Ben Gottlieb — “Tapınaklar Arasında”nın duygulu, keyifli bir şekilde sinirli kahramanı — perişan halde. Saçını kestirmesi ve tıraş olması gerekiyor; daha iyi oturan kıyafetlere ihtiyacı var. İş yerinde sorunlar yaşıyor. Ayrıca ailesinin bodrum katında, ebedi çocuk-adam ve ölümcül kaybedenin çok alay konusu sığınağında yaşıyor. Ancak film yapımcısı Nathan Silver hayatın ironilerine değer verdiği ve komedisine bir üst seviye eklemeyi sevdiği için Ben hem annesi hem de üvey annesiyle yaşıyor. Başka bir deyişle, annelerinbodrum.
Ben — kusursuz bir Jason Schwartzman — zavallı bir herif, ama aynı zamanda sadece üzgün ve bunun çok iyi, dayanılmaz bir nedeni de var. Karısı kısa bir süre önce öldü ve onu çaresiz bıraktı ve giderek belirgin bir benlik veya amaç duygusundan yoksun bıraktı. Yönünü kaybetmiş gibi görünüyor, ama aynı zamanda şarkı söyleme sesini de kaybetti, ki bu da yerel bir sinagogda kantör olduğu düşünüldüğünde bir sorun teşkil ediyor. Hala orada ders veriyor, sıkışık ve karmakarışık bir sınıfta çalışıyor ve burada erkek ve kız çocuklarına, çocukluktan yetişkinliğe geçişi resmen ilan eden geleneksel Yahudi reşit olma törenleri olan bar ve bat mitzvah’larına hazırlanmalarına yardımcı oluyor.
Günümüzde New York’un kuzeyindeki bir köyde geçen bu orta yaş hikayesi, Ben’in hayatında hareketli bir dönemde, eski ilkokul müzik öğretmeni Carla Kessler’la (Carol Kane, divine) karşılaştıktan sonra farklı bir hal almasını konu alıyor. Bir barda tekrar buluşan Kessler, sarhoş ve morali bozuk Ben’e yardım ediyor ve sinagoga geldiğinde bu nezaket beklenmedik bir hal alıyor. Carla, hiç bar mitzvah yapmadığını söyleyerek onun dersine girmek istiyor. Ben isteksiz çünkü çocuk değil ama patronu Haham Bruce’a (Robert Smigel) danıştıktan sonra Ben pes ediyor. Bir arkadaşlık gelişiyor ve belki de daha derin bir şey de gelişiyor ve film o keyifli sıra dışı ritmine kavuşuyor.
Filmi C. Mason Wells ile birlikte yazan Silver, Ben’i herhangi bir giriş yapmadan tanıtıyor ve sizi hemen filmden önce başlayan bir sohbete sürüklüyor. Ben ve anneleri Meira ve Judith (güzel senkronize Caroline Aaron ve Dolly de Leon), ailenin yemek odasında ciddi bir yürekten sohbet ediyorlar. Judith, Ben’in “bir doktora görünmeye başlaması gerektiğini” düşündüklerini söylüyor, Ben de buna açık olduğunu söylüyor. Kamera uzaklaşırken Ben konuşmaya devam ediyor ancak kapı zili tarafından kesiliyor. Anneler ayağa kalkıyor ve güzel bir kadın doktor içeri giriyor ve hemen hemen hemen Ben’e asılmaya başlıyor, bu değişim annelerin az önce dile getirdiği tavsiyeye aniden yeni bir anlam kazandırıyor.
Doktorun girişiyle film doğrudan acıklıdan mizahi olana geçiyor. Sahne, Silver’ın tonu ve ruh halini nasıl değiştirdiğinin, Sean Price Williams’ın heyecanlı sinematografisi ve John Magary’nin kurgusunun zıplayan ritimleriyle tamamlanan beklenmedik bir tempo yarattığının karakteristik bir örneği. Film, saçma kurulumlar, slapstick ve bazı aptalca aksesuarlarla dolu ve bunların hepsi Chained Duck (hicivli bir Fransız gazetesinin adı) adlı bir restoranda bir sahnede birleşiyor. Orada, Ben ve Carla, saldırgan oğlu Nat (Matthew Shear) ile akşam yemeği yiyorlar; Silver, garson herkese savaş alanı kalkanları kadar büyük menüler uzattığında bu düşmanlığı sinsice söndürüyor.
Garip menüler, sahnenin gergin gerçekçiliğini yok etmeden veya oğlunu şakanın hedefi haline getirmeden, oğlunun Carla’ya karşı orantısız, çenesini sıkmış öfkesini zayıflatıyor. Silver, insan doğasının keskin, keskin gözlü bir gözlemcisi ve Ben de dahil olmak üzere karakterlerine sataşırken, acımasız olmaktan çok alaycı. “Tapınaklar Arasında” adlı filmde kötü bir şaka varsa, ben kaçırdım, bu da Silver’ın nereden geldiğini açıklamaya yardımcı oluyor. O ve Schwartzman, Ben’in acısını duygusallaştırmadan elle tutulur hale getiriyorlar; Ben’in omuzlarının çökmesindeki acıyı ve gözlerini bulandıran melankoliyi görüyorsunuz. Yine de, bazen kendi başına olsa da, asla gerçekten yalnız olmayan karakterde temel bir dayanıklılık var.
