yerde hâlâ alt kültür olarak kalmasına rağmen).

Eşcinsel: Queerliğin evrimini ve neyin mümkün hale geldiğini yansıtan kitapları düşünüyordum. Audre Lorde gibi biriyle, “Sister Outsider”, “Ah, başka Siyah lezbiyenler de var” öğrendiğim kitaptı. sadece ben değilim . Hem şiirinde hem de düzyazısında öfke hakkında rahatça konuşabildiğini, özellikle beyaz kadınları hesaba katmak konusunda rahat olduğunu görmek – bu onun zamanında inanılmaz derecede riskliydi. Açıkçası, hala öyle. Bu riskleri almaya istekli olması, en iyi queer edebiyatının çoğunun yaptığı şeyin simgesidir: Bir yazarın kendi lehlerine sonuçlanmayabilecek bir şey yaptığını görürsünüz, ama yine de yaparlar.

Satıcı:Thomas, Lorde’nin “biyomitografi” adını verdiği “Zami: A New Spelling of My Name” (1982) filmini seçtiniz.

McBee:beni etkileyeni seçtim enkurgusal, sadece projenin parametrelerine uyması için, ama burada Roxane’ye saygı duyuyorum.

Eşcinsel: Kanser günlüklerini [1992’de öldü] veya şiir koleksiyonlarından herhangi birini veya çalışmalarının özetlerinden herhangi birini seçebilirsiniz. Ancak “Sister Outsider” dünya görüşünü herhangi bir dış analiz olmaksızın kendi sözleriyle sunuyor.

2. “Sister Outsider”, Audre Lorde, 1984

“Sister Outsider” esasen Audre Lorde’un tez cümlesi, denemeler, konuşmalar ve röportaj metinlerinin bir karışımı. Şair, yazar ve aktivistin hayatını sürdürmeye çalıştığı temel ilkeler – kar amacı güden bir ekonominin açgözlülüğü ve sosyal adalet ihtiyacına seslenerek – burada onun kesin, metafor açısından zengin diliyle ortaya konmuştur. “Erotik Kullanımı: Güç Olarak Erotik” te, bu erotik bilgiyi “bir topaz gibi tünemiş küçük, yoğun sarı renk topaklarına”, “yoğuracağı … nazikçe ileri geri yoğuracağı” bir çekirdeğe benzetiyor. Şair Adrienne Rich ile yaptığı bir röportajda belirttiği gibi, “Birisi bana ‘Nasıl hissediyorsun?’ veya ne düşünüyorsun?’ … Bir şiir okurdum ve o şiirin bir yerinde duygu, hayati bilgi parçası olurdu. Lorde, Siyahi bir lezbiyen şair olarak farklı kimliklerinin önemini ve güzelliğini ve feminist ve sivil haklar hareketlerinin başarılı olmak için bu tür farklılıkları nasıl kabul etmesi gerektiğini defalarca vurguluyor. Bu kitabı okumak, ayrıcalık ve kesişimsellik hakkındaki soruların yeni olmadığını ve bunlarla ilgili hemen hemen her konuşmanın, “Who Said It Was Simple” (1973) adlı şiirinde “Ama ben kimim” yazan Lorde’ye bir şeyler borçlu olduğunu hatırlatmaktır. aynama bağlı / yatağım gibi / renkteki nedenleri gör / seks kadar / ve burada oturup merak ederek / hangi ben hayatta kalacağım / tüm bu özgürleşmeler. — Tomi Obaro

Satıcı: Bu melez formları tartışmamız gerekiyor. Birçoğunuz bana anı ve otokurgu hakkında çeşitli düşünceler gönderdiniz. Roxane, “Sister Outsider” gibi bir kitabı nasıl tanımlayacağını merak ediyorum çünkü pek çok farklı şey var ve bunların çoğu kurgusal olmayan olarak kabul edilir. Bu liste için kurgu, şiir, oyunlar ve performansa odaklanıyoruz. Ama hepiniz bu kısıtlamalar hakkında ne düşünüyorsunuz? Queer edebiyatının melez biçimleriyle özellikle ne söylemesi gerektiğini düşünüyorsunuz?

Eşcinsel: Queer edebiyattan bahsederken kurgusal olmayanı göz ardı edebileceğinizi sanmıyorum. Kurgusal olmayan, gerçeklerimizi ifade etmemize ilk izin verilen yerdi. Bu temel. Açıkçası, kurgu ve şiirden daha önemli. Kurgusal olmayan, melez formlar, anılar – bunlar kendimizi kamu bilincine yazabilmemizin yollarıydı.

Edmund Beyaz: Kesinlikle katılıyorum. Bilirsin, otokurgu dedikleri şey… Kesinlikle, [Marcel] Proust ve André Gide gibi tüm büyük eşcinsel Fransız yazarların hepsi bir tür otobiyografik kurgu yazıyorlardı. Belki kılık değiştiriyorlardı ama yine de çoğu zaman “ben” kelimesini kullanıyorlardı. Bir keresinde bir münazara sahnesinde [Ernest] Hemingway hakkında konuşuyordum.[1927]”Hills Like White Elephants” öyküsü ve ben, heteroseksüel bir yazarın okuyucunun kendisiyle aynı değerlere sahip olduğunu varsayabileceğini ve bu nedenle dolaylılığı kullanabileceğini – kürtajla ilgili olduğunu, ancak Hemingway’in bu kelimeyi asla kullanmadığını – söylüyordum. Proust gibi eşcinsel bir yazarın o kadar sıra dışı fikirleri vardı ki, onları genel halk için hecelemek zorunda kaldı.

Kron: Bu, yazarların kimin için yazdığına dair ilginç bir fikri gündeme getiriyor. İnsanlar ana akım bir kitle tarafından anlaşılmak için mi yazıyorlar yoksa alt kültür içinde mi yazıyorlar? Bana göre, bir lezbiyen olmanın en büyük armağanı, ataerkillik, kapitalizm, beyaz üstünlüğü gibi şeylerin dışında var olduğu yerdir: kapıyı çalmak, kabul edilmek istemek değil, başka bir yerde sımsıkı durmak, gördüklerini ifade etmek. Dolayısıyla, “queer” teriminin kapasitesi açısından çekici olduğunu düşünsem de, çok kolay pazarlanıp metalaştırıldığı için ona karşı her zaman biraz temkinli davranırım.

McBee: Trans kişilerde, genellikle ötekileştirici ve müstehcen hikayelerimize yönelik bir istek var. Bu [tür] kurgusal olmayan için bir pazar talebi görüyorum çünkü çoğu zaman hayal etmemiz bile zor. Queer ve trans insanlar şaşırtıcı bir şekilde bu talebi alıp alt üst ettiler ve bu tür hikayeler bu yüzden çok önemli.

Mukherjee: Otobiyografik ne zaman otokurgusal hale geldi? Ayrıca, Roxane, queer kültürü ve aktivizminin en büyük gerçeklerinden bazılarının kurgusal olmayanda nasıl yapıldığına dair değindiğin nokta… İşin garibi, queer kurgu yazarları, queer kültür hakkında yazmak için uzun süredir karakter ve karakterin ardına saklanıyorlar. Ve kendileri hakkında Ed, Proust ve Gide hakkında konuşuyordu —

Beyaz:Willa Cather da iyi bir örnek.

Mukherjee: Damon Galgut’ta aynı şekilde. Ed, listesine “Yabancı Bir Odada”yı koydu. Üç anlatısı, ana karakter olan Damon adlı birinci şahıs anlatıcı tarafından birleştirilir. Galgut ile bir kez röportaj yaptığımı ve “Karakteriniz Damon” dediğimi hatırlıyorum – ve beni durdurdu ve “Hayır, bu bir karakter değil, bu benim” dedi. Kendi kendime “Seni burada korumaya çalışıyorum” diye düşündüm ki bu benim açımdan çok tuhaf bir koruyuculuk. Ama bu çok, çok yoğun bir kitap – aslında bir başyapıt.

3. “In a Strange Room”, Damon Galgut, 2010

Damon Galgut’un Güney Afrikalı yazarın yedinci kısa romanı olan üç talihsiz yolculuk dolduruyor. Kahramanı Damon, yetişkinliğin üç farklı aşamasında Yunanistan, Güneydoğu Afrika ve Hindistan’da dolaşıyor ve hiç durmadan evden kaçıyor. Gezici yolculuklarını birinci ve üçüncü şahıs karışımıyla anlatan eşcinsel anlatıcı gibi – neredeyse kendine bir yabancıymış gibi – Galgut’un kitabı kolay bir sınıflandırmaya direniyor ama her şeyden önce Damon’ın başkalarıyla bağlantı kuramamasıyla tanımlanıyor. Yabancılar arasında tesadüfi bir karşılaşmanın Lesotho’nun kırsalında bir yürüyüşe dönüştüğü ilk yolculuğu, Damon’ın hem büyüleyen hem de hüsrana uğratan bir Alman olan arkadaşından fırtına gibi uzaklaşmasıyla rotasından sapar. Damon’ın ikinci yolculuğu onu, seyahat arkadaşları tarafından sürekli komik bir şekilde refakat edilen İsviçreli güzel Jerome ile yakınlaştırır. Kısmen kader, ama çoğunlukla kararsızlık yüzünden ikisi çekiciliklerini tamamlayamıyorlar: “Yalnız kendim hakkında yazıyorum, tek bildiğim bu ve bu nedenle her aşkta hep başarısız oldum.” (Engellenen arzuyla ilgili bir romana uygun olarak, seks sahnesi yoktur.) Kitap, kahramanın Goa’da intihara meyilli bir arkadaşına bakmasıyla sona erer: Bir an, o Cape Town günlerinin büyücüsüdür; sonraki, “kara yabancı sonuna kadar ağdalandı … onun ölmesini isteyen kişi.” Damon’ın yakınlık kurmak için elinden gelenin en iyisini yapmasına rağmen adım atamadığı, zihninin garip odasına kendini kilitledi. — Miguel Morales

Satıcı: Üçünüz, James Baldwin’in üç farklı eserini aday gösterdiniz. Bu, “Listemde James Baldwin olduğundan emin olmam gerekiyor” hakkında mıydı yoksa kitapların kendilerini mi düşünüyordunuz?

Beyaz:“Giovanni’nin Odası” iki beyaz adam hakkındayken, “Hemen Üzerimde”[1979]Seçtiğim , Siyah erkekler arasında şimdiye kadar okuduğum en hassas ve güzel seks sahnelerinden bazılarına sahip.

Mukherjee: Yine de “Giovanni’nin Odası” bir Siyah Amerikalı sürgün için yazması çok cüretkar bir kitaptı. Bazı yönlerden türünün ilk örneği ve onu önemli kılan tarihsel değeri elinde tutuyor.

Yani şarkı sözleri:Beyaz olmayan insanların beyazlar hakkında yazmasını her zaman sevmişimdir – biz beyazları onların kendilerini tanıdıklarından daha iyi tanıyoruz.

Beyaz: Neel, bakmamız gereken “tarihsel” kelimesini kullandın. Tamamen farklı dönemler var: Stonewall’dan önce [1969’da], queer yazarlar düz bir izleyici kitlesi için yazıyorlardı; sonra doğrudan eşcinsel okuyuculara yazmaya cesaret ettik. Bu, her şeyi bölen Rubicon’dur.

Yani şarkı sözleri:Baldwin açısından “Git, Dağda Anlat”ı seçtim.[1952] . O kitabı okuduğumda henüz cinsel kimliğimin ne olduğunun farkında değildim. Ama aman Tanrım, piyanistten bahsettiği ve kumaşın içinden bacak kaslarını nasıl görebildiği o sahne – bu benim erişemeyeceğimi bildiğim bir şeydi. Hep bende kaldı.

Mukherjee: Sanırım hepimiz hayatımızın belirli bir döneminde – ergenlik döneminde – sayfada eşcinsel arzu hakkında okuduğumuz ve buna doyamadığımız o anı yaşadık. O sahneler yapılmış bize, bence. Ve o yaşta benim için Baldwin kitabı “Giovanni’nin Odası” idi. Demek istediğim, daha değersiz kitaplar da vardı.

4. “Giovanni’nin Odası”, James Baldwin, 1956

1948’de James Baldwin, New York’u Paris için takas etti. Yazarın ikinci romanının anlatıcısı David ile tanıştığımızda o da aynısını yaptı. Baldwin, hareketin kendisine yazmak için alan ve Amerikan ırkçılığından bir kurtuluş sunacağını umuyordu; Gizli beyaz bir adam olan David, kendinden kaçmaya çalışıyor. Bir gece müstakbel nişanlısı Hella uzaktayken yakışıklı bir İtalyan barmen Giovanni ile tanışır ve sinsi flörtlerle geçen bir akşamın ve beyaz şarap ve istiridyeden oluşan ortak bir kahvaltının ardından onunla eve gider. “O odadaki hayat denizin altında yaşanıyor gibiydi. Zaman kayıtsızca üstümüzden akıp geçti; saatlerin ve günlerin hiçbir anlamı yoktu,” David bize ilişkilerinin başlangıcını anlatıyor. Ancak sonunda gerçeklik çifti yakalar ve oda, en azından utancı düşüncesini gölgeleyen ve romanı trajik kapanışına iten David için bir hapishane gibi hissetmeye başlar. Yine de okuyucu için kitap, kendini kandırmanın bedeli ve aşktan çekinmenin anlamsızlığı hakkında açık bir şekilde uyarıcı bir hikaye. Bir karakterin David’e kendisini geri çektiğini gördüğünde söylediği gibi, “Onu sev… onu sev ve bırak o da seni sevsin.” Sence cennetin altında başka herhangi bir şey gerçekten önemli mi? — Kate Guadagnino

Satıcı: Daha iyi bir kelime olmadığı için bariz olduğunu düşündüğünüz kitapları seçmemek için herhangi bir dürtü var mıydı? “Giovanni’nin Odası” şüphesiz bir klasik.

McBee: Kesinlikle. Birincisi, çünkü diğer insanların onları seçeceğini düşündüm. Ama aynı zamanda, LGBTQ kültürünün dışında var olan tüm yapısal dinamikleri onun içinde kopyaladığımız için: Kanon açısından, öncelikle çok beyaz cis gey erkekleri düşünüyoruz. Bu, bir Siyah adam olarak kanona dahil edilmesi nadir olan Baldwin değil. Ayrıca özellikle trans insanlara dikkat ediyorum – yaptığımız şeyleri yüceltmek ve bizi bu sohbette tutmak bana inanılmaz derecede acil geliyor.

Mukherjee: Kanon zorunlu olarak geriye dönüktür, çünkü bir kitabın yerleşmesi için bir süre geçmiş olmalıdır. Ama aynı zamanda ileriye dönük olmalıdır ki hiçbir zaman kapanmasın, örneğin okuduğum “Nevada” gibi kitaplara yer açsın. ancak son zamanlarda. 2005’te ilk çıktığında insanlar bana bu kitaptan neden bahsetmediler?

5. “Nevada”, Imogen Binnie, 2005

“Nevada” ender görülen bir şey – bağımsız bir basın (eski Topside) tarafından yayınlanan ve on yıldan kısa bir süre sonra, 2013’te büyük bir şirketin baskısı (MCD x FSG Originals) tarafından yeniden yayınlanan bir kitap. New Jersey punk grubu Bouncing Souls’ta olduğu kadar James Joyce’u da düşünen kadın kahraman Maria Griffiths, New York trafiğinden bisikletiyle kaçarken kendini daha özgür hissediyor ve “trans olmakta gerçekten iyi” olduğuna karar veriyor. ama duygusal olarak mevcut olma konusunda daha az usta. Kız arkadaşı tarafından terk edildikten ve Strand’a çok benzeyen Manhattan’daki bir kitapçıdaki işinden kovulduktan sonra, kendini tanımak için batıya yönelir. Neredeyse 30 yaşındaki Maria, Star City, Nev.’den geçerken, kendisine o yaştaki kendisini hatırlatan 20 yaşındaki James ile hızlı ama biraz huzursuz bir arkadaşlık geliştirir. Otomatik olarak olmayı umduğu akıl hocası olarak kabul edilmiyor, ancak romanın kendisi, bir trans kadının deneyimini merkeze alan ilk kişilerden biri olduğu için okuyucular ve yazarlar tarafından benimsendi. Imogen Binnie 2022’deki sonsözünde “Genel olarak dünya için görünmez hissettim ve [queer] yarı yarıya için de görünmez hissettim,” diye yazıyor, “bu yüzden bu benim ve dolayısıyla var olduğumuza dair bir tür haykırıştı.” – KİLOGRAM

McBee:Bugün çalışan her trans yazarın o kitabı okuduğunu ve etkilendiğini düşünüyorum.

Mukherjee: Çok akıllı, çok komik. Sizden onu okuyanlara sormak istedim: Sizce o kitapta neler oluyor?

McBee: Trans olmakla ilgili yazıyor, değil mi? Ve bir tür döngü kalitesi var: Sıçramaya başlıyorsunuz ve sonra geri çekiliyorsunuz. Kim olduklarını anlamaya çalışan iki karakterle tanışıyoruz. Bazen birbirimizi görüyoruz ve geri yansıma hissetmiyoruz. Belirli bir tür deneyimin o kadar tarif edilemez, neredeyse tarif edilemez bir nüansını yakalıyor ki, bence onu deneyimlememiş insanlar için anlamak çok zor. İyi kurgu böyle yapar.

Satıcı: Neel, ima ettiğin şeylerden biri de bunun eğlenceli olduğu. Roxane, başta buna benzer bir şeyden bahsetmiştin…

Eşcinsel: Genellikle edebiyat hakkında konuşurken, insanlar ona büyük “L” ile davranırlar: Ağır olmalı. Ama kurgunun hem aydınlatıcı hem de eğlenceli olması gerektiğini düşünüyorum. Her zaman komik olmak zorunda değil. Ancak tarih boyunca, insanların tuhaf anlatıların sefalete dayanmasını beklediklerini gördük ve bu her zaman böyle olmuyor. Acıyı bildiğimiz kadar sevinci de biliyoruz. Bunu yansıtan “Manhunt” gibi anlatıları seviyorum.

6. “Manhunt”, Gretchen Felker-Martin, 2022

Erkekler, yeterince testosteron içeren her şeyi acımasız, beyin ölümü gerçekleştiren bir ölüm makinesine dönüştüren T. rex virüsü tarafından enfekte edilmiş canavarlardır. New Hampshire ve Massachusetts’ten geriye kalanlarda, iki eski arkadaş ve trans kadın Beth ve Fran, etraftaki en iyi estrojen kaynağı olan testislerini toplamak için değişmiş erkekleri seçmek zorunda kalırlar ve tek çareleri bu değişime katılmaktan kaçınmaktır. erkek vebası. Gretchen Felker-Martin, trans insanlar için ölüm kalım meselesini keskinleştirmek için korku türünü kullanıyor, ancak görünüşe göre cani adamlar Beth ve Fran’in endişelerinin en küçüğü. Maryland eyaletini ele geçirdikten sonra, yüzlerce TERF (trans-dışlayıcı radikal feministler) Doğu Sahili’ndeki hakimiyetlerini sağlamlaştırmak için kuzeye yürüyor. Erkekler isteksizken, TERF’ler kadın bedenlerini denetleme kisvesini üstlenir ve kahramanları zengin bir veletin zevk sarayı olarak ikiye katlayan ayrıntılı bir sığınağa sığınmaya zorlar. Kapitalizm, şaşırtıcı olmayan bir şekilde, dünyanın sonundan sağ çıktı ve burada bazı insanlar zorla çalıştırılmak üzere satılıyor ya da meşhur kurtlara atılıyor. Kitabın başlarında, bir karakter yeni erkekler hakkında “Belki de bu dünya onların her zaman istedikleri dünyadır” diye düşünür, ancak aynı şey artık kendilerini kıyamet sonrası besin zincirinin tepesinde bulan cis kadınlar için de geçerli olabilir. emniyet. — AA

Eşcinsel: “Manhunt” neşeli değil. Bu, dünyanın temelde çöktüğü ve artık bir ilaç endüstrisi olmasa bile transların ihtiyaç duydukları hormonları almanın yollarını bulmak zorunda kaldığı yakın gelecekte geçen kanlı bir kitap. Bu, queer yazarların sonsuza kadar yazmak için çaresiz kaldığı türden bir kitap ve yayıncılık, queer yazının nasıl olması gerektiğine dair önyargılı fikirlerine uyan anlatılar konusunda ısrarcı olduğu için nadiren fırsat veriliyor. Bu şekilde, “Geçişten Ayrılma Bebeğim” gibi. Bunu diğer insanların listelerinde görmek hoşuma gitti çünkü biliyorsun, Torrey Peters, oraya gitti . Bu sadece saygısızdı, queer insanların mutlaka konuşmak istemeyeceği pek çok şeye [atıfta bulunuyordu]. Ve oturup rahatsızlığı tek hikaye haline getirmek yerine bundan bir hikaye çıkardı.

7. “Detransition, Baby”, Torrey Peters, 2021

Torrey Peters’ın ilk romanında, ana karakter Reese – 30’larında romantik dram “dehasına” sahip beyaz bir trans kadın – Ames adlı eski sevgilisi onu birlikte olmaya davet ettiğinde anne olma umudunu neredeyse yitirmişti. Yeni kız arkadaşı Katrina (aynı zamanda patronu olan) ile beklediği çocuğun ebeveyni. Üçgen olacak ya da olmayacaklar hikayesi, bir zamanlar kendisi de bir trans kadın olan Amy olan Reese ve Ames’in ve daha az ölçüde Asyalı Amerikalı cis olarak deneyimi olan Katrina’nın hayatlarını kazıyor. kadın, “kadınların anne olmayı hak etmediklerini hissettirilmesinin” çeşitli yolları üzerinde düşünmesine yol açar. Bu karakterler birlikte, Reese’in “Seks ve Şehir Sorunu” dediği şeyi, televizyon şovunun dört kadın kahramanı tarafından somutlaştırılan sıfır toplamlı yaşam seçenekleri kümesini çözmeye çalışırlar ki, “Reese’den önceki her trans kadın kuşağı için… aspirasyon sorunu.” Ortaya çıkan hikaye, ayrımcılığa ve biyoloji – ve heteroseksüel kültür – başarısız olduğunda bireylerin birbirleriyle nasıl ilgilenmeyi seçtiklerine değiniyor. Bir noktada, Reese’in “annelik yaptığı” genç bir trans kadın ona bu kadar asık suratlı hissetmeyi bırakmasını söyler. “Bu, Reese, anne olmanın diğer bir nedeni olduğunu düşünüyor – annelik yolunuza nasıl gelirse gelsin – bu nedenle, yaşlı ve yalnız olduğunuzda ve kendiniz için üzüldüğünüzde, kızınız tiyatro oyunlarınıza gözlerini devirecek ve sizi içeri alacak. soğuktan.” — Rose Courteau

Mukherjee: Alison Bechdel’in “Dykes to Watch Out For”una Lisa’nın dahil olmasına bayılıyorum. Komik ve kendi kendisiyle – ve lezbiyenlerle – dalga geçiyor ve bir oyun unsuru var, oysa “Fun Home” [Bechdel’in Kron ve Jeanine Tesori tarafından 2013 müzikaline uyarlanan grafik anı kitabı] bazı yönlerden çok kasvetli bir kitap.

Kron: Alison, 20 yıldan [fazla] bir süre “DTWF” yazdı. Tartışılmaz derecede etkili: Görünür bir lezbiyen kültürel varlığı yaratmanın ana itici güçlerinden biriydi. Ve bunu özellikle lezbiyen izleyiciler için yazdı.

8. “Dykes to Watch Out”, Alison Bechdel, 1986

Alison Bechdel’in uzun süredir devam eden çizgi romanı “Dykes to Watch Out For”, 1983’te feminist WomaNews gazetesinde yayınlandıktan kısa bir süre sonra bir kült topladı ve ardından iki haftada bir şerit olarak yayınlandı. 1986’da Firebrand Books, Bechdel’in lezbiyen karakter kadrosuna bir yuva sunan ilk kitap baskısını yayınladı: müzik festivallerinde birbirlerinin koltuk altı saçlarını ören arkadaşlar, kurtuluş ümidi çok az olan aşk dolu rahibeler ve muhteşem bir şekilde kefallenmiş kasaplar, ellerinden tıngırdayan anahtar halkaları. arka cepler Hiciv sahneleri pembe dizileri akla getiriyor – “Oda Arkadaşları: Birinci Bölüm” başlıklı bir şerit, Flo ve Jean arasındaki dostluğu sıfırlıyor, Audre Lorde ve bitki bilimine karşı karşılıklı bir tutkuyla şekilleniyor, tam da bozulmaya başlıyor. “Bir dahaki sefere daha fazlası için tüyler ürpertici çatışmalar” diye dalga geçiyor. Lezbiyenlerin ve genel olarak kadınların tasvirleri o kadar incelikli ki, 1985’te çizgi roman, şimdi ekrandaki kadın karakterlerin temsilini ölçmek için bir ölçüm olan Bechdel testine yol açtı. Bechdel diziye 2008’de ara vermiş olsa da, etkisi pek azalmadı: Bu ay Audible, Carrie Brownstein, Roberta Colindrez ve Roxane Gay’in seslerini içeren bir ses uyarlaması yayınlamaya başladı. — CR

Satıcı: Bir bakıma öncülerden bahsediyorsun, Lisa. Açıkçası, bunu onlarca yıldır yapan insanların sırtına inşa edilmiş pek çok harika çağdaş çalışma var.

Mukherjee: Ed gibi. O bir oyun değiştiriciydi ve bunu kabul etmek istiyorum.

Beyaz: Teşekkürler. Times of London’da Alan Hollinghurst’ün “Yüzme Havuzu Kütüphanesi”nin ilk eleştirisini yazdım ve “Bu, bir İngiliz’in yazdığı en büyük gey romanı” dedim. Ama benim favorim “The Folding Star”[1994] . Henry James’in “The Pupil” adlı kitabı gibi öğrencilerine aşık olan öğretmenlerle ilgili hikayeler okumaya hepimiz çok alıştık.[1891] . Bunda, aslında seks yapıyorlar! Ve bu çok, çok ateşli bir seks. Ama bana göre en büyük gey çizgi romanı heteroseksüel bir adam tarafından yazılmıştır: [Vladimir] Nabokov’un “Pale Fire”ı[1962].

Mukherjee: Zamanımızın en azından yarısını ateşli seks hakkında konuşmaya ayırmasaydık, hiç de tuhaf bir panel olmazdı. Size “Kayan Yıldız” ın daha güzel kitap olduğunu söylüyorum, özellikle orta pastoral bölüm. Hollinghurst harika bir düzyazı stilisti. Çok az insan onun gibi bir İngilizce cümle kurar. Ama “Yüzme Havuzu Kütüphanesi” çıktığında gök gürültüsü gibiydi. Seks sahneleri genişletilmiş, çok sayıda, grafik ve şaşırtıcı bir şekilde yapılmış, asla mora dönüşmeyen edebi düzyazı ile. Bunu yapmak çok zor. Ayrıca İngiltere’deki eşcinselliğin tarihi ve onun nihai liberalleşmesi hakkında daha karanlık bir şeyi ortaya çıkarıyor.

9. “Yüzme Havuzu Kütüphanesi”, Alan Hollinghurst, 1988

Alan Hollinghurst’ün ilk romanı yayınlandığında, AIDS Londra’yı harap etmişti, ancak kitap, hastalığın şehri ele geçirmesinden hemen önce geçiyor ve bu nedenle, 20. yüzyılın başındaki Ronald Firbank romanlarından biri gibi. anlatıcısı, paralı ve miyop Will Beckwith tarafından tercih edilen, “kayıp zamanın hafif kokusu”. Kensington Gardens’tan erkeklerin setler ve turlar arasında birbirlerini neşeyle değerlendirdiği bir spor salonu olan Corinthian Club’a kadar Will’in uğrak yeri, özgürce ve korkmadan seks yapma olasılığıyla doludur. Bodrumunda bir Roma hamamının kalıntıları olan yaşlı bir adam olan Charles Nantwich ondan biyografisini yazmasını istediğinde Will’in dikkati başka yöne çevrilir. Böylece Will, Charles’ın Winchester College’da bir öğrenci olarak ve ardından Oxford’da Sudan ve ötesinde bir hükümet görevlisi olarak geçirdiği Priapic günlerini detaylandıran günlükleri aracılığıyla, gizliliğin genellikle bir afrodizyak görevi gördüğü daha erken bir gey yaşam dönemini araştırıyor. Çiftin pek çok ortak yönü olduğu ortaya çıktı, bunlara önyargıdan tam koruma sağlayamayan üst sınıf geçmişleri ve daha az sempatik bir şekilde beyaz olmayan erkekleri fetişleştirme eğilimi dahil. Yine de kitap, daha önce gelenlerin acılarına aşina olmanın önemini vurgulasa da, erkek zevkinin zengin bir şekilde işlenmiş bir kutlaması olmaya devam ediyor. — KİLOGRAM

Kron:Lezbiyenlerin fikri, cinsiyetsiz olduğumuzdur – burada birbirimize Fransızca fısıldıyoruz. [Hepsi güler.][Patricia Highsmith’in] “Tuzun Fiyatı”na koymamın nedenlerinden biri de bu.[1952] ve [Ann Bannon’ın 1950’leri] Beebo Brinker romanları listemde. O kitaplar küspe oldukları için basılabilirdi. Lezbiyen seks, aslında erkek tüketimi için olmasa da, erkek tüketimi için görünebilirdi: Bu şekilde telin altına girip yayınlanabiliyorlardı.

Mukherjee: Lezbiyen seks, tabii ki AIDS nedeniyle gey erkekler için varsayılan hale gelen seks eşittir ölüm düşüncesiyle hiçbir zaman yüklenmedi. Hollinghurst bundan uzaklaşıyor; saf arzu olarak seks hakkında yazıyor. Ama – ve bu senin için bir soru olabilir Thomas – ateşli trans seks nerede?

McBee: Trans şemsiyenin en geniş anlamıyla, “Paul Takes the Form of a Mortal Girl”ü seçen bizler için bu harika bir örnek. Bu, hem klasik hem de modern anlamda en tuhaf kitaplardan biri. Çok erotik. Ve kahramanın cinsiyet kimliğinin ne olduğunu gerçekten anlamıyoruz (onları cinsiyete uygun olmayan kişiler olarak düşünebiliriz). Bu aslında kitapla ilgili sıcak olan şeyin bir parçası.

10. “Paul Ölümlü Bir Kızın Şeklini Alır”, yazan Andrea Lawlor, 2017

Bir serseri Ovid gibi, Andrea Lawlor ilk romanında başka biçimlere dönüşen bedenleri yazar. Iowa City’deki tek gey kulübünde bir lisans öğrencisi ve huysuz barmen olan Paul, akla gelebilecek her türden aşıkların peşine düşerken vücudunu ve cinsiyetini istediği zaman değiştirir. Lawlor, şekil değiştiren kahramanı hakkında “O bir omnivordu, turuncu mendilli bir bayrakçıydı, yiyebildiğin kadar açık büfelerin meraklısıydı” diye yazıyor. Kitabın hareketli ziyafeti, Paul’ün rahat kolej kasabasındaki kahve dükkanlarını, punk barları ve kütüphaneleri dolaşmasını, ardından bir feminist müzik festivalini ve son olarak 1993’te AIDS dönemi Amerika’sını dolaşmasını takip ediyor. kitap, ülkenin dört bir yanındaki küçük kasabalarda birbirini arayan queer karakterlerin pek çok alaycı tanımını içeriyor, ancak çoğunlukla, arzu sabit cinsiyet veya cinsel kimliklerden çözüldüğünde mümkün olan türden bir ilişkinin anlatımı. Paul, sadece düşünerek istediği kişi olabilir. Lawlor bizim de yapabileceğimizi bilmemizi istiyor. — Evan Moffitt

Eşcinsel: Cinsiyet anlayışımız genişledikçe, cinselliğimiz için olasılıklar da artıyor. Benim neslimdeki ve daha önceki insanlar genellikle statükoyu bozmaktan endişe duyuyorlardı – iş biraz kısır görünebilir çünkü çoğumuz, “Zaten bizim bir grup seks bağımlısı olduğumuzu düşünüyorlar” diye düşündük. Cinselliğimizin seks kısmının kabul edildiğini görmek, belirli saygınlık politikalarını ortadan kaldırmak ve sıcak bulduğumuz bir dizi şey [hakkında yazmak] çok önemlidir. Bu birçok farklı şekilde olabilir çünkü cinsellik anlayışımız giderek genişliyor. Her gün yeni bir tür cinsel ifade öğreniyorum ve “Ah, çok yaşlıyım” diyorum. Ancak bunu yansıtan edebiyat faydalıdır.

Satıcı: HIV/AIDS hakkında konuşmalı mıyız? James, Angels in America’yı seçen tek kişi sendin.

Yani şarkı sözleri: Biliyorum! Belki ben acemiyim? [Gülüyor.] Bir oyun yazarı olarak, her zaman yapmak istediğin şeyi yapan insanlar arıyorsun. Kushner -hikayesindeki politikaya ve tuhaflığa ek olarak- sadece hırslı. Oyunda dünyanın ne kadar büyük, ne kadar geniş, ne kadar farklı türden insan olduğu ilham verici. Hayır, ırk açısından çok çeşitli değil. Sadece Belize var. Ama tüm bu çılgın Mormon hikayesi var ve çok Amerikan. Ve oyunun mistisizmi, nasıl yazıldığı ve ölçeği hakkında bana önemli gelen bir şey var. Bir kuir yazarın yazdığı en önemli oyun mu bilmiyorum.

Kron:Ama kesinlikle etkili.

Yani şarkı sözleri: İçinde gerçekten güzel yazılar ve biraz kusurlu politikalar var. Ama bence bu pek çok queer edebiyat için geçerli.

11. “Amerika’daki Melekler”, Tony Kushner, 1991

1991’de sahneye ilk çıktığı andan itibaren, Tony Kushner’ın iki bölümlük, 7,5 saatlik destanı, Amerikan tiyatro kanonunda önemli bir yer edinmeye mahkum görünüyordu. Öncelikle 1985 ve ’86’da, HIV’in New York’un gey topluluğunu kasıp kavurduğu bir sırada geçen Kushner’ın oyunu, baş karakterlerinin kasvetli apartmanlar, hastane koğuşları, Antarktika rüya manzaraları, bir Mormon Ziyaretçi Merkezi ve çökmekte olan bir bürokratik ofiste yaptıkları iç içe, çoğu zaman halüsinasyonlu yolculuklarını takip ediyor. cennet, “San Francisco’ya Çok Benzeyen Bir Şehir.” Melodramdan ve kamptan korkmayan oyun, opera zekası ve dokunaklılıkla öfkelendi ve felsefe yaptı. The New York Times tiyatro eleştirmeni Frank Rich’in 1993’te yazdığı gibi, “yılların en heyecan verici Amerikan oyunu” idi. Konusunda olduğu kadar ölçeğinde de iddialı olan “Angels in America” evrensel umut, kayıp, ilerleme ve kefaret temalarına açıkça tuhaf bir bağlam vermekle kalmadı, aynı zamanda tuhaflığı Amerikan hikayesinin merkezine yerleştirdi. -Michael Snyder

Eşcinsel: HIV hakkındaki yazıların çoğu iyi yaşlanmıyor. 90’larda hepimiz ACT UP’dayken, bilmiyorum hiçbirimiz hastalığın üstesinden gelmenin mümkün olacağını düşündünüz mü? Elbette, sohbetteki eşcinsel erkekler buna daha uygun konuşabilir. Ama tek yaptığımız cenazelere gitmekti; hiç umut yokmuş ve belki de tek çıkış yolu daha fazla saygınlık siyaseti yapmakmış gibi geliyordu. Çok kötüydü – sanırım gelecek neslin ne kadar kötü olduğu hakkında hiçbir fikri yok Aslındaöyleydi – ve literatür bunu yansıtıyor.

Kron:Listeme koymayı düşündüğüm ilk şeylerden birinin “Normal Kalp” olduğunu hatırladım.[1985] . Sanki Larry Kramer, kendisini ve kendi sınırlarını görebilmesi bakımından, üzerinde kontrol sahibi olduğundan bile daha iyi bir oyun yazarıydı. Yakaladığı şeylerden biri aciliyet, topluluğunuzun ölmekte olduğu ve iktidardakilerin yanıt vermeyeceği gerçeğine bir yanıt almaya çalışmanın keskin duygusu. Bunu biraz önce Baldwin ve Lorde hakkında konuşurken düşündüm ve sonra listeme aldığım Zoe Leonard şiiri var. Bunlar, son yıllarda yeniden ortaya çıkan yazarlar çünkü kültürel ve politik olarak şu anda bulunduğumuz yere değiniyorlar.

12. “Bir Başkan İstiyorum”, Zoe Leonard, 1992

New York’lu sanatçı Zoe Leonard, sanat eserlerinin çoğunu HIV/AIDS krizine adadı ve çoğu zaman hükümetin krize karşı görünüşteki kayıtsızlığından yakınıyordu. 1992 başkanlık seçimleri öncesinde, arkadaşı şair Eileen Myles, görevdeki George HW Bush’a karşı bir yazı kampanyası başlattığını duyurduktan sonra, Leonard, bir karakter dilek listesi olan “I Want a President” adlı düzyazı şiirini besteledi. ülkenin bir sonraki lideri için özellikler. “Başkan için bir lezbiyen istiyorum” diye başlıyor ve ardından düzinelerce başka özellik geliyor: önyargı, hastalık ve şiddet görmüş bir başkan; hastane yemeği yemiş “dişleri kötü olan biri”; “Klinikte, dmv’de, sosyal yardım dairesinde sırada bekleyen bir başkan …” Şiir ilk başta arkadaşlar arasında gevşek yapraklı fotokopilerde dolaştı; sonunda sanat dergisi “LTTR” bunu kartpostallara yazdırdı. Ancak yıllar sonra başka bir başkanlık seçimi sayesinde daha da geniş bir kabul görecekti – 2016 başkanlık seçimlerinden günler önce, Leonard metnin 9 metrelik bir kopyasını Manhattan High Line’ın eteğine buğdayla yapıştırdı. Parkın ev sahipliğinde düzenlenen bir etkinlikte Leonard, şiiri yazdıktan yirmi yıl sonra hala bu kadar alakalı olduğu için hem memnun olduğunu hem de “tamamen dehşete düştüğünü” söyledi. Seyirciye “zeki, deneyimli ve şefkatli biri” için “Bu gerçek ve mecazi bir çağrı” dedi. Ancak bunun ötesinde, kendimizi nasıl yönettiğimizi yeniden düşünmemizi talep ettiğini de sözlerine ekledi. — CR.

McBee:Zoe’nin şiirini Instagram’da her zaman görüyorum – bu, insanların hala etrafında toplandığı bir şey.

Kron: İlerlememiz – ve bunu büyük bir acıyla söylüyorum – büyük ölçüde asimilasyona, eşcinsel evlilik mücadelesine, şirketler tarafından tanınmaya dayanıyordu. Ama şimdi bunların hepsinin büyük ölçüde kum üzerine inşa edildiğini görüyoruz. Çok acı verici, değil mi? Onun çok acı verici . Peki şimdi geri dönen yazarlar kimler? 80’lerde, 90’larda, 2000’lerde dinlemediğimiz analizleri, dünya görüşleri olanlar.

Mukherjee:Ed, sen [AIDS krizinin] ön cephesindeydin.

Beyaz: AIDS [hakkında yazmakta] geç kaldım ama sonunda yazdım. Bence eşcinsel yazarlara harika bir konu verdi çünkü ölüm ve aşk hakkındaydı. Stonewall’dan salgına geçmek bütün bir kültür için çok hızlı bir döngüdür – ezilmek, sonra özgürleşmek, sonra yüceltilmek ve sonra öldürülmek oldukça dramatiktir.

Satıcı:Seçtiğiniz Thom Gunn koleksiyonundan bahsetmek ister misiniz?

Beyaz: O büyük bir şairdi, ancak AIDS ortaya çıkana kadar nadiren eşcinsel hayat hakkında yazdı. Oldukça soğukkanlı, analitik ve mesafeli bir yazardı ve sonra birdenbire kader ona bu muazzam konuyu verdi. Sonuç olarak bence “Gece Terleyen Adam” onun en iyi kitabı ve en derin duygularından biri.

13. “Gece Terleyen Adam”, Thom Gunn, 1992

Bu ciltteki kafiyeli beyitler ve iambik beşli ölçü, dizelerin dizginsiz erotizmi olmasaydı, her ikisi de Thom Gunn üzerinde önemli etkilere sahip olan Ben Jonson veya John Donne’u anımsatabilirdi. Yunan mitolojisi, orta yaşına kadar içine kapanık bir İngiliz şair olan Gunn’ın, “Philemon ve Baucis” örneğinde olduğu gibi, queer mahremiyetin sevinçleri ve hüzünleri üzerine derin derin düşünmesini sağladı: “Gerçekten birbirlerinin, o kadar uzun süredir kucaklaştılar ki / Havlamaları bir araya geldi ve tek bir akışa bağlı / Her ikisini de kaplayan.” Hayvanat bahçesindeki hayvanlarla ilgili şiirler bile seksle iç içedir, başlıktaki yaratığın üreme organlarının “temiz / İki meşe yaprağı olan taştan bir meşe palamudu gibi / Bir Fransız katedralinin sundurmasına oyulmuş” olarak tanımlandığı “Su Samurunun Hayatı” gibi. / Kürklü / Süs gibi.” Kitabın en unutulmaz şiirlerinden biri olan başlık şiiri, AIDS’ten ölmekte olan ve içinden hayat sızarken çarşaflarını ıslatan bir adamı anlatıyor. Konuşmacı, olgunlaşmasının temel bir yönü olan fiziksel yakınlık arayışının onu öldürecek şey haline gelmesinden yakınıyor: “Keşfettikçe büyüdüm / Güvenebileceğim beden / Tapınırken bile / Sağlamlaştıran risk, / Bir harikalar dünyası / Cilde her meydan okuma.” Gunn, en güçlü dizelerinden bazılarını aktaran başka bir şiir olan “In Time of Plague” ile bu ironiyi daha da netleştiriyor: “Kafam karıştı / kafam karıştı / aslında kendi yok oluşum tarafından cezbedilmek için / kafam karıştı.” — EM

Yani şarkı sözleri: Hemphill’in şiirleri hayatımı kurtardı. Ve kitabını hiçbir yerde bulamıyorsunuz: Basılı değil. Bir şekilde bir kopyası elime geçti ve sonra birisi onu çaldı ve ben yıllardır bunun bir PDF’si üzerinde çalışıyorum.

14. Essex Hemphill’in “Törenleri”, 1992

Essex Hemphill’in “Törenleri”ndeki şehvetli, ham ve dolaysız şiirler sabırsız bir eylem çağrısını temsil ediyor. Zaten birkaç arkadaşını ve yoldaşını AIDS yüzünden kaybetmiş olan Siyah bir eşcinsel olarak Hemphill kaybedecek vakti olmadığını biliyordu. “Hayatım / işaretlenmiş / hızlı bir şekilde raftan / raftan kaldırılmış gibi görünüyor,” diye yazdı “Ağır Nefes Alma”. Haklar için kibarca dilekçe vermeyi ve çaresizce saygınlığa sarılmaya yönelik çabaları, eldeki acil işten dikkat dağıtmak olarak reddetti. “Kardeşim Düştüğünde”de Siyahi yazar ve aktivist Joseph Beam’i överken, AIDS yorganı gibi kendini iyi hissettiren projelerin pratik olmayan duygusallığına saldırdı: “yorgan dikmek / seni geri getirmeyecek / ne de bizi kurtaracak.” Hemphill’in şiiri, Marlon Riggs’in “Tongues Untied” (1989) filminde anıldığı gibi icra edilmek üzere yazılmıştır, ancak sayfada bile, sık sık kanca, yavaş birikme, hızlı yoğunlaşma ve doruğa ulaşma örüntüsü tanınabilir derecede cinseldir. Bu şiirlerde bedenler vardır, anlatıcının takdir ettiği, şehvet duyduğu, zevk aldığı ve değer verdiği bedenler – “Törenler” bir aşk ilanıdır ve her şeye rağmen bir umuttur. “Amerikan Düğünü”nde şöyle yazıyor: “Bilmiyorlar / Güçleniyoruz. / Her öpüştüğümüzde / Yeni dünyanın geldiğini onaylıyoruz.” Şiir, “Çok yaşayalım / bu rüyayı özgürleştirelim” diye biter. Hemphill, kitabın yayınlanmasından üç yıl sonra, 38 yaşında AIDS komplikasyonlarından öldü. . — Haziran Thomas

Mukherjee: WH Auden’ı kimsenin listesinde göremediğime şaşırdım ama James Merrill’i orada görünce çok sevindim. Auden ve Merrill hakkında bir şeyler olduğunu düşünmeye devam ettim – aslında ikisi de biçimci ve biçimsel yelpazeleri göz kamaştırıyor. Gunn’ın AIDS kuşağının şairi olduğu konusunda Ed’e katılıyorum, ancak Merrill’in AIDS [komplikasyonlarından] öldüğünü unutuyoruz ve son cildi olan “A Scattering of Salts”taki şiirler çok dokunaklı hale geliyor.

15. “A Scattering of Salts”, James Merrill, 1995

1995’te, James Merrill’in ölümünden bir ay sonra, şairin beş yıllık kariyerinin muhtemelen en büyük başarısı olan “A Scattering of Salts” adlı veda kitabı yayınlandı. Muazzam bir zenginliğin içinde dünyaya gelen (babası Merrill Lynch’in kurucu ortaklarından biriydi) yazar, ilk şiirlerine biçimsel bir incelik ve daha sonra, 1970’lerden başlayarak ezoterik bir mistisizm aşıladı. Merrill, hüzünlü ama dokunaklı olan “A Scattering of Salts”ta diğer erkeklerle tanışmanın heyecanını anlatıyor (“Bir yabancının boş bakışı uygun olabilir / Bu hepimizi alev alev yakıyor”); 90’larda eşcinsel bir erkek olarak hastaneye kaldırılmanın rezillikleri (“Uzo ile yıkanan haplar işe yaramamıştı. / Şimdi tüm sokak vızıldayıp pusuya yatmışken / Sağlık görevlileri sizi orada bıraktı / Uzayda yürüyüş için kostümlü olarak geri dönüyor.” ); ampullerin şehvetliliği (“Parıldadığı şeyi hissedin, / Her gece yeniden nervürlü kil / Görevine göre sertleştirildi: / Sizin gibiler için ışık.”); ve kaymaktaşının etli güzelliği (“gösterişli, belli belirsiz ahlaksız / Domuz yağıyla dalgalanan bal pembesi ciltler / Parma jambonu gibi, şişirilmiş / Titian çıplaklığının cilalı meme ucu gibi”). Bu şiirler ne radikal ne de deneyseldir -tuhaflıkları çoğu zaman apaçık olduğu kadar alt-metinseldir de- ama bu sessiz kayıp ve arzu akımları, bir yabancının boş boş bakışı gibi, her sayfayı tutuşturan tanıma duygusunu yalnızca derinleştirir. – HANIM

Beyaz:Hayatım üzerinde her yönden muazzam bir etkiye sahipti – bana [bir vakıf aracılığıyla] 1970’lerde hayatta kalmamı sağlayan çok para verdi.

Yani şarkı sözleri: Jericho Brown’ın “Gelenek” bende kalan başka bir eseri. Her zaman formu yönetmeye ve icat etmeye çalışması anlamında cüretkar. Şiir hakkında pek bir şey bilmiyorum: Okudum ama onun hakkında nasıl derinlemesine konuşacağımı bilmiyorum. Beni ne zaman harekete geçirdiğini biliyorum ve o kitabı çok dokunaklı buluyorum.

16. “Gelenek”, Jericho Brown, 2019

Jericho Brown sık sık kendisinden bir aşk şairi olarak söz eder ve gerçekten de üçüncü şiir derlemesi olan “Gelenek”, kendinden geçme ve özlemle ilgili dizeler içerir. “Neyi Sevdiğimi Biliyorum”da şöyle yazıyor: “Bazen- / Bazen sevdiğim şey / Hiç görünmüyor. / Eğer öyleyse canımı yakabilir / Anlamı … çünkü / İşte bu aşık / Araç.” Ancak kitabın kapsamlı kapsamı aynı zamanda ırkçılık, cinsel şiddet, HIV ve polis vahşeti temalarını da kapsıyor. Louisiana doğumlu şair, Siyah gey erkeklerin seslerini genellikle değersizleştiren bir dünyayı incelemek için baştan sona mitolojiden ve tarihten yararlanıyor. Brown, sesini duyurmak için yeni bir yol bulmaya çalışırcasına, koleksiyondaki beş şiir için yeni bir form ortaya koyuyor – kendi icadı, buna “bir sonenin içini boşaltmak” adını veriyor. Basitçe “Dubleks” başlıklı her biri yedi beyitte 14 satır ve birkaç tekrarlanan dize içerir. “Son aşkım bordo bir araba sürdü. / İlk aşkım bordo bir araba kullanıyordu. / Hızlı ve korkunçtu, babam kadar uzundu. / Kararlı ve korkunç, uzun boylu babam.” Blues ve diğer Güney Siyahi müzik geleneklerinden tanıdık gelen çağrı-yanıt yöntemini simüle eden format, her şiirin aynı anda birkaç bakış açısı sunmasına olanak tanır. Brown, kitap yayınlandıktan kısa bir süre sonra “Kafamda Siyah, queer ve Güneyli olan bir biçim istedim,” diye yazdı. “Bu gerçekleri bir bütün olarak bu bedende taşıdığıma göre, birçok formdan oluşan bir formu nasıl elde edebilirim?” —Brian Keith Jackson

McBee: “Feeld”i okumayan varsa, bu en biçimsel olarak yaratıcı ve şaşırtıcı şiir kitaplarından biridir. Tamamen [bir tür] Chaucer İngilizcesi ile yazan bir trans kadın, Jos Charles tarafından yazılmıştır. Anlamak için yüksek sesle okumalısın. Trans olması ve bu ortaçağ yapılarıyla çalışıyor olması, açıkça çok yıkıcı, tarihin içine bizi resmen dahil etme ısrarı. Bunda kışkırtıcı ve heyecan verici bir şey var.

Mukherjee:Keşke başımı sallamam neon olabilseydi.

17. “Hisset”, Jos Charles, 2018

Jos Charles, trans kadınların genellikle “teknolojik, yeni, icat edilmiş” olarak görüldüğünü söyledi. Elbette değiller ama etraflarındaki dil olabilir. “Hisset”teki 60 şiir, büyük ölçüde bahçeden ve tarladan (veya “hisset”) alınan metaforları kullanarak trans bir kadının deneyimi üzerine düşünerek bunu gösteriyor. Bu tür natüralist imgeler, konuşmacıyı bir alışveriş merkezinde giysilere göz atarken ve kadınlar tuvaletinde gezinirken bulan ilk şiirinin açılış dizelerinde olduğu gibi, bu çalışmanın çağrıştırdığı Orta İngiliz şiiriyle bir parçadır: “thees wite skirtes / & orang sweters / ben yemleme marte / wile mye sebze parçaları çiçek açmayacağım / han ortak yol / bir grackel han bekçi tünek / uzun wymon ellerini yıkıyor. Anakronistik ifade, Chaucer (“Canterbury Masalları” ndaki Bath’ın Karısı) gibi görünüyor.[1387] “hissedilen” konuşmacı için bir “anteseedynt” sağlar) ancak büyük ölçüde Charles’ın kendi tasarımıdır – internet ve metin konuşmasından etkilenmiştir, genellikle fonetiktir, bazı yerlerde düşen harflerle ve diğerlerinde fazladan harflerle doludur. Charles, eski (ya da “tuhaf”) gelenekleri yenileriyle harmanlayarak, “gardiyan rooste grackel hanı”nın varlığını büyük ölçüde görmezden gelen bir edebi geleneği gözden geçiriyor. — RC

Eşcinsel: Danez [Smith] aynı zamanda çok yaratıcı bir şair. Sadece tuhaflıktan değil, Siyahların durumuna, Siyahi olmanın, canlı olmanın ve HIV pozitif olmanın ne anlama geldiğine, Siyahların hayatının giderek daha fazla tehlikeye girdiği bir dünyada tüm bu şeyler olmaya değinen pek çok olağanüstü şiir yazdılar. Ayrıca [son koleksiyonlarında] yaptıkları harika bir şey var, burada iki başlık var – biri Siyahlar için, diğeri Siyah olmayanlar için. Bence neyin yansıması sadecequeer şiir başarabilir.

18. “Homie”, Danez Smith, 2020

Seçilmiş aile – queer insanlar için genellikle bir seçimden çok bir zorunluluktur – şair Danez Smith’in limon yeşili bir kapağa balonlu sakız harfleriyle kazınmış başlığından açıkça anlaşılan bir niyet olan “Homie”nin ana meşguliyetidir. Ancak bu başlık aynı zamanda bir aldatmacadır. Smith bir giriş notunda, “Bu kitabın adı kankaydı çünkü Siyah olmayanların nig’imi yüksek sesle söylemesini istemiyorum,” diye yazıyor. “Bu kitabın adı gerçekten benim zencim.” En etkili kelimelerin küçültülmüş bir biçimi ve Siyah arkadaşlar arasında bir sevgi ifadesi, bu arkadaşlığa övgü için uygun bir başlık, “ilk ve en temiz aşk”. Komik (“benim erkeğim her şeyden çok bir kavramdır”), kederli (“onları özlüyorum. tüm ölüler. ne kadar genç. ne kadar aptal / özlemek ne olacaksın”) şiirlerinde ve harekete geçiren konuşmacı, üzerine düşünür. sevdikleri ve kayıpları, romantik hayatları, HIV ile yaşamanın gerçekleri, depresyonun gölgesi, intiharın cazibesi. Arkadaşlığı tarif etmek için kullanılan dilin inceliklerine kulak veren – bir şiir “köpek” kelimesinin farklı anlamlarını trajik bir etki yaratmak için kullanır – Smith, Siyah queer topluluğunun ve onun kendini tekrar tekrar kurtarma yollarının güçlü bir portresini yaratır. Kitap, Ocak 2020’de, pandeminin izolasyonunun bu tür bir bağlantıya olan ihtiyacı pekiştirmesinden hemen önce yayınlandı: Smith, koleksiyonun son şiiri olan “teşekkürler”de “dünyanın sonunda, siz olun” diye yazıyor. “Benim Dünyam.” – İLE

Satıcı: Bütün öğleden sonra şiir hakkında konuşabiliriz, ama aynı zamanda herkesin bu yeniden keşfetme fikrini su yüzüne çıkarmaya devam ettiğini hissediyorum. Bu, uzun listelerinizin gerçek bir canlandırıcı ruhu gibi görünüyordu.

Beyaz: [Yıllar boyunca] sürekli gündeme getirdiğim bir kitap var, ancak [son yıllarda] kimse onu yeniden basmadı veya görünüşe göre onu umursamıyor. Bu, Terry Andrews’un “Harold’ın Hikayesi”. O bir çocuk kitabı yazarıydı ve bu çok tehlikeli bir materyal olduğu için takma adla yazılmıştı. Diri diri yakılmak isteyen bir tür çılgın adamla yarı zamanlı ilişkisi olan biseksüel bir sadist hakkında. Sadist çocuk kitapları da yazar. 1970’lerin başında yazılmış, bugün yasaklanacak bir kitap: Suçlu yaşamının tüm öyküsünü bu çocuğa çekici terimlerle anlatıyor. Büyüleyici.

19. “Harold’ın Hikayesi”, Terry Andrews, 1974

“Bol bol seks yapacağız”: Anlatıcı, bu orkestral destanda, sınırsız cinsel iştahı olan biseksüel bir çocuk kitabı yazarının sözünü veriyor. Terim icat edilmeden önce otokurgu olan roman, aynı zamanda onun kahramanı olan Terry Andrews adlı bir adam tarafından yazılmıştır. Yoksa sözde oto-kurgu mu? Andrews, en çok “The Cricket in Times Square” (1960) adlı çocuk kitabıyla tanınan George Selden’ın takma adıydı. Bu bir çocuk kitabı değil. Renata Adler’in “Sürat Teknesi” (1976) gibi hayali New York romanlarının ateşli azgın üvey kardeşi: Terry’nin maceraları arasında evli bir cerrahı kırbaçlamak, Dubonnet içen bir dul kadını baştan çıkarmak ve intihara meyilli bir sosyal yardım çalışanıyla BDSM sahneleri çekmek ve geri dönüşü olmayan bir noktaya yaklaşmak yer alıyor. . Hassasiyet var. Yazarın, insanların sorunlarını çözmek için sınırlı bir sihir kaynağına sahip olan Harold adlı küçük bir adamın hikayeleriyle yalnız küçük bir çocuğu teselli etme çabasından ve Terry’nin kutsal ve dünyevi New York City’ye – hamamlara, Frick’e – sevgisinden geliyor. metro. Bir New York Times eleştirmeni romanı “olağanüstü” olarak nitelendirerek, “çocuk kitabı yazarının ‘sapık’ olarak kaba ironisi ile ilgilenmediğini de belirtti. Terry çocuk tacizcisi değil”: “Terry’ye bir kez alıştığımızda … onu ‘başka bir insan’ değilse de bir insan olarak görüyoruz, insan olmak o kadar da zor olmayacak.” Ancak Edward Gorey’in çizimlerinin yer aldığı ciltsiz kitabın baskısı hemen tükendi. “Hayalet Gişe Gişesi” ile Marquis de Sade arasında bir yerde, bu düz bir kitap değil, yine de “araftaki insanlardan” biri olan Terry de muhtemelen buna gey demez. — Liz Brown

Eşcinsel: Kendi adıma, Robert Jones Jr.’ın “The Prophets”inin yeterince söylenmediğini düşünüyorum. Okuduğumda defalarca nefesim kesildi. Kölelik döneminde sevgi dolu ve cömert bir ilişkisi olan iki eşcinsel erkek hakkındadır. Bu, köleleştirme hakkında okuduğum, köleleştirilen insanların yalnızca koşullarından nefret etmekle kalmayıp açıkça meydan okudukları – köleleştiricilerini zehirledikleri, hepimizin anladığını ve daha fazlasını görmek isteyeceğini düşündüğüm şekillerde intikamcı oldukları tek kitaplardan biri. Pek çok köleleştirme anlatısında gördüğünüz gibi, kimse “Bunun üstesinden geleceğim” gibi değil.

20. “Peygamberler”, Robert Jones Jr., 2021

Robert Jones Jr.’ın Mississippi’deki bir pamuk tarlasında geçen ve Empty lakaplı ilk romanında eşcinsel aşk büyük bir risk alıyor. Orada, köleleştirilmiş iki genç, Samuel ve Isaiah, “çalışıyor, yemek yiyor, uyuyor, oynuyor” ve “kasıtlı olarak” sevişiyorlar. Bu son niteleyici, erkeklerin ve kadınların efendilerinin iş gücünün yararına ve sıklıkla da kişisel zevki için üremeye zorlandığı Boş’un cinsel ekonomisi içinde dikkat çekicidir. Sahibine lütufta bulunarak karısını bu tür vahşetten korumaya çalışan köleleştirilmiş bir kişi, Hıristiyan müjdesini vaaz etmeye başladığında, diğerlerinin gözünde “bir mavi-siyah kütleye dönüşen” Samuel ve İşaya’ya dikkat çeker. derilerini kaplayan kırık bir erkeklik olduğuna dair yanlış inançla tanımlanıyor. Bölüm adlarının çoğunu İncil kitaplarından (Tesniye, Yargıçlar, Mezmurlar) alan roman, doğum yeri olan Afrika’nın “çalılıkların derinliklerinde” olduğunu hatırlayan Sarah adında bir kadınınki de dahil olmak üzere çeşitli bakış açıları arasında dönüyor. “ruhunuzun nasıl tezahür ettiğine” göre seçildi ve isimler verildi. Bu örtüşen anlatılar, “öğrenilen her şeyin ortaya çıkarmaktansa onu daire içine alarak iletilmesi gereken” bir sistemi resmediyor ve aşk,