Stefano Pioli tam olarak tanımlayamasa da bunu hissedebiliyordu.
Mümkün olan en güzel şekilde, Pioli bir futbol menajeri olarak blok çevresinde birkaç yolculuk yaptı. 57 yaşında, İtalyan futbolunun değişken, kaprisli dünyasında yirmi yıldır koçluk yapıyor. AC Milan’daki şu anki işi, kariyerinin 13. işi. Bugünlerde onun için yeni sayılan çok az şey var.
Milan’ın geçen ay Napoli’ye karşı oynayacağı Şampiyonlar Ligi çeyrek finaline giden ve onu çevreleyen birkaç hafta farklıydı. Onun için ne olduğunu belirlemek oldukça zor. Sadece stadyumdaki atmosferde değil – Pioli bunu benzersiz olarak adlandırdı – aynı zamanda kulübün iç kutsal alanlarına da nüfuz eden bir enerjide tezahür etti.
Sonunda bunu bir tür kurumsal kas hafızası olarak anlamaya başladı. Uzun bir süredir Milan’ın hediyesi, kulübün geçmişine biraz değersiz geldi. Milan, son yıllarda küçülen bir kulüp, neredeyse başka bir çağın kalıntısı gibi hissetti. Sadece Real Madrid, AC Milan’dan daha fazla Avrupa Kupası kazandı, ancak Milan 16 yıldır yarı finale çıkamadı. Bu, teknik olarak tam bir nesil sayılmaz. Futbol zamanında Pleistosen de olabilir.
Sadece bir geri dönüş vaadi olsa da, her şeyi geri getirdi. Çoğu oyuncusu gibi Pioli için de bakir bir bölgeydi. Hayranlar, personel ve yönetmenler için – aralarında Paolo Maldini gibi görünen ve oyunculuk günlerinden yeni yaşlanmış gibi görünen yönetmenler – güven verici bir şekilde tanıdıktı.
Pioli, bir kütle olarak değil, bir güç olarak tezahür ettiğini söyledi. Napoli’ye karşı oynanan maçlarda, tarihin baskısının “bize daha fazla inanç, daha fazla güç, daha fazla inanç verdiğini” söyledi. Sürekli değişen karakter kadrosuyla bir futbol kulübünün, temeline kazınmış bir tür körelmiş hafızaya sahip olabileceği fikri, şiirsel bir fantezi değildir. “Var,” dedi Pioli. “Bu kulüp bu anlara, bu duygulara alışkın. Nasıl kahraman olunacağını biliyor.”
Milan için burası ait olduğu sahne. Geri dönüşü, bulanık ama son on yılın kargaşasında asla tam olarak kaybolmayan ihtişamının bir canlanmasını, restorasyonunu temsil ediyor. Pusuda yatan rakip bile – şehirdeki rakibi ve San Siro’daki şu anki ev arkadaşı Inter – eskiden olayların nasıl geri aktığına dair anıları getiriyor.
Kulüpler daha önce buradaydı: 2003’te yarı finalde ve 2007’de yine çeyrek finalde eşleştiler. Hepsi iç sahada ve deplasmanda olan ve yine de tam olarak aynı sahada oynanan dört maç, bir klasik olarak tanımlanabilir.)
Yine de rekabetin geri dönüşü, ne kadar az şeyin değiştiğinin değil, ne kadar değiştiğinin kanıtıdır. 2007’de Atina’da yedinci Avrupa Kupası’nı kazanma yolunda sahaya çıkan Milan, kulübün emperyal aşamasının son cisimleşmesiydi: Savunmada Maldini ve Alessandro Nesta, orta sahada Andrea Pirlo, önde Kaká ve Filippo Inzaghi. Yine de Silvio Berlusconi’nin kurduğu takımdı, ilk modern süper kulübün meyveleriydi: deneyimli, otoriter, inanılmayacak kadar göz alıcı.
Çarşamba günü San Siro’da ve ardından altı gün sonra Inter ile karşılaşacak olan Milan oldukça farklı. Milan’ın durgunluk dönemi – Berlusconi tarafından satıldığı, gizemli bir Çinli yatırımcı tarafından satın alındığı, aktivist bir koruma fonu tarafından kurtarıldığı ve sonunda bir Amerikan konsorsiyumu tarafından satın alındığı yıllar – tamamen bir yaklaşım değişikliğini gerektirdi.
Bir zamanlar kulübün antrenman tesisi olan Milanello, yaşlanan yıldızları birkaç yıl daha uzatma yeteneğiyle ünlüyken, şimdi odak noktası gençlik. Pioli’nin, 2021’de İtalya’da şampiyonluk kazanan takımının “tarihin en genç takımı” olduğunu – bir kereden fazla – büyük bir gururla belirtmesi. Milan’ın zirveye geri dönmesi en önemli şey. Ama oraya nasıl geldiği de önemli.
Özellikle Inter, Avrupa’nın bir avuç hedef kulübünden biri olarak uzun süredir sahip olduğu statüsünü terk etme fikrini reddederek, böyle bir odak değişikliğini onaylamayı reddetti. Inter’in CEO’su Giuseppe Marotta, oyuncuların Real Madrid, Paris St. .-Germain veya Premier Lig.
Milan ise tam tersine gerçeğe boyun eğdi ve hiyerarşideki yeni yerini kendi avantajına kullanmaya çalıştı. İlk olarak aktivist fon olan Elliott Investment Management ve şimdi de Gerry Cardinale tarafından desteklenen RedBird Capital olmak üzere birbirini izleyen sahipler altında, yeterince takdir edilmeyenleri ve gözden kaçanları bulup parlatarak onları parlaklaştırmaya dayanan, veri içeren bir yaklaşım benimsedi.
Orta saha oyuncusu Brahim Díaz, Real Madrid’in yedek oyuncu kadrosundan geldi. Çok yönlü Malick Thiaw, Almanya’nın ikinci kademesinden alındı. Defans oyuncusu Pierre Kalulu, Fransız kulübü Lyon’un ikinci takımında oynuyordu. Milan dünyanın değiştiğini kabul etti. Pioli, “Bir kulübün bir projesi olmalı” dedi. “Bizimki çok netti: Yetenekli genç oyunculara yatırım yapmak ve sonra onlara büyümeleri için zaman tanımak.”
Artık büyük ölçüde tertemiz giyinmiş bir amigo kız olan Zlatan Ibrahimovic ve yaşlanmayan Olivier Giroud kılığında, bir tutam yıldız tozu kalıntısı, eski ihtişamın hayaleti, ancak kadroya sağduyulu bir şekilde dağılmışlar ve kendilerine şu şekilde bir rol verilmiş: en azından kısmen, pastoral.
Pioli, “Kulüp bir karışım olmasını sağlamakta akıllıydı,” dedi. “Bu yüzden bu kadar kısa sürede bu kadar iyi sonuçlar alabildik. Bazen bir koç bir şey söyleyebilir ve bunun bir etkisi olur. Ama bazen bir takım arkadaşı, bir şampiyon olması da yardımcı oluyor. Bunların hepsi aynı amaç göz önünde bulundurularak yapılır.”
Bu amaç, geniş anlamda, bir restorasyon eylemi olmuştur. Çoğu kulüp için şampiyonluğu kazanmak yeterli olurdu. Yine de Milan, kimliklerini iç meselelerden çok kıtasal zaferlerden alan Real, Bayern Münih ve bir dereceye kadar Liverpool ile birlikte bu ince takım kategorisine ait. Şampiyonlar Ligi’nin yarı finalleri ve ötesi, Milan’ın tarihsel olarak kendini evinde hissettiği yerdir.
Burası bugünlerde çok farklı görünüyor elbette. Tüm artan çılgınlığa, Milano’da önümüzdeki hafta bir kazananın hepsini aldığı bir derbi ihtimalinin çalkantılı endişesine rağmen, her ikisinin de gümüş madalya için oynadığına dair genel kanı var. Kim kazanırsa kazansın, finalin ezici favorisi, diğer yarı finalde Real Madrid ve Manchester City karşılaşmasından çıkan takım olacak. 2003’te göründüğü kadar imkansız olan İtalyan futbolu artık zayıf durumda.
Ancak Pioli yılmaz. Ekonomik olarak, Serie A takımları artık Premier Lig’in küçük yavruları ile bile rekabet edemiyor: Milan, Ocak ayında İtalyan orta saha oyuncusu Nicolo Zaniolo’yu kovalarken Bournemouth tarafından daha az teklif verilmediğini fark etti. İtalya’nın parlaklığı soldu ve gücü azaldı. Bu Milano, Serie A’nın dünya üzerinde yükseldiği parlak günlerin bir tekrarı değil, onlar için bir cenaze törenine daha yakın.
Pioli, “Ama bu doğru olduğunda, yenilikçi olmalısınız” dedi. “Fikirlerle, kaliteli işlerle.” Gereklilik, dedi, buluşun anası olmuştur. “Bana göre değer biçilmeyen bir şampiyona haline geldi” dedi. “Birçok farklı fikir, farklı tarz, farklı oyun sistemlerine veya oyunları yorumlama biçimlerine sahip takımlar ve koçlarla birçok karşılaşma var.”
Bu da, yeni nesil İtalyan takımlarının finansal açığı kapatmaya başlamasına yardımcı oldu – kadroları, belki de küresel süper yıldızların yoklaması olarak hareket ettikleri günlerden azaldı.
Artık en iyi oyunculara sahip olmayabilirler. Bir zamanlar sahip oldukları parlaklığa sahip olmayabilirler. Parlak, sert ışıkta, AC Milan kadar büyük bir takım bir minnow gibi görünebilir. Ancak, Pioli’ye göre, kökleri ülke içinde karşılaştıkları çeşitli zorluklara dayanan bir “bilgiye” sahipler ve bu, Avrupa’nın toplayabileceği her şeye “hazır oldukları” anlamına geliyor.
“Calcio birkaç yıldır acı çekiyor” dedi. “Ama şimdi yeniden baş kahraman olmaya hazır.”
