Pandemi başlayıp de daima birlikte konuta kapandığımızdan beri oyun oynamak dışında çok az şey yaptım. Pandemi biteli yıllar oldu; herkes pak havaya, günlük rutinine, toplumsallaşmaya geri döndü. Konuta kapanıp öteki yapacak şey bulamayanlar oyun oynamayı da olağan düzeylere geri düşürdü. Ben o herkesten olamadım, daha fazla daha da fazla oyun oynamaya devam ettim. Birinci başta vaktin ne kadar süratli geçmeye başladığını fark etmekten kaynaklanan bir endişe sardı içimi. Sonra oyun oynamadığımda da birebir süratte, hatta tahminen daha bile süratli geçtiğinin, sıkılarak bile onu yavaşlatamadığımın gerilimli farkındalığı peyda oldu. Bir noktada kendimi en azından zamanımla ne yapabildiğimi (takıntılı bir formda liste çıkararak) sayabildiğim için el mahkûm oyun oynamaya döndüğüm bir hapishanede buldum. Hâlâ yeteri kadar şey yapamadığımı düşündüğüm noktada geriye Youtube görüntüsü ve podcast açmalar başladı. Birebir anda kaç şeyle uğraşırsam uğraşayım, duyularımın bütün gözeneklerinden ne kadar data emersem emeyim, zihnimin art tarafında “Yeterli değil!” diyen bir ses var zira. O ses yüzünden kıyı kenarında oturup denizi seyredebilmeyi, dalgaları, martıları ve insanları dinleyebilmeyi başaramıyorum. Cildimi okşasın diye karşısına dikeldiğim rüzgârı hissedemiyorum. Ne vakit biraz durup içinde bulunduğum dünyayı fark etmeye çalışsam “Sırada ne var?” diye soruyor. Wanderstop tam olarak ben ve benim gibilerin zihninin gerisindeki bu sesle alakalı bir oyun.
Limonumu unutma diğer ihsan istemem
Kendini hep kılıç ustalarının en süratlisi, en güçlüsü, en maharetlisi olmaya zorlayan ve asla yenilmemiş olmakla övünen dövüşçü Alta, bir gün birinci sefer yenilgiyi tadıyor. “Hatalarımdan ders çıkarır ve daha çok çalışırım. Eskisinden bile daha deneyimli ve mahir bir dövüşçü olur, doruğa yine çıkarım!” derken kazın ayağı o denli olmuyor. Zaferden çok mağlubiyet tatmaya başlayınca, umudunu onu o eski şanına tekrar kavuşturabileceğini düşündüğü ünlü bir kılıç öğretmenine bağlıyor. Mevzubahis kılıç ustasına giden yolda artık takatinin bittiğini fark eden, artık ne kılıcını taşıyacak ne de yol kat edecek gücü kaldığını fark eden Alta aşmaya çalıştığı ormanda bayılıp kalıyor. Uyandığındaysa kendini ormandaki bir açıklıkta, Wanderstop isimli bir çayhanede buluyor. Karşısında iriyarı, kel ve kibar Boro var. “Bir dur, bir dinlen. Gücünü topladığında yoluna devam edersin” diyor Boro. “O ortada istersen sana çay yapmayı öğreteyim” diye de ekliyor. Hâlâ kılıcını kaldıracak gücü kendinden bulamadığını gören Alta, yapacak öbür bir şey bulamadığı için gönülsüzce teklifi kabul ediyor.
Oyunun kederi bizi bir seyahate çıkarmak değil, dinlendirmek olduğu için Wanderstop’un çabucak hemen tamamı, çayhanenin de içinde bulunduğu açıklıkta geçiyor. Bu açıdan da tek yer dizilere benziyor diyebiliriz. Dinlenme faslımıza başlar başlamaz Boro’dan oyunun birincil mekanikleri olan çay üretimiyle bahçıvanlığı öğreniyoruz. Çay üretimi pek kolay: Dükkân etrafındaki çay bitkilerinden topladığımız yaprakları kurutup, ısıttığımız suya atıyor, sonra da çiçekli böcekli koskocaman çay makinemizin musluğuna fincanı dayayıveriyoruz. Lakin işi (ve de sözün tam manasıyla çayı) renklendiren nokta bahçıvanlık da yaparak yetiştirdiğimiz meyvelerle o çaya aroma katmakta. Wanderstop terapi üzere bir oyun olmayı vazife edindiğinden, farklı renkte tohumları birleştirerek yarattığımız ağaçlardan topladıklarımız köşe başındaki manavdan alacağımız meyveler değil. Chip Chip, Waypur Sprouth, Weyling Fruit üzere isimleri var. Kimisinin tadı çocuklukta kahvaltıda en çok yenen şey üzere, ötekisi en yakın arkadaşla tanışılan günü hatırlatıyor, bir diğeri hiç deneyim edilmemiş bir şeyin nostaljisini yaşatıyor…
Oyunun yalın anlatım tekniği de yetiştirdiğimiz meyvelerle müşterilerinin siparişine nazaran yaptığımız o rengarenk çayları bir araç olarak kullanıyor. Müşterilerin bir fincan içip doydukları çaylar hep artıyor ve bir bardak da kendinize koyup bir köşeye oturursanız, Alta yudum yudum geçmişini hatırlayıp bize anlatıyor. Wanderstop’un esprisi, Alta’yı, ortak emeğinizi ona tattırdığınızda anlatmasında. Oyunun anlatısından azamî randımanı bir sonraki müşteriye geçerken ardınızdan atlı kovalıyormuş üzere davranmazsanız, bir sonraki işe, misyona, meşgaleye koşmazsanız alıyorsunuz. Oyun da bu mevzuda sizi hiç çabuk ettirmiyor. Çayınız asla soğumuyor, materyalleri bulup suya atmakta bir mühlet sonunuz yok, spesifik bir siparişi nasıl halledeceğinizi bilmiyorsanız dükkandaki bir kitaptan sorularınızın karşılığını alabiliyorsunuz.
Müşterilerin de tıpkı halde ivedisi yok, çünkü Wanderstop’a yolu düşen hiç kimsenin çayını içmekte ivedisi yok. Hepsi kendi takıntılarını da yanında getiren, kimisi bazen oyunun o an anlatmak istediğin şeyin net bir tezahürü olan, kimisi de simgelediği şeyi muallakta bırakan lakin her biri rengarenk birer karakter. Birlikte fotoğraflarını çekerek oğlunu kendinden bıktıran ağır zırhlı şövalye, agresif bir kapitalist olmakla kafayı bozmuş seyyar satıcı teyze, “Bizde yalnızca çay var” dedikçe kahve istemeye devam eden karbon kopya ekip elbiseli iş adamları, ne akla hizmetse o sıkıcı grup elbiselilere özenen öbür boyuttan gelme ulvi varlık… Farklı siparişleriyle baş kaşıtıp, Alta’yı kendileriyle toplumsallaşmak durumunda bırakarak ona dinlenme gayretinde eşlik edecek bu farklı tiplemeler Wanderstop anlatısının öteki ayağı.
Çaycı Hüseyin bağırmayı kesse ve biraz kendi çayından içip rahatlasa keşke
Wanderstop hakkında daha da anlatacak pek bir şey yok zira oyun aslında bu kadar. Monotonluktaki huzuru ve o an içinde bulunduğunuz ortamla temas edebilmeyi, bunu yaparak kendinizi dinlendirebilmeyi, kendinizden beklentilerinizi kısa müddetliğine bir kenara bırakabilmeyi işleyen bir oyun yapmış Ivy Road. Bundan mütevellit içini de bir gaye uğruna, bir ilerleme kaydetmek için yahut bir karşılık görmek için değil keyfiniz o denli istediği için yapacağınız ufak ve tatlı angaryalarla bezemiş. Dopamini kısa aralıklarla ve tertipli olarak salgılatıp keyfi optimize etmeye odaklanarak eğlenceyi bir uyuşturucuya çevirmiş pek çok günümüz oyununa bir antitez ortaya çıkarmaya uğraşmışlar. Bu bağlamda kendisine bir not vermek beyhude olacak benim için. Çünkü skorlarla, amaçlarla, misyonlarla ilgilenmeyen bir oyunu nicel pahalarla değerlendirmeyi garip buluyorum. Durup iki dakika baş dinlemek isteyenlere de Wanderstop’u öneriyorum.
Ne Güzel?
- Türk beşerinin çay bağımlılığına hitap eden, kültürümüze uygun bir oyun olması
- Yalın ve manidar anlatım tarzı
- İnsanın içini ısıtan sanat tasarımı
- Çeşit çeşit çay, çeşit çeşit MEYVELİ ÇAY
Ne Makûs?
- Bazen komutlarınızı oyuna aktarabilmek için birkaç kere basmanız gerekebiliyor
SON KARAR: Stanley Parable ve The Beginner’s Guide’ın yapımcısından gayesi on ikiden vurmaya kasmayarak maksadı on ikiden vuran yalın ve sıcacık bir yapım
