Chicago’lu gürültü uzmanı Steve Albini’nin kendine özgü kayıt tekniği, alternatif rock’ın en tanınabilir seslerine hayat veren görünmez güçtü. “Kayıt mühendisi” terimini “yapımcı” yerine tercih ederek, yakaladığı parçalar kadar etkili olmaya devam eden yüksek bir gerçekçilik tarzını savundu – en ünlüsü Nirvana, Pixies, PJ Harvey ve Jesus Lizard’ın davul ağırlıklı albümleri.
Bu seanslar kariyerini belirleyecekti ancak Salı günü 61 yaşında ölen Albini, bir “sesi” olduğunu söylemekten nefret ediyordu. Ünlülerden bilinmeyenlere kadar tüm Kendin Yap türlerinden gruplar, onun Electrical Audio stüdyosunda bir araya gelerek onun gerçekte sağladığı şeyi aradılar: çalışmalarının organik, özgün ve dürüst bir temsili, makul bir fiyata.
Albini, 2018’deki bir röportajında ”birkaç bin” albüm kaydettiğini tahmin ediyordu; üretkenliği sürecinin saflığıyla ilgiliydi. Albini seansları hızlı ve ekonomik bir şekilde yapıldı. Mekanın doğal yankılanmasını yakalamak için enstrümanlar oda mikrofonlarıyla kaydedildi. Analog donanım ve tek seferlik kayıtlar tercih edildi. Sound on Sound dergisine şunları söyledi: “Çok kısa bir süreden daha uzun süre kayıt yapan herkes, bir sesi kaydedildikten sonra değiştirmeye çalışmanın hiçbir zaman ilk etapta doğru şekilde kaydedildiği zamanki kadar etkili olmadığını anlayacaktır.”
İşte onun stüdyo felsefesini gösteren 10 şarkı. (Apple Music veya Spotify’dan dinleyin.)
Pixies, ‘ Aklım Nerede ‘ (1988)
Arkadaş çevresi dışında kaydettiği ilk kayıtta Albini, sonik fikirleri için Bostonlu popüler grup Pixies’i laboratuvar hayvanları olarak kullandı: ilk albümü “Surfer Rosa”yı ani stüdyo sohbetleriyle doldurdu ve sessizliği kullanmayı reddetti. şarkıların arasında yer almak ve basçı Kim Deal’a ” Where Is My Mind?” şarkısındaki yankı dolu arka vokalleri söyletmek stüdyonun yankılanan banyosunda. Geriye dönüp bakıldığında Albini, prodüksiyon dokunuşlarının müdahaleci olduğunu, ancak yeni nesil alt-rock devlerinin bunları canlandırıcı bulduğunu söyledi. The Guardian’a “‘ Where Is My Mind?'” daha sonra diğer grupların benimle çalışmak istediklerinde başvuracakları kayıtlardan biri oldu” dedi. “Kimse bunun başarılı olacağını beklemiyordu çünkü o nesildeki hiçbir underground Amerikan grubunun ticari başarı gibi geçici bir hedefi bile yoktu. İnsanlar sadece akılları başından almak istediler.”
Yetiştiriciler, ‘ Mutluluk sıcak bir silah ‘ (1990)
Albini, Deal ile solo projesi Breeders üzerinde çalıştığında, “Fool the World: The Oral History of a Band Called Pixies” kitabında “Bunu anında Pixies’e tercih ettim” dedi. “Kim’in müziğini hem çocuksu hem de baş döndürücü ve aynı zamanda tamamen olgun ve biraz kirli bir şekilde sunuşunda eşzamanlı bir çekicilik vardı.” Çoğunlukla pijama giyen grup, iki haftalık bir oturumun ilk haftasında ilk LP’si “Pod”u çıkardı. Breeders basçısı Josephine Wiggs 2008 tarihli bir haber bülteninde “Steve Albini bir şarkıyı veya performansı ‘mükemmelleştirmek’le ilgilenmiyordu: Onun mesleği ekipmandan en iyi sesi almak ve ‘kaydet’e basmaktı” dedi. “Plakın miksajını yaparken kendinden son derece memnundu ve ‘Bak, EQ yok!’ dedi.”
