Parlak ışıklar yakında gelecekti. 1970 yılının o Mayıs gecesinde, Des Moines ve Raccoon Nehirlerinin birleştiği yerde bulunan eski basketbol sahasında, büyük liglerdeki ışıklardan daha loştular. Tony La Russa o kadarını biliyordu çünkü o da oradaydı.
La Russa’nın kaderinde birinci lig menajeri olarak hikayeli bir kariyer vardı, ancak sahada gerçekten vuruş yapamayan bir bonus bebekti. Birinci liglerde birkaç denemeden sonra Iowa Oaks için oynamak onun yetenek seviyesiyle eşleşti. O gece Iowa atıcısı onun çok ötesindeydi. Dokuz devrede 14 Evansville vurucusunu vurdu ve hatta plakaya iki vuruş yaptı.
78 yaşındaki La Russa Pazartesi günü telefonla yaptığı açıklamada, “Küçük ligler var, büyük ligler var ve sonra All-Stars ve Hall of Famers’tan oluşan bir üst lig var” dedi. “Ve o Vida’ydı ve 20 yaşındaydı.”
1970 sezonunun sonunda, Oakland Athletics ile ana dallarda sonsuza dek, Vida Blue vuruş yapmayan bir oyuncu atacaktı. Bir sonraki sezonu bir beyzbol kuyrukluyıldızı olacaktı, hem heybetiyle hem de kısalığıyla bir harika, insanların sonsuza dek bahsettiği türden bir yıl, özellikle de kayıp anlarında.
Blue, Cumartesi günü 73 yaşında öldü, Yankees dışında art arda üç şampiyonluk kazanan tek franchise’ın bir ayağı daha gitti. Geçen ay, Dünya Serisini kazanan üç A takımının ortası olan 1973 şampiyonlarını kutlamak için eski ihtişamının yerini – Kaliforniya, Oakland’daki ölüme mahkum ve çürüyen Kolezyum’u – ziyaret etti. Mavi yavaşça elmasa doğru ilerledi, sol eli bir yardımcının dirseğini kavradı, sağ eli uzun, tahta bir baston tutuyordu.
Eski bir Oakland takım arkadaşı olan Mike Norris Pazartesi günü telefonla “Büyük bir sırıkla dolaşırken gerçekten çok zayıf görünüyordu” dedi. “Görmek üzücü. Bana kemoterapiden yıprandığını, zayıf olduğunu, oldukça acı verici olduğunu falan söyledi. İkimiz de Hristiyanız, bu yüzden birbirimiz için dua etmeye devam ettik. Ve dündü.
Blue’nun ölüm haberi Pazar öğleden sonra Tucson, Arizona’da eski avcısı Dave Duncan’a ulaştı.77 yaşındaki Duncan torunlarıyla ilgileniyordu ama 1971’de plakanın arkasından gördüklerini paylaşmak için bir an duraksadı.
Solak Mavi, o sezon 1.82 ERA ile 24-8 kazandı, 24 tam oyun döndürdü ve sekiz oyundan çıktı ve ilk tam sezonunda bir atıcı tarafından yaklaşık 60 yılın en yüksek seviyesi olan 312 isteka çalıştı. Amerikan Ligi’nin En Değerli Oyuncu Ödülü’nü ve Cy Young’ı kazandı ve bunda incelikli hiçbir şey yoktu.
Oyunculuk kariyerinden sonra uzun süredir atış koçu olan Duncan, “120 atış yaptıysa, 115’i hızlı toplardı” dedi. “Neredeyse hiç bir falsolu atış yapmadı ve değişiklik yapmadı. Üzerinde büyük bir kontrole sahipti – sağ elini kullananların ellerine ve sol elini kullananların ellerine koyardı – ve ıskalamadı. O harikaydı.”
Blue, geçen ay 1973 Dünya Serisini kazanan takımı kutlamak için Oakland Coliseum’da dolaşırken biraz yardıma ihtiyaç duydu. Kredi… Jeff Chiu/İlişkili Basın
1971 sezonu o zamanlar sarsıcıydı, şimdi ise anlaşılmaz. Blue ilk başlangıcını kaybetti ve ardından tümü tamamlanmış oyunlar olmak üzere arka arkaya sekiz kazandı. 1 Haziran’dan 21 Temmuz’a kadar ortalama bundan fazla11 başlama aralığında dokuz devre (iki kez 11 vuruş yaptı).
Blue, bir sonraki başlangıcında, üç günlük dinlenmenin ardından ara verdi: Hayranları, o ayın başlarında All-Star Maçını kazandığı Detroit’teki Tiger Stadyumu’nun her köşesini doldururken, Blue yalnızca altı isteka çalıştı. Bir vuruştan vazgeçti ve kazanılan koşu yok, 1.37 ERA ile 19-3’e yükseldi
O gün yedek kulübesinden izleyen La Russa, “Manyetikti,” dedi. “Şöhreti o kadar hızlı yayıldı ve o kadar dinamikti ki insanlar sırf onu izlemek için gelmeye başladı – ve o başardı. Bu bir sirkti. 98 ve 99’da vurucu olarak Mark McGwire gibiydi.
Eski bir yakalayıcı olan Buck Martinez, 1971’de Blue ile karşılaştığı üç kez de ve toplamda 15 kez, 17 yıllık kariyerinde herhangi bir atıcıya karşı en çok vuruşunu yaptı. Martinez, öfkeli hızlı topların arasında ara sıra bir virajı hatırlıyor – “Döndüğünü duyabiliyordunuz, çok sıkıydı,” dedi – ve Blue’yu her yerde takip eden heyecan girdabını.
Martinez, Fidrych’in takma adını kullanarak, “Mark Fidrych’ten çok daha iyiydi, ancak Bird’ün ’76’da çektiği ilginin aynısını çekti,” dedi. “Sana yapıştıracak olsa bile herkes Vida’nın atışını görmek istedi.”
Mavi ulusal bir sansasyondu. Yolda, başlangıçları altı AL takımı için en yüksek katılımlı açılış dışı gün maçlarıydı: Baltimore, Boston, Detroit, Kansas City, Washington Senatörleri ve Melekler. Kolezyum’da yaptığı 20 başlangıç, sezon katılımının yüzde 40’ını oluşturuyordu.
Bu bir olaydı ve sadece 22 yaşındaki Blue, geçiş yıldızlığının tüm işaretlerine sahipti: bir Time dergisi kapağı, Bob Hope’un Güney Vietnam’daki askeri üslere yaptığı iyi niyet turunda bir yer olan “The Brady Bunch”ta bir isim düşüşü. ; Okinava, Japonya; Tayland; ve ötesinde. A’nın cimri sahibi Charlie O. Finley ile olan kontratı, komedi yemi için yapılmış.
Mavi: “Sn. Finley çok ikna edici bir adam. Geçen sezon sadece bir kol kullandığımı söyledi.”
Hope: “Öyleyse aynı sözleşmeyi gelecek yıl için de imzalayacaksın? Aynı parayı mı vereceksin?”
Mavi: “Tabii. Sağlak.”
Blue aslında bir anahtar vurucuydu ve harika trivia sorularından birinin cevabı olmaya devam ediyor: Amerikan Ligi MVP’sini kazanan son anahtar vurucu kimdi? Pek vurucu değildi (kariyeri için .104), ancak alışılmadık bir atletik zarafetle kendini taşıdı.
Uzun süredir yayıncı olan Martinez, “Bo Jackson’ın beyzbol sahasına yürümesini veya Mike Trout’u izlemek gibiydi” dedi. “Willie Mays, Seals Stadyumu’na ilk kez girdiğinde 10 yaşındaydım ve ‘Vay canına, bu Willie Mays’ dedim. Söylemeliydin. Onu bir şey yaparken görmek zorunda değildin ve numarasını görmek zorunda değildin. Ama onun Willie Mays olduğunu biliyordun. Vida Blue ile aynı.”
Louisiana’da büyüyen Blue’nun tutkusu futboldu: Jim Brown için 32 numarayı giydi, Johnny Unitas’ı idolleştirdi ve oyun kurucu, korner, degajlar, tekme dönüşleri gibi her şeyi yapmaktan keyif aldı. Bir çelik işçisi olan babası Vida Sr.’nin ölümünden sonra Houston Üniversitesi’ne futbol bursunu geri çevirdi.
Altı çocuğun en büyüğü olan Mavi, ailenin geçimini sağlayan kişi oldu. A’lardan 25.000 $ bonus aldı, ancak Finley’den çok daha fazlasını almak için mücadele etti. Daha sonra, True Blue’da olduğu gibi, ilk adını “True” olarak değiştirmek için Finley’den 2.000 doları geri çevirdi – babasıyla paylaştığı ad Blue için o kadar önemliydi ki sonunda sırtına VIDA taktı.
Hepsi Blue’nun tarzının bir parçasıydı, geleceğin as solaklarına ilham veren çekici bir yetenek ve beceri paketi: Kaliforniya’daki Livermore Lisesi’nden Randy Johnson adında çete çocuk ve Carsten Charles Sabathia Sr. adında Vallejo, Kaliforniya’dan bir adam. , oğlu CC, Kara Asların bir üyesi oldu.
Uzun süredir atıcı olan Jim “Mudcat” Grant, bu terimi, bir sezonda 20 galibiyetle tüm Siyah atıcıları kutlayan 2006 kitabının adı olarak kullandı. En son üyeler Sabathia (2010’da) ve başka bir solak olan David Price (2012) ile bu türden 15 atıcı var.
Amatörler için artan maliyetler, üniversite burslarının sınırlı mevcudiyeti ve uluslararası yeteneklerdeki muazzam derinlik nedeniyle, siyahların ana dallara katılımı Blue’nun döneminden bu yana azaldı. Kulübe 1980 yılında katılan 68 yaşındaki Norris, Blue’nun ölümünün sporda nelerin eksik olduğunu hatırlattığını söyledi.
Norris, “Siyah atıcılar herkesten daha fazla yağmaya sahipti,” dedi. “Bununla gurur duydum. Bu bir tavır, adamım, oraya en iyisiymişsin gibi yürü. Rakip takım hayvanlar gibidir – korku kokusu alırlar ve bununla kendi egonuzla savaşırsınız.
“Hepsi bu, ego. Ve bu, Vida’nın mezara götürebileceği tek şey: O en büyüklerden biriydi.
