Sonbaharda Ticketmaster ile yaşanan zorluklar nedeniyle, üç arkadaşım ve ben ilk indirim sırasında Taylor Swift Eras turu için yalnızca iki bilet alabildik ve yeniden satış biletleri artık saçma sapan pahalı.
İkilemimiz hangi iki arkadaşın konsere gideceğine nasıl karar vereceğimiz. Dördümüz de konsere gitmeyi çok istesek de, bir arkadaşım ve ben tartışmasız grubun en büyük Swiftleriyiz. Bununla birlikte, geçen ay ailemle birlikte bir Eras Tour konserine katıldım. Yine de tekrar gitmeyi çok isterim, ama üç arkadaşımın gitmediğini göz önünde bulundurursak belki de kendimi geri çekmeliyim.
Biletleri temin etmek için eşit olmayan bir çaba sarf edildiğini de belirtmekte fayda var; örneğin, iki arkadaşım “Kayıtlı Hayran” statüsüne girmek için başvuruda bulunmadı, bu da bilet alma şansımızı artırabilirdi. Biletleri bölmenin adil bir yolu var mı? Yoksa rastgele sayı üreteci seçmek için en iyi seçenek mi?— Ad Gizli
Etikçiden:
Kıt mallar nasıl tahsis edilmelidir? Bazı insanlar, 19. yüzyılda temel bir komünist ideal olarak ortaya çıkan bir formülde, “herkese ihtiyacına göre” vermemiz gerektiği ilkesini onaylıyor. Biletlerin “en büyük iki Swiftie”ye gitmesi gerektiği imasının ve ayrıca, belki de, bu turda bir konsere katılmış olarak, kendinizi geri çekmeniz için bir nedeniniz olabileceği imasının arkasında ihtiyaç ilkesi yatıyor olabilir.
Ayrıca, faydacılığın merkezinde yer alan, malların onlardan en iyi şekilde yararlanacak olanlara gitmesi gerektiği fikri vardır. Bu düşünce tarzı, kendini reddetme eyleminden neden emin olmadığınızı açıklayabilir. Çok farklı bir fikir, malların onları elde etme işini yapanlara gitmesi gerektiğidir. John Locke, üç asırdan daha uzun bir süre önce, toprağın onunla “işlerini karıştıranlara” ait olduğunu öne sürdü. (Ayrıca bkz: Küçük Kırmızı Tavuk ve ekmeği.) Muhtemelen bu yüzden arkadaşlarınızın gösterdiği eşitsiz çabadan bahsettiniz.
Yine de, bu çeşitli yaklaşımların dostane bir çözüm sağlayacağından şüpheliyim. En çok kimin ihtiyacı var? Bundan en çok kim yararlanacaktı? En çok çabayı kim gösterdi? Bu konularda hemfikir olma ihtimaliniz yok. Yapabilseniz bile, hangi prensibi takip etmeniz gerektiğine veya – birden fazlasının çekimini hissediyorsanız – prensipleri nasıl dengelemeniz gerektiğine karar vermelisiniz. Ve bu arada, bu tür ilkeler olası alıcıları dördünüzle sınırlamanıza izin verir mi? Her zaman orada daha büyük ihtiyaçları olan insanlar, konserden daha fazlasını alacak insanlar, bilet temininde daha az başarılı olsalar da daha çok çalışan insanlar olacaktır. Bu kafa karışıklıkları göz önüne alındığında, son önerinize çekildim. Ancak bir rasgele sayı üretecine ihtiyacınız yok. Bir tur taş-kağıt-makas yeterli olacaktır.
Okuyucular Yanıtlıyor
Geçen haftaki soru, en iyi iki arkadaşı kilo vermek için Ozempic kullanan bir okuyucudan geldi. Kararlarını onaylamadılar ve şöyle yazdılar: “Kilo vermeye yönelik bu ilaçların güvenliği ve popülaritesi konusunda çelişkilerim var ve bu nedenle bu konu ne zaman gündeme gelse sessiz kaldım. Yıllık gezimiz yaklaşıyor ve korkarım kilo vermeleri hakkında fikrimi söylemek zorunda kalacağım, özellikle gezi havuzda geçirilen zamanı içerdiğinden. Barışı korumaları için onlara iltifat etmeli miyim? Yoksa bu ilaçlar hakkındaki farklı görüşlerimi duyurmanın incelikli bir yolu var mı?”
Ethicist yanıtında şunları kaydetti: “Doktorculuk oynamak arkadaşların işi değil. Semaglutide reçete edilen kişiler, olası yan etkiler hakkında tıbbi tavsiye almış olacaklardır. Birkaçtan fazlası onları deneyimlemiş olacak. İlacın alınmasıyla ilgili ahlaki bir sorun olduğunu ima ediyorsun ama ne olduğunu söylemiyorsun. … Özel endişelerinizin ne olduğunu bilmediğim için, bunları nasıl açacağınızı size söyleyemem. Ama seni gerçekten rahatsız eden şey, arkadaşlarının kolaya kaçtığı düşüncesiyse, bunun inandırıcı bir pozisyon olduğundan şüpheliyim. Her halükarda, kanıtlar açık: Kilo sorunlarına moral vermek onları çözmeye yardımcı olmuyor.” (Sorunun tamamını tekrar okuyun ve yanıtlayın Burada. )
⬥
daha iyisi yok yol bir arkadaşın kilosunu tartışmaktansa bir arkadaşlığı mahvetmek. Mektubu yazan kişi ilaca karşı ahlaki itirazlarını açıklamadığı için, bu konuda herhangi bir tartışmadan kaçınmak onun görevidir. Endişelerini tutarlı bir şekilde, kibar ve saygılı bir şekilde dile getirene kadar sessiz kalması gerekir. — Wendy
⬥
Ethicist’e katılıyorum “Kilo sorunlarına moral vermek onları çözmeye yardımcı olmuyor” dediğinde. Ancak mektubun yazarına duyması gerekenleri açıkça söylemiyor: Başkasının kilosu hakkında yorum yapma. Dönem. Ağırlıkları sizi ilgilendirmez. Bu konuya iliştirilmiş herhangi bir manevi üstünlük olmamalıdır. — Lisa
⬥
Ethicist kaçırdı buradaki işaret. Mektubu yazan kişinin, Ozempic alan belirli bir kişinin deneyimleyebileceğinden çok daha fazla zararlı etkileri olan bir diyet kültürünü arkadaşlarının tüm gücüyle onaylamasına ve bu kültüre katılımına açıkça ahlaki bir itirazı var. Zayıflık “kolay” hale geldiğinde, aynı zamanda birçok kişinin gözünde zorunlu hale gelir ve daha büyük bedenlerde olanların daha da marjinalleşmesine yol açar. — Emily
⬥
Arkadaşlarımızın ihtiyacı yok onları yargılamak için bize Bunun yerine, onları dinlememize ve desteklememize ihtiyaçları var. Mektubu yazanın arkadaşları Ozempic’i 20 kilo vermeye götürüyorsa, yargılamak ona düşmez. Arkadaşlar daha iyi görünmek ve hissetmek isteyebilir ki bu onların ayrıcalığıdır. Burada olumsuzluk kıskançlık olarak yanlış yorumlanabilir, bu yüzden belki de mektup yazarı bu duyguları keşfetmelidir. — Kathleen
⬥
Ailemizde , Uzun bir aile öyküsü olan yeme bozuklukları ve beden imajından rahatsızlık duymadan türetilen bir sözümüz var: “Vücut konuşması yok.” Muhataplarımıza, insanların kiloları ve görünüşleri hakkında konuşmaktan rahatsız olduğumuzu söylüyoruz. Dönem. Okuyucunuz, arkadaşlarının seçimlerini eleştirmek yerine basitçe “Bedensel konuşma yok” diyebilir ve orada bırakabilir. — Katherine
