PlayStation Showcase’i izlememin yegane sebebi ufuktaki Spider-Man 2’den hoş havadisleri almaktı. Başka tüm gelişmeler benim için bonus oldu. Artık burada Showcase’den ya da Spider-Man 2’den de bahsetmeyeceğim. Avcı iç güdülerimi gıdıklayan Kraven’ı anlatacağım.
Sergei Kravinoff… Yalnızca ismi bakınca bile bi destur alma gereksinimi hissediyorum. Stan Lee ve Steve Ditko ikilisinin elinden çıkan en özel karakterlerden birisi. Aslında salt berbat adamdan fazla Sergei biraz değişik bi abimiz. Dünyayı yönetmek ya da intergalaktik bir imparatorluk kurmak üzere absürt istekleri yok. Hayli onurlu ve tek maksadı adil bir av. Altını çizmek istiyorum, adil. Kraven’ın bu oyunda olmasıyla ilgili birkaç çekincem var ancak onları yazının sonuna saklıyorum, şimdilik bıçaklarınızı bileyin ve Stalingrad’dan başlayan bir av öyküsüne hazırlanın.
Avcı
Rusya’nın aristokrat bir ailesi olan Kravinofflar Stalingrad ve Leningrad (Volgograd ve St. Petersburg) kentlerinde hayli güçlü bir pozisyonda bulunuyorlar. Lakin Çanakkale’de gayesine ulaşamayan İngiliz donanmasından mütevellit Rusya’da gerçekleşen Ekim İhtilali sonrasında Kravinofflar tıpış tıpış kaçmak zorunda kalıyorlar. Birinci durakları olan İngiltere’de Sergei’nin babası ölüyor ve annesi tımarhaneye kapatılıyor. Bu noktada “örümcek” temalı kabuslarla başı kedere giren Kraven büyüdükçe kendi kendine hayatta kalma içgüdülerini test etmeye başlıyor. Ailesinin mal varlığının da tesiriyle tüm dünyayı dolaşıp avlara katılıyor.
Kravinoff soyadını Kraven ile değiştiren Sergei, artık Kraven The Hunter olmaya başlıyor. Zurnanın zırt dediği yer ise Kongo civarlarında meydana geliyor ve bir büyücüden çaldığı büyülerle kendini daha güçlü yapmak isterken akli istikrarı uygunca kayıyor. Fizikî olarak insanüstü bir noktaya gelen Kraven’ın şirazesinin kayması onun tatmin hissinin de ortadan kalkmasına neden oluyor. Yani vodkayı içip ayıyla güreşmek artık onun için kolay bir arbede haline geliyor. Yaşlanması da zayıfladığı için Kraven’ı bir tuhaf kahır basıyor.
Burada çok kısa minik bir ayrıntı daha vermek istiyorum lakin bu oyunumuzla irtibatlı değildir diye düşünüyorum. Kraven, 1959 yılında Nick Fury’nin birinci Avengers takımına davet ediliyor. Daha Avengers’ın ne olduğu belirli değilken Sabretooth ve Dum Dum Dugan üzere isimlerle birlikte grupta yer alan isimlerden biriydi. Sonrasında Sinister Six üzere gruplara de dahil olsa da Kraven’ın yegane hedefi kaliteli bir av olmanın ötesine geçmedi.
Kurban
Tekrar oyuna dönecek olursak şöyle bir felsefi çıkarım yapmak istiyorum. Kraven -> Spider-Man -> Siyah Kostüm = Kraven’ın Son Avı! Bana nazaran tüm Spider-Man külliyatının en özel 2 ya da 3 kıssasından biri olan Kraven’s Last Hunt’ı biraz değişik bir biçimde oynayabilmek tetik parmaklarımı kaşındıran bir his. New York sokaklarında türlü türlü üstün kötüyü pataklayan ve J. Johan Jamesson’ın da büyük katkısıyla gazetelerde manşetten hiç eksik olmayan Spider-Man, Kraven’ın özel ilgi alanına giriyor. Spidey’nin ekseriyetle patakladığı Kraven’ın bu dayak arsızı haline farklı bir fikirle gelen kişi ise aslında Deadpool. “Dayı sen niçin silah kullanmıyon ya?!” diyerek Kraven’ı yoldan çıkaran Wade Wilson’ın da bu kıssaya hoş bir katkısı var.
Bu vakte kadar her vakit adil ve onurlu bir biçimde dövüşen Kraven, bu sefer Spider-Man’in karşısına zehirli bir ok ile çıkıyor ve sonuç Kraven: 1 – Spidey: 0 olarak neticeleniyor. Sonrası ise öyküyü daha epik hale getiriyor. Peter Parker’ı canlı canlı gömen Kraven, Spider-Man’in kostümünü giyiyor ve işe koyuluyor. Sergei tek başına Vermin isimli bir harika kötüyü eşek sudan gelinceye kadar dövüyor. Vermin’i alt etmek için daha evvel Spidey, Captain America’dan yardım istemişti… Bu sırada mezarından çıkan Spider-Man fellik fellik Kraven’ı aramaya başlıyor.
İkilinin müsabakasının akabinde Sergei, Spider-Man’i büyük bir hürmetle karşılayıp “eğer istersem seni yenebilirdim” biçiminde bir açıklama yapıyor ve Vermin’i hür bırakıyor. Vermin’in peşinden koşan Peter Parker geri döndüğünde ise Kraven’ın onurunu yine kazandığını belirttiği bir not ile karşılaşıyor. Oyundaki Kraven’ın onuruna ne kadar düşkün olacağını bilemiyorum. Zati oyunda bir de küçük kardeş var…
Av
Kraven’ı görünce gıdıklanan tetik parmaklarım Miles Morales’i hatırlayınca biraz formundan düştü. Çünkü fragmanda gördüğümüz üzere oyunda Miles’ın haddinden fazla rolü olacak üzere duruyor. Kraven ile Peter Parker özelinde yaşanan bu mükemmel düello ve kovalamacaya küçük kardeş Miles’ın dahil olması latifeleri yükseltirken duyguyu baltalayabilir. Buraya baltalayabilir yazdığıma bakmayın zira benim için biraz baltaladı bile. Simbiyot kostümü giymiş Peter’ın oldukça değişen karakteri, potansiyel Venom’un ortaya çıkacak olması ve buralarda Miles’ın katalizör misyonu görmesi oldukça lezzetli bir katma kıymet. Lakin Kraven vs Spider-Man denilince Miles’ın başına süreksiz müddetliğine bir inşaat demiri düşse hiç de kötü olmaz…
Oyundaki kıssada anladığım kadarıyla Kraven’ın birinci etapta temel av amacı Lizard yani Curt Connors. Harry Osborn’u düzgünleştirmek için Curt’e muhtaçlık duyan Peter ise onu Kraven ve adamlarının gayesinden uzak tutmak istiyor. Aslında Kraven ve adamları yazarken bile biraz üzüldüm. Hayatı boyunca onurlu bir av kovalayan Sergei Kravinoff’a yüzlerce silahlı adamla New York’a akın etmek hiç fakat hiç yakışan bir durum değil. Muhtemelen senaristlerin birinci oyunda var olan outpostları etkinleştirmek için bulduğu tembel bir yazım sonrası bu türlü bir karar alındı. “20 Tane Kraven çetesini akrobatik biçimde pataklamazsan senaryoda ilerleyemezsin!” biçimi vazifelere şimdiden hazır olun.
Kraven’ın salt varlığı öz gerçek Spider-Man, Peter Parker ile gayret edeceği niyeti iflah olmaz bir çizgi roman hayranı olarak beni çok heyecanlandırdı. Lakin hem Miles’ın “Z Jenerasyonunu keyifli edelim” rolü hem de senaristlerin Kraven’ı anlamanın çok uzağında onu bir mafya önderi üzere oyuna koyacak olması biraz tadımı kaçırdı. Yeniden de oyunu çıkar çıkmaz alıp, paldır küldür oynamayacağım manasına gelmiyor lakin benim Kraven’a yüklediğim mana ile bu oyunda göreceğimiz karşılık ortasında bir uçurum olduğu da gerçek. Bu kadar Kraven övdükten sonra tozlu raflardan Last Hunt’ı çıkarıp okuyayım. Bir sonraki yazıda görüşünceye dek, örümcek sezginiz gıdıklı olsun!
