Toplu Bir Vurulmanın Korkunç Sonucunu Gördüler. Yapmalı mıyız?

Bu Makaleyi Dinle

Audm ile Ses Kaydı

Suç mahalli minibüsü, tetikçiye ait olduğu belirlenen siyah Honda Civic’in yanına park edilmişti ve sarı bant, bir helikopter rüzgarıyla çevresini işaretliyordu. O sabah erken saatlerde, minibüs okula yaklaşmak üzere temizlenmeden önce, olay yeri minibüsünün amiri Jeff Covello ve ekibi kuru silme tahtasının etrafına toplanmıştı. Şimdiye kadar minibüste bulunan tek kişi olan Art Walkley, söylediği iki ana etki alanını özetledi. Diğer ilk müdahale görevlileriyle birlikte geldi ve çocuklar dışarı çıkarken okula baskın düzenledi, silahını çekmişti, görüldüğü yerde öldürmeye hazırdı, aslında 10. ve 8. Sınıfları görünce tetiği çekmeye oldukça hevesliydi.

Jeff, Art’ın okuldan çıktıktan sonraki halini hiç görmemişti. Daha çok minibüse geri dönen bir hayalet gibiydi. Jeff, Major Crimes’a transfer olup Art’ı yanında getirmeden önce ikisi birlikte sekiz yıl SWAT’ta görev yaptı. Ateşi birlikte almışlar. Birbirlerinin ebeveyn olduğunu görmüşlerdi. Art, Jeff’in hayat sigortasını nerede bulacağını hatırlatmak için gecenin bir yarısı karısını aradığını görmüştü. Hepsi birbirinin aklını okuyabiliyordu. Jeff yeni başçavuş olarak geldiğinde minibüsün kıdemli dedektifi Karoline Keith beş yıldan fazla bir süredir araba kullanıyordu. Art’ın onlara gördüklerini anlatmasını ve tahtaya çizmesini öneren Karoline idi. İçeri girdiklerinde daha kolay olacağını umuyordu. Art, bunu kolaylaştıracak bir şey söyleyebileceğini düşünmediğini söyledi.

Connecticut Eyalet Polisi Batı Bölgesi Büyük Suçlar Birimi’nin dedektifleri olarak, hepsi insan ahlaksızlığı konusunda uzmandı, ama Art ölüm adamı . Kötü bir şekilde çürümüş vücut parçalarını almak için septik tanklara indirilen kişi. Hayal edilebilecek her şeyi ve hayal bile edilemeyenlerin çoğunu görmüştü. Yine de bir şekilde, bir ölüm mahalli soruşturmasından diğerine her zaman peşlerinden gelen hayalet kalabalığından bir adım önde olmayı başardı. Ama şimdi, 14 Aralık 2012’de Sandy Hook İlköğretim Okulu’nun otoparkındaki görünüşüne bakılırsa, hayaletler bir anda yetişmişti.

SWAT binayı boşaltmıştı ve FBI patlayıcıları kontrol etmiş ve terörizmi elemişti. Artık fotoğrafları çekmek, ölçüm yapmak, kanıt toplamak ve titiz yeniden yapılanma çalışmalarını yürütmek onlara kalmıştı. WDMC – Eastern District Major Crime’ın olay yeri müfettişleri olarak, tetikçinin evi olacaktı; Merkez Bölge Büyük Suçlar okulun dış cephesine sahipti – eyalette seçkin, özel olarak eğitilmiş dedektifler olarak tanındılar. Kabukların nasıl kümelendiğini not edeceklerdi; atıcının hareketlerinin koreografisinin, mermi veya kanın olmadığı boşluklarla nasıl ortaya çıktığı; birinin yeniden yüklemek için durakladığı yer. Ardından, mahkemede bağımsız bir bilirkişinin hesaplamalarını yeniden oluşturabilmesi ve aynı sonuçlara varabilmesi için çalışmalarını kapsamlı fotoğraf ve videolarla anımsatın. Nihayetinde işin önemi buydu: görmek, bakmak – ve bunu öğütme süresiyle yapmak.

Şimdi, burada, 20 birinci sınıf öğrencisi ve müdürün, okul psikoloğunun ve dört öğretmenin içeride ölü yattığı yerde, burada olanların yıpratıcı gerçekliği Tyvek’lerine sızmaya başlayana kadar, tarafsız adli tıp zihniyetini ancak bu kadar uzun süre koruyabilirlerdi. kabuklar. Dan Sliby tam robot moduna girmiş gibi görünüyordu. Bugün videoya çıkacak olan Steve Rupsis’in her zamanki canlı şakacı enerjisi gitmişti. Minibüsteki diğer birkaç kişi gibi onun da içerideki kurbanlara yakın yaşta bir çocuğu vardı. Jeff’in kendisi şimdilik, ödevleri hazırladığı küçük gözetmenin masasında güvenli bir şekilde lojistiğe dalmıştı. Hangi kaynaklara ihtiyaç duyacaklarını hesaplıyorlar. Jeneratörler için gaz. Eldivenler. patik. Kim bilir kaç tane dekontaminasyon istasyonu için tüm malzemeler.

Helikopterler yardımcı olmuyordu. Karoline kesinlikle birbirlerine çarpacaklarını ve başka bir yıkım katmanı yağdıracaklarını düşündü. Ama Sandy Hook İlköğretim Okulu’nun tepesine düşseler bile, o zaman bunu da hallederlerdi. Jeff bunu milyonlarca kez söylemişti: Tanrı korusun, eğer bir 747 Eyalet Polisi kışlasına çarpsaydı ne yapacaklarını bilirlerdi. İş bir kişi de olsa altı kişi de olsa aynıydı. (Daha önce ikiden fazla kurbanın olduğu bir cinayet mahallini işlemediklerinden değil.) Becerileri sınırsızca ölçeklenebilirdi. Farkında olmadan, kariyerleri boyunca bu gün için hazırlanmışlardı.

Her toplu atıştan sonra sonrasında yaşamak zorunda olan diğer sayısız olay yeri müfettişi gibi. Virginia Tech, Columbine, Aurora sinema salonu, Orlando’daki Pulse gece kulübü, El Paso Walmart çekimi, Parkland, Las Vegas, Binghamton, San Bernardino, Sutherland Springs, Thousand Oaks, Virginia Beach, Monterey Park, Santa Fe, Pittsburgh, Buffalo , Uvalde, Mart’ta Nashville’deki Covenant Okulu ve Nisan’da Louisville. Ulusal krizimizi bizim yerimize içselleştirmenin korkunç işini yapmak için, bilmeden seçtiğimiz isimsiz bir ekibin tanık olduğu hayal edilemez dehşetin her sahnesi.

Ekibin yapmak için eğittiği şeyler arasında sis vizörünü indirmek de vardı. Dünyanın geri kalanına indi ve onlara koruyucu bir pelerin, bir tür yalıtım sağladı, böylece korkunç astronotlar gibi aşağı inip gerekli nesnelliği korurken bariz acı ve vahşetin ötesini görmeye devam edebilsinler. Duygularının birbirine bulaşmasına engel olmak da en az maske ve patik kadar önemliydi. Ne kadar çabuk giyinirlerse o kadar iyi.

İş zaten Karoline’i bir kez mahvetmişti. Tetikçinin lobiye adımını attığı sırada, onun terapistinin ofisinde oturup son iki yılda ne kadar yol kat ettiğinden bahsettiğini düşünmek zordu. Artık panik atak çekmiyor ya da orada olmayan şeyleri görmüyordu. 2010 yılında minibüsten transfer edildikten sonra terapiye başlamıştı. Bunun basit nedeni, tükenmiş olmasıydı. Daha az basit olan neden, artık her ten rengi kayayı insan kalıntıları sanmadan ormanda yürüyüşe çıkamayacak olmasıydı. Evde, kontrolcü ve aşırı uyanık hale gelmişti. Ortağı Elissa’ya günde 50 kez mesaj atmak, hatta Elissa’nın köpeği gezdirme şeklini bile yönetmek. Tüm dünyayı potansiyel bir suç mahalli olarak görmeye başlamıştı.

Ancak transfer talebinde bulunduğunda kalmaya ikna edildi. Binbaşısına ve teğmenine yandığını söyledi. Birimden ayrılmak zorunda kaldı. “Yaptığım işi seviyorum,” dedi, “ama yaptığım şey beni öldürüyor.” Ama gitmesine izin veremeyeceklerini söylediler. Ayrıca, emekli olmasına sadece birkaç yıl kalmış değil miydi? Paramiliter bir örgütün parçası olan asker zihniyeti, sonunda pes edip terapiye başlamaya karar verdi. Ve bu sabahki seanstan sonra arabasına dönene ve polis telsizinin çaldığını duyana kadar gerçekten de bir köşeyi dönüyordu. Ve sonra arka yollarda üç haneli rakamlarla uçarak, Riverside Road’da elinden geldiğince çılgın ebeveynlerin ve yüzlerce sersemlemiş ve çaresiz polisin karmaşasına girene kadar.

Dışarı çıktığında paniğe kapılan bir anne, çocuğunu bulamadığını söyleyerek nereye gideceğini sormak için onu tuttu. Ebeveynleri itfaiyede toplayacaklarını duymuştu, bu yüzden anneyi oraya getirdi ve sonra minibüsü aramaya gitti. Okulun kordon altına alındığı yokuş yukarı çıkmak, sayıları ilk kez duymaya başladığı zamandı. Tanıdığı bir teğmen şöyle dedi: Bu kötü, KK. O kötü.

Lobide her şey olduğu gibi bırakılmıştı. Sürgülü pencereler, akşamın erken saatlerinin soğuk karanlığının içeri girmesine izin veriyordu. Hâlâ kahverengi-beyaz karo zemine dağılmış olan kırık camlar, ön kapının yanında duran FBI güvenlik ekibinin tabanları altında çatırdadı. Çatışmadan bu yana altıncı gün olan 20 Aralık günü saat 17:30’dan kısa bir süre sonra Başsavcı Eric Holder, ziyareti için özel olarak hazırlanmış büyük televizyon ekranının önüne oturdu.

WDMC minibüs ekibinin altı dedektifi için kafeteryadan yarım daire şeklinde katlanır sandalyeler getirilmişti; Orta ve Doğu Büyük Suçlardan bir avuç dedektif; geçen hafta yardım eden FBI özel ajanları; ve başsavcılığın genelkurmay başkanı. Holder, Sandy Hook’u ziyaretinde kendisine eşlik eden maiyetinin geri kalanını – en az bir senatörün yanı sıra Eyalet Polisi albayı da dahil olmak üzere yerel ve eyalet politikacıları – o içeri girerken kasvetli siyah SUV’ların kuyruğunda bekletmişti. son gününde olay yeri birimi ile görüşmek üzere.

Birbiri ardına katlanılmaz, imkansız görüntülerle parçalanan TV ekranı, başsavcıya Art Walkley tarafından geçen hafta çekilmiş 1.495 fotoğrafın kısaltılmış bir görüntüsünü verdi: Sansürsüz, redaksiyonsuz bir görüntü: İlk girdiklerinde karşılaştıkları şeyin sansürsüz, düzeltilmemiş bir görüntüsü. okul. Jeff, Holder’ı her bir görüntünün üzerinden geçirirken, lobideki diğer tek ses, 8. ve 10. Sınıflara inen koridorda asılı duran muşambanın kırışan ve kırışan sesiydi. Her yeni görüntüde, AG sandalyesinde küçülüyor gibiydi. .

Karoline ile oturan Sam DiPasquale idi. New Haven’da konuşlanmış FBI için özel ajan bomba teknisyeni olarak Sam, patlayıcı olup olmadığını kontrol etmek için önce tetikçinin Yogananda Caddesi’ndeki evine gitti. Orada işini bitirdikten sonra, robotu koridorda annesinin vurularak öldürüldüğü yatak odasına götürdükten sonra, Jeff’e yardım etmek için yapabileceği bir şey olup olmadığını görmek için okula gitti. Ortak ajans patlayıcılarında ve patlama sonrası eğitim oturumlarında tanıştıkları için birbirlerini sonsuza dek tanıyorlardı. Jeff’in ekibi birkaç kez New Haven ofisine yardım etti. Hatta Sam onları bir iç terör vakası için vekalet ettirdi. Artık onlara yardım edecek, jeneratörleri için gazları olduğundan emin olacak, ekiplerinin her gün beslendiğinden emin olacak ve alışılmadık ekipmanların güvenliğini sağlamaya yardım edecekti. Çoğunlukla çevreyi koruyan devriye polislerini bakma dürtüsünden korumak için iki sınıfın pencerelerinin üzerine kontrplak levhalar asılmasına yardım etti. Aslında, işinin çoğu, tüm yüzbaşıları, binbaşıları, eyalet başsavcılarını ve başsavcı yardımcılarını, onlara tekrar tekrar söylemesi gereken şeyi görmeye çalışmaktan uzaklaştırmaktı.

11 Eylül’den sonra Sam, büronun büyük ölçüde reklamı yapılmayan CEXC’sinin (Birleşik Patlayıcılar Sömürü Hücresi) bir parçası olarak Irak’taki Donanmaya gömüldü ve bomba yapımcılarına ait veri tabanı için DNA toplamak üzere intihar saldırılarında görevlendirildi. Ağaçlardan dallar koparmıştı. Ev yapımı patlayıcılar etkisiz hale getirildi. Ama hayatında gördüğü en kötü şey Connecticut’ta bir ilkokulun içiydi.

Jeff, fotoğrafları sınırlamak için içeride telefon olmasına izin verilen tek kişinin kendisi ve Sam olacağına karar verdi. Sabahları ilk gelenler, akşamları da en son onlar gidiyordu. Sam, Başsavcı’nın Newtown’ı ziyaret edeceğini duyduğunda – Başkan Obama’nın yerel lisede bir nöbette konuşmasından birkaç gün sonra – güvenlik detayıyla görevlendirileceğini bildiği bir FBI arkadaşını aradı. Mümkünse okulun güzergahında olması gerektiğini söyledi.

Jeff bu fikri hemen benimsedi. Sam onu ​​dekont istasyonlarından birinde mücevher temizlerken bulmuştu. Jeff’in bir milyon yıl önce sağlık görevlisiyken Bristol Hastanesi’ndeki hemşirelerden yapmayı öğrendiği bir şeydi. Aileye iade etmeden önce bir mücevher parçası nasıl temizlenir. Kesinlikle polis akademisinde öğrendiği bir şey değildi. Ancak, çoğu ne kadar büyük olursa olsun, böyle bir görevi şimdi yerine getirebilmek, başlangıçta geçici morg olarak kurulan çadırda delilleri günlerce işledikten sonra neredeyse rahatlatıcıydı.

Son yedi gün ve gecedir amacı sürdürmek kolay olmadı. Ancak bu, gördüklerini doğru kişiye gösterme şanslarıydı. Böylece Sam, Jeff’in ziyaret için ihtiyacı olduğunu söylediği her şeyi almaya koyuldu. Dev bir TV ile başlayarak.

Korkunç PowerPoint slayt gösterisinden sonra Karoline, Holder ve harap olmuş genelkurmay başkanını okulda yürüyüşe çıkardı ve Müdür Hochsprung ve okul psikoloğunun bir toplantıdan kaçtıktan sonra vurulduğu yerin sonrasını gizleyen muşambayı geride tuttu. Konferans odasında, 8. Sınıfın karşısında, her bir kurbanın kişisel eşyalarını içeren 26 banka kasası vardı. Minibüsten eski bir zamanlayıcı olan Ray Insalaco, masaları toplamaya yardım etmek için geldi. 20 beslenme çantasını boşaltmak ona düşmüştü. Getirdiği küçük ekibe tavsiyesi: Notları okumayın. Yenmemiş bir öğle yemeğini çöpe atarken biri çırpındığında hata yapmıştı.

Allaha şükür bugün cuma. Sevgiler, anne.

AG ve genelkurmay başkanı, Karoline onları Sınıf 10’a yönlendirene kadar, çocukların her birinin sırt çantalarının kancalarından çıkmış mor-yeşil kelebek isim çıkartması taşıdığı düz beyaz kutulara aptal aptal baktı. kirlenmiş halıdan her küçük cesedin çıkarıldığı yerde işaretlendi. İki öğretmenin düştüğü yerde daha büyük lekeler ortaya çıktı. Bu, Dan Sliby’nin ilk incelemelerinde kendisini tetikçinin cesedinin yanında öfkeli bulduğu aynı odaydı. Yıllar önce, tam da bu odada birinci sınıf öğrencisiydi. Cesedin etrafında volta atarken, göğsüne tekme atmaktan zar zor kendini alabildi.

Bir dizi masanın yanında Bushmaster vardı. Namlusu ve namlu ağzı freni beyaz bir toz filmiyle kaplandı. Daha az deneyimli bir gözlemci, duvarlara çarpan mermilerin beton tozu olduğunu düşünebilirdi. Ama Dan, Deniz Piyadelerinde geçirdiği zamandan beri, kireçli kalıntının pişmiş, buharlaşmış kan olduğundan emindi.

Karoline daha sonra, artık o kadar sağlam olmayan başsavcıyı 8. Sınıf’a yönlendirdi. Günler önce kararlılıklarının sarsıldığı oda. Anlık olarak amaç duygularını kaybettikleri ve yeniden kazandıkları yer. Hepsinin sessizce inanamayarak durduğu yerde, pencerede hafif bir çiseleme her yok edici saniyeyi tıkırdatarak küçük banyoya bakıyordu. Çocukların içeriden menteşeli kapının sonuna kadar kapatılamayacak kadar sıkı bir şekilde sıkıştırıldığı yer. İnsan vücudunun olası her türlü yeniden biçimlendirilmesi olduğunu düşündüğü şeyi görmüş olan Art’ın neye baktığını bile anlamadığı yerde. Ve burada Karoline kendini doğal olarak gelen bir şey yaparken buldu: hayali bir tüfeği kaldırıp banyoya doğrulttu, kovanları halının üzerine, fırlatma deliğinin onları göndereceği yere kaydettirdi ve otomatik olarak buranın, atıcının bariz bir şekilde bulunduğu yer olduğunu fark etti. Bushmaster’ı kovduğunda ayakta olurdu. Jeff’in kendisine baktığını hissettiği an hayali silahı bırakıp odadan çıktı.

Boş olan yan sınıfa gitti. Kendini toplamak için bir dakikaya ihtiyacı vardı. Steve Rupsis, kafasını adli tıpa odaklamaya çalışarak onu takip etti. Ona ne yapması gerektiğini sorup duruyordu. Bunu nasıl videoya çekmeliyim, KK? Genel çekimi nasıl yapmalıyım? Lobi ve sınıfları ayrı ayrı mı çizeyim? Eskiz yapacak mıyız? Çizmemi ister misin? Spiral yapıyordu. Ona ihtiyacı olan şeyin bir dakika olduğunu söyledi. Geri çekildi.

İşte o zaman, yüzü yaşlarla dolu olan Jeff, onlara gelecek hafta üstesinden gelmeleri için umutsuzca ihtiyaç duyacakları amacı verdi.

“Bak,” dedi, “bunu her zaman yaptığımız gibi yapacağız. Bunu sadece 26 kez yapacağız.” Her zamanki gibi, 26 kez. Bir mantra gibi oldu. Her zaman yaptığımız şeyi yapacağız. Aynı prosedürler. Her odanın aynı dört genel fotoğrafı. Aynı orta çekimler. Çalışmanın her küçük yönünü anmak için aynı sayıda yakın çekim. Kanıtların toplu olarak işlenmesi için çadırda hazırlık masaları kurarlardı, bu ölçekte hiç yapmadıkları bir şeydi. Sekiz masa ile bir montaj hattı gibi gitti. Her öğe, nötr bir arka plana karşı fotoğraflandı. Sırf bu amaçla kamyona 20 kiloluk bir kasap kağıdı koydular. Her bir giysi parçası için, arada bir eldiven değişimiyle birlikte temiz bir çarşaf. Her küçük gömlek. Her bir elfin elbisesi. Her sırt çantası. Her bir toka. Tılsım bileziği. Evlilik yüzüğü. Her kanlı ayakkabı. Her zamanki gibi, 26 kez.

Jeff onlara kader gibi bir şeyin, ne kadar korkunç ve son derece istenmeyen olursa olsun, ayaklarının dibine serildiğini hatırlattı. Ülkenin, dünyanın cevap aramaya geleceği bir soru değildi. Ve eğer herhangi biri, en azından bu odalarda olup bitenlere cevap verecekse, bu onlara kalmış olacaktı, ama sadece kafalarını tutmaları şartıyla. Bu amaç netliği, o gün ilerlemelerine ve 12 ve 16 saat çalışarak devam etmelerine, arabalarına binmek için garnizondaki medya kamyonlarının ve dayanılmaz derme çatma anıtların, höyüklerin yanından geçecek kadar uzun süre durmalarına izin veren şeydi. ertesi sabah dönmeden önce birkaç saat uyumak için oyuncak ayılar ve doldurulmuş kalpler.

çok önce direnişle karşılaştılar. Olay yerini güvenlik altına alır almaz baş adli tabip ortaya çıktı, öğretmenlerden birinin yanına çöktü ve Jeff’in ekibine fotoğraf çekerek zaman kaybetmemelerini söylemeye başladı. öyle olmalarına gerek yoktu Aşırı duyarlı.

Baş Tıbbi Muayene Ofisi, Connecticut eyaletindeki tüm cesetler üzerinde yargı yetkisine sahip olduğundan, Jeff’in ekibinin ME ilk onaylayana kadar bir cesedi hareket ettirmesine veya bir cesedi dokunmasına izin verilmedi. Normalde olay yeri birimi telefonla veya olay yerindeki bir temsilciden izin alırdı. ME’yi ölüm soruşturmalarının çeşitli yönlerinden yeterince iyi biliyorlardı, ancak Karoline minibüste geçirdiği 13 yıl boyunca onu yalnızca bir kez olay mahallinde gördüğünü hatırladı. Şimdi, kucağında bir çocuğun bedeniyle başka bir öğretmenin yanında, hâlâ yerde yatan bir öğretmenin masasında oturmuş, istenmeyen öğütler veriyordu. Burada ne olduğunu hepsinin bildiğini söyledi, herkesin bunun mahkemeye gitmeyeceğini, en azından suçlu olmayacağını bildiğini, bu nedenle kendi fotoğrafçılarının cesetleri otopsiye götürdüklerinde gerekli tüm fotoğrafları çekebileceklerini söyledi. Ana önceliğin cesetleri ailelere geri götürmek olduğunda ısrar etti. Vali açıklama yapmak zorunda kaldı.

Cesetlerin mümkün olan en kısa sürede ailelere teslim edilmesi gereği anlaşılabilecek bir şey değildi. Ama tam bir soruşturma yapmamak, fotoğraf çekmemek düşünülemezdi. Ve bir suç ortağı olup olmadığını kim bilebilirdi ki? Henüz kim bir şey biliyordu? Köşeleri kestirmek, olay yeri bozulmamışken her santimetresini belgelememek başlı başına suç olurdu: Aileleri yalnızca cevapsız sorularla bırakacak bir başarısızlık. Kendi çalışmaları, adli tabibin metal masasında artık var olmayan bir hikaye anlatıyordu.

Saat 20:35’te cesetler çıkarıldı ve OCME’ye götürüldü ve vali velilere haber verdi.

Ekip çalıştı. Tekrar tekrar kesintiye uğradılar. Bir gün tetikçilerin ve seri katillerin profilleri üzerinde çalışan FBI birimiydi. Diğer zamanlarda, orada işlerinin olmadığını düşündükleri insanlardı, onlardan köpek ve midilli şovları olarak bahsetmeye başladılar. LAPD’den üst düzey bir yetkili, özel bir inceleme yapmak için birdenbire ortaya çıktı. Çeşitli gerekçelerle çeşitli pirinç. Sorun şu ki, bu kesintiler sırasında bir mola için dışarı çıkamayacaklardı. Sorun durmaya zorlanmaktı, ama asla sıkıcı decon adımlarından, Tyvek’lerini, patiklerini, saç filelerini, eldivenlerini değiştirme sürecini, tamamen yeniden giyinmek zorunda kalacak kadar uzun değildi ve bu yüzden sadece ayakta durdular. Etrafta, fark etmemeye çalıştıkları tüm küçük şeyleri fark ettiler. Pokémon kartları ve Küçük Deniz Kızı şu ve bu, kendi çocuklarının evde sahip olduğu şeyler. Çocukların ebeveynleri için üzerinde çalıştıkları Noel projeleri. Koltukta toplanmış çöp adam ailelerinin çizimleri okuyordu. Çocukların masalarında hâlâ süt bardakları, boya kalemleri, makaslar ve sert-parlak inşaat kağıtlarıyla birlikte: Kulaklarında sarı tıkaçlar ve yüksek sesli bir tabanca olan garip adam içeri girmeden önce bu hayatta yapacakları son şey.

Karoline, çocuklardan birinin o yıl için büyük hedeflerini koydukları tahtaya yazdığı bir şeyle yarıda kaldı. Bu çocuğun ayakkabılarını kendi bağlaması gerekiyordu. Başka, daha büyük emelleri vardı. “Bölüm kitaplarını okumak istiyorum.” “Sayıları saymayı öğrenmek istiyorum.” “Elimden geldiğince hikayeler yazmak istiyorum.” Yeşil ayakkabılı bir çöp adam, “kedi to loo gokig tosgy” diye duyurdu, çünkü tüm motifler o kadar kolay ifade edilemiyor, hatta ifade edilebilir bile değildi. Bu çocuğun, ayakkabılarını bağlamayı öğrenmeden önce ölmeyi öğrenmiş olması ona son derece acımasız geldi. Kendi ayakkabılarını bağlamayı öğrendiği, babasının iş botları üzerinde pratik yaptığı zamanları düşünmesine neden oldu. Şimdi canlı bir şekilde görebiliyordu, mazot ve deri kokuyordu, sanki masalardan birinin üzerinde oturuyormuş gibi, bağcıkları bağlanmayı bekliyordu. Basit bir amaca sahip olmanın en saf anlamıyla çok basitti. Yetişkinler olarak bunun ne kadar da ötesindeydik, diye düşündü; sabah ayakkabılarını hiç düşünmeden bağladın. Günün mantıklı olan tek kısmı bu olsa bile. Belki de bütün sorun, yetişkinler olarak hedeflerimizin çoğu çocuğun sahip olduğu hedeflerden çok daha fazla hayali olmasıydı. Ayakkabılarını bağladın, böylece koşarken ayağında kaldılar! Patiklerin basit amacının aksine, ayaklarının altındaki kanlı zeminin içeri sızmasını ve kayıtsızca tanıklık etme yeteneğini kirletmesini önlemek için ayakkabılarının üzerine geçirdi.

Kesintilerin en tuhafı, teğmeninin durup haberlere kulak asmamalarını söylemesiydi, ama görünüşe göre dış dünyada gördüklerinin hiç de gerçek olmadığını, sadece ayrıntılı bir aldatmaca olduğunu söyleyen insanlar vardı. Bu meşum hayali müdahaleyi ne yapacakları konusunda hiçbir fikirleri yoktu.

Başsavcı Eric Holder’ın, Birleşik Devletler’deki en yüksek rütbeli yasa uygulama ajanı, en üst kademeden bir politika yapıcının geleceğini duyduklarında, bunun tek şansları olduğunu biliyorlardı. Sahneyi buldukları gibi göstermek için. Kanıtları doğru gözlere sunmak. Gördükleri ülkeyi inkarından sarsmasaydı, hiçbir şey sarsmazdı. Her şey olduğu gibi değilmiş gibi davranıyoruz,Jeff dedi.

Yani başsavcı için şekerleme olmayacaktı. Ülkeyi büyüsünden kurtaracak cevapları vereceklerse, bu öncelikle doğru insanları uyandırmak anlamına geliyordu. Ne yerel milletvekilleri, ne vali, ne de konvoyda sıcakta telefonlarıyla oynayarak bekleyebilen politikacılar. Art’ın fotoğraf makinesinden yalnızca küçük ama zayıflatıcı bir örnek gerekiyordu: Nikon D300’üne katılmış 1.495 örnekten bir düzinesi. Ve bunu kafeterya gibi nötr bir mekanda sunmazlardı. Onu, geçen hafta lanet olası çalıştıkları kabusun tam ortasında göstereceklerdi. Böylece onu görebilir, koklayabilir ve ayakkabılarının altında hissedebilirdi. Böylece 3’e 4 fitlik bir banyoya 80 merminin kül blokunu nasıl siper ettiğini görebildi. O sımsıkı tıkıştırılmış 16 çocuk nasıl durdukları yerde düşecek yer bulamamışlardı. Masumiyet bir anda vahşete nasıl dönüştürülebilir?

Ancak başsavcı, o anda bu küçücük, silinmiş banyonun eşiğinde sendelerken, Amerikan halkının sadece onun gördüklerini görmesi durumunda Kongre’nin doğru şeyi yapmaya zorlanacağına, hiçbir şeyin değişmeyeceğine ikna olmuş olsa da son. Amerika’da trajedi galip gelecekti. Bazıları, henüz görmemiz için yaratılmadığımız için hiçbir şeyin değişmediğini söyleyecektir. Her yeni toplu katliamdan sonra soru, tartışma geri döner. Emmett Till’in cesedinin açık bir tabuttaki görüntülerinin sivil haklar hareketinde olduğu gibi, suç mahalli fotoğraflarının silah krizi üzerinde bir etkisi olur mu? Sandy Hook fotoğrafları, 2013’ten bu yana Connecticut eyalet yasası tarafından yeniden düzenlendi. Yasa, yasal kısıtlama için baskı yapan kurbanların ailelerinin rızasıyla değiştirilse bile, fotoğrafların halka açık olarak görüntülenmesi, bir ya da başka bir satış noktası gerektirecektir. önce görüntüleri yayınlamaya karar verin. Ve gerçekliğin artık üzerinde anlaşmaya varılmadığı bir kültürde, çoğu kişi kendi seçtikleri propaganda yoluyla aktarılmadıkça gördüklerine inanmayacak. O beklenmedik an gelene kadar, bu görüntülerin ve Sandy Hook’tan sonraki on yıl boyunca ve gelecekte de çekim üstüne çekim görüntülerinin tüm gerçeği, yalnızca fotoğraflayanların, ölçenlerin hafızasında var olan vahşet sergisinde yaşayacak. ve iğrenç kanıtları toplayın.

Ertesi gün Minibüs ekibi son kez okuldan ayrılırken, Karoline’in kız kardeşi ve ortağı Elissa onu dışarı çıkardı. Elissa o sabah onu terapiye götürdü. Sonra onu haberlerden uzaklaştırmak için tatil alışverişine gittiler. Noel’in iptal edilmediği bir dünyada, her ikisi de kendi kişisel korkulukları gibi her iki tarafta da onu yakından izliyordu.

Beraber gitmeyi kabul etmişti. Yeğenleri ve yeğenleri için biraz alışveriş yapmak için. İlk başta iyi olduğunu düşündü. Ama Noel Ağacı Dükkanları’nda, şeker kamışlarının ve şarkı söyleyen ren geyiğinin olduğu o kalıcı çarşıda, parıldayan müzik, kırmızı cicili bicili ve her yerdeki korkunç kıpkırmızı ampuller karşısında bunalmış hissetmeye başladı. Çocukların projelerinden biri için üzerinde çalıştıkları türden. Her kırmızı top, küçük beyaz bir el iziyle dağlandı ve sınıfın eşiğinde kurumaya bırakıldı. Her biri bir Dixie kupasında tehlikeli bir şekilde dengelendi, ta ki Karoline onları bir kurşun deliği açmaya çalışırken silahın ateşlenmiş olabileceği yörüngeyi ölçerek uçurana kadar. Yerde kırılan ampullerin sesinin ona neler yapabileceğini öğrenmesine gerek kalmadan onları yakalamayı başardı. Şimdi, dükkânın ortasında, Bing Crosby’nin en gürültülü olduğu ve korkunç, yapmacık normallikten duyduğu tiksintinin bileklerine kadar indiği yerde, nefesi kesiliyordu. Sonra dışarıya kaçıyordu. Ayaklarının dibindeki koyu kırmızı uçurumdan habersiz naneli latteleriyle alışveriş yapanlardan uzakta.

Burada, şaşırtıcı derecede kendini beğenmiş dünyada her şeyden çok hissettiği şey, okula geri ait olduğuydu. Onları geride bırakmak doğru gelmiyordu.

Cinayet raporlarının çoğu üç ila dört ay sürdü. Kendi raporlarını beklemeden önce hâlâ bir dizi vakası vardı. Sandy Hook raporuna başlamak için oturduğunda Mart ayıydı.

Art ve Karoline, diğerlerini korumak için fotoğraflara bakmak zorunda olanların sadece kendileri olacağına karar verdiler. Karoline, programını geceleri çalışacak şekilde yeniden düzenledi. İki ekran kurdu: birinde fotoğraflar, diğerinde olay yeri raporu. Arkadaşlık etmesi için masasının üzerinde şövalye miğferi vardı. Elissa bunu ona hediye etmişti; bir kedi için yeterince büyüktü. Bazen zihninden geçmiş yaşamında bir şövalye olduğu düşüncesi geçiyordu ve bu, onu aşmasına, siperliğini indirmesine, görüntülerin yaptığı korkunç büyünün içinden geçmesine bir nebze de olsa yardımcı oluyordu.

Art, yemek masasında kulaklıkla Pachelbel’i dinleyerek çektiği 1.495 fotoğrafın her birinin bir özetini yazarak işini evde yapmayı seçti. Karısı iki kızına da hamileyken bu şarkıyı çalıyordu ve son zamanlarda o ve kızlar yatmadan önce dinliyorlardı, bu yüzden onlarla birlikte olmanın bir yoluydu, diye düşündü, gerçi gerçek şu ki zor olmuştu. İlk başta bir süre onlara bakamadığını dehşet içinde fark etmişti. Onlara iyi geceler dileyemedi. Karısı anlamadı. Noel Günü, hediyelerini açmalarını izlemek için odada kalamadı. Diğer anne babaların çocuklarına aldıkları hediyeleri ne yaptıklarını düşünmeden edemedi.

Yeniden yaşarken bile gerçek olmadığı konusunda ısrar edenler vardı. Artık eyalet polisi için tüm kesintiler arasında en az hoş karşılanan, tuhaf soru ve suçlamalarla kaçıklardan gelen telefonlardı. Karoline bir gün kickboks dersinden ayrılırken, eğitmen onu yine Sandy Hook’ta bulunmuş başka bir kadınla tanıştırdı. Karoline, Hartford’daki Connecticut Çocuk Tıp Merkezi’nde travma hemşiresi olduğunu ve adli tıp görevlisinin kurbanları teşhis etmesine yardım etmesi için çağrıldığını söyleyen kadını tanımadı. Kadın, çadırda olduğunu ve çocukların yüzlerini aklından çıkarmakta güçlük çektiğini söyledi. Hangi yüzler? Caroline düşündü. Ve sonra, Çocuk Tıp Merkezi’ndeki adli tabibi ve pediatrik travma direktörünü aradıktan ve böyle bir kişinin her iki yerde de çalışmadığı, her şeyin uydurma olduğu söylendiğinde, kadınla yüzleşti. bozuldu ve patolojik bir yalancı olduğunu itiraf etti. Gerçek işi bir gündüz bakımevindeydi. Bazı insanların inanmayı reddetmesi, hiçbir şey görmemiş diğerlerinin ise oradaymış gibi davranması garipti.

Raporu yazma işi kaçınılmaz olarak yeniden travmatize ediciydi. Etrafında dolaşan yoktu. Ama Karoline, kısmen, ayrılmaya hazır hissetmediği şeye geri dönmesine izin verdiği için, bunun ona düşmesinde bir sakınca yoktu. Çocuklara geri dönmesine izin verdi. Aynı zamanda, okuldan ayrıldıklarından beri bulabildiği tek amaç derecesini de ona veriyordu.

Noel dükkânındaki kırmızı süsler gibi, başka şeylerin de onu bulmasının bir yolu vardı, çocukları bırakan bir okul otobüsünün arkasında kalmak gibi ve elbette aynı yaşta olmaları gerekirdi, gülünç derecede büyük sırt çantaları için çok küçüktü. Sınıflarda bırakılan sırt çantaları, kaybolan çocukların en akılda kalan kalıntılarıydı. Ayrıca, aktif bir silahlı saldırıyı gözler önüne serilirken işlemeye çalıştığı, kurbanların arasında saklandığı, çılgınca elinden gelenin en iyisini yaptığı, not almaya çalıştığı, delil çantalarıyla uğraştığı, sanki işleyecekmiş gibi elinden geldiğince eskizler çizdiği yinelenen bir kabus vardı. çekimi daha hızlı durdurun.

Nisan ayında bir gün başını kaldırdı ve bir haber gördü: “Sandy Hook’taki şok edici olaylardan sadece dört ay sonra. … ” Aşağıdaki şironda şunlar yazıyordu: BOSTON MARATONUNDA TERÖR SALDIRISI. Sam DiPasquale’i Boylston Caddesi’nde ikinci bomba için patlama alanında çalışırken görmüş. Pencereleri patlamış restoranın dışında. Bu da silahlı saldırılar gibi tekrar tekrar olacaktı, ama ondan çıkan her şeyin daha yararsız “öğrenilen dersler” olduğunu düşündü. Öğretmenlerin veya çocukların askeri tarzda bir tüfek taşıyan yetişkin bir adamı nasıl etkisiz hale getirebileceği gibi, saçma sapan planlar halka duyurulur. Kesin olan tek şey, bir dahaki sefere olacağıydı.

FBI ne zaman profilciler başka bir toplantı talep etti, Karoline duvara çarptığını hissetti. Paylaşmak istemediği bilgileri paylaşmak için akışını bozmak zorunda kaldığı için hüsrana uğradı. Ama o ve Art, Holder için yaptıklarına benzer ama Karoline’in deyişiyle çok daha “agresif” bir sunum hazırladılar. Aylardır fotoğraflara bakıyordu.

Küçük bir gruptu. Binbaşı, federallere eşlik etmek üzere konferans salonunun arka köşesine oturdu.

İşi bittikten sonra masasına döndü. On ya da 15 dakika sonra binbaşı solgun görünüyordu. ona baktı. “Aman Tanrım,” dedi.

Ona bakmadı bile. “Evet?”

“Peki, neden günün geri kalanında izin almıyorsun?” Hastalıklı solgunluğu duvarlara sızıyordu.

Ona baktı ve şöyle dedi: “Binbaşı. Günün geri kalanında boşluğa ihtiyacım yok. Bir molaya ihtiyacımız var. olmamız gerekiyor arama dışı.Bize mesai dışı kalmak isteyip istemediğimizi soramazsınız, çünkü bunu size söylemeyeceğiz, olmamız gerekiyor. söylenmiş çağrı dışında olmak. Biz askeriz. Bize söyleneni yapacağız. bugün görmelisin bazı. Bir avuç fotoğraf ve hepiniz havaya uçuruldunuz. Şimdi ne yaşadığımı biliyorsun.”

Bunun itaatsizlik olduğunu, uygunsuz bir davranış olduğunu biliyordu ama dürüst olmak gerekirse artık umursamıyordu. Bu noktada, sanki çatı kışladan çıkmış ve düşen bir helikopterin bıçakları onu denize fırlatmış gibi koruyucu sis gitmişti.

sorun şuydu tekrar olacağını söyledi. Hayatta kalan çocukların taşındığı yeni okula karşı bile bir tehdit vardı. Karoline onların işi yapamayacaklarından korkmuyordu. Yaparlardı. Minibüse geri döneceklerdi; geri dönecek olanlar onlardı.

Ancak aldıkları onca elit eğitime rağmen, nasıl aklı başında kalacaklarına dair hiçbir şey yoktu. Kalp çarpıntısı yaşıyordu. Genel kaygısı artmıştı. Tekrar aşırı uyanık hale geldi ve evde daha kontrolcü hale geldi. Ona bir amaç duygusu veren birkaç şeyden biri, Aileler için bir irtibat görevlisi olan A Birliğindeki dedektif Rachael Van Ness’in, çocuklarının nerede olduğunu öğrenmek isteyen bir ebeveynden en ciddi taleplerle aradığı zamandı. vurulduklarında ayaktaydılar. Bu durumda, Karoline geri dönüp eskiz haritaları kontrol edecek ve tam yeri belirlemek için bir duvardan diğerine ölçümler verecekti, böylece ebeveynler okul yerle bir edilmeden önce geri dönebilecek ve kendi bedenlerinin terörize edildiği yerde durabilecekti. ve öldürüldü.

Ara sıra Rachael, Karoline’in bir çocuğu otopsiye kadar takip etmeyen bir şey bulup bulmadığını sormak için arardı. Kalem ya da termos gibi kulağa önemsiz gelebilecek şeylerdi ama Karoline önemsiz istekler olmadığını biliyordu. Notlarına, sergi raporlarına, Art’ın paramparça fotoğraflarına geri dönerek yardım etmek için her şeyi seve seve bırakırdı. Çocuğun bulunduğu yeri tam olarak bulana kadar kuşatıcı genel çekimlerle başlayacak, ortamlara sıfır ve ardından yakın çekimler yapacaktı. Özel bir silgi gibi küçük de olsa bir şeyler bulduğu düzinelerce kez kendini iyi hissetmişti.

Bir gün aynı dedektiften, Karoline’in işinin kendisininkinden çok daha zor olduğunu ve bir milyon yılda değiş tokuş edemeyeceği bir iş olduğunu düşündüğü A Birliği’nden bir talep aldı. Bu örnekte, bir büyükanne torununun eşyalarıyla birlikte eve gelmemiş bir mücevher parçası istedi. Küçük bir kalp kolye. Ortadan ikiye bölünmüş türden. Bir yarısı büyükannede, diğeri kızdaydı. Sadece bir serçe tırnağı büyüklüğündeydi. Görünüşe göre kız onu her zaman giymişti.

Fotoğrafların hiçbirinde bulamayınca, Steve Rupsis’in minibüste olmadığı zamanlarda delil görevlisi olduğu kanıt odasına gitti ve mermi şarapnelini çektiler. Hepsi korunmuştu. Dan Sliby’nin banyonun içindeki yoğun kurumuş kan matrisinden yontmak zorunda kaldığı en küçük bakır ve kurşun parçalarına kadar. Sonra onu çöpe attılar ve 8. Sınıftaki şarapnelle pandantifin süpürüp süpürüp süpürmediğini görmek için her parçasını ayıklayıp topladılar. Çünkü kız ve kalbinin yarısı orasıydı.

Onu bulamadılar. Asla yapmazlardı.

Jay Kirk, “Avoid the Day: A New Nonfiction in Two Movements” kitabının yazarıdır. Bu dergi için yazdığı ilk makale.