Lindsay ZoladzBir Yokossance aracılığıyla mı yaşıyoruz? 92 yaşındaki kavramsal sanatçı, müzisyen ve Beatle dul Yoko Ono, son on yılın çoğunu sağlık sorunları ile uğraşarak halkın gözünden çok geçirmiş olsa da, her yıl kültüre katkılarını yeniden değerlendirmek için yeni bir fırsat getiriyor gibi görünüyor.
Sadece 2020’lerde, bir haraç albümü, küçük bir rafın biyografisi ve sadece geçen yıl Londra’nın Tate Modern’deki sanat eserlerinin gişe rekorları kıran, kariyer açma gösterisi var. (Bu retrospektif, “Yoko Ono: Zihnin Müziği” Ekim ayında Chicago’ya geliyor.) Bunların hepsi, Peter Jackson’ın uzun zamandır beklenen 2021 Beatles belgeseli “Get Back” i izledi.
Oğlunun bağımlılıkla mücadeleleri hakkında bir anı yazmasıyla tanınan uzun zamandır Ono’nun arkadaşı olan David Sheff, “Beautiful Boy” (Ono, bir John Lennon şarkısından sonra başlık için izin verdi), yeni biyografisi “Yoko” daki bu varsayıma karşı güçlü bir şekilde tartışıyor. Hatta bir adım daha ileri götürerek “grubun Yoko yüzünden sahip olduklarından daha uzun süre birlikte kalması mümkündür”, çünkü Lennon’a Beatles’ın “Let It Be” ve “Abbey Yolu” nu yaptığı birkaç yıl göreceli temelde verdiği için. Sheff, “Bu albümlerin yazılması ve kaydedilmesi sırasında John’un kapıdan bir ayağı vardı” diye yazıyor. “Yoko’ya sahip olmasaydı, diğer ayak olduğundan daha erken takip etmiş olabilir.”
Birkaç yıl sonra “Bire Bir: John & Yoko”, Kevin MacDonald’ın hikayelerinin iyi anlatılmış bir bölümüne, 1970’lerin başında New York’ta yaşadığı zamanlara odaklanan genişletilmiş bakışlar alıyoruz.
Merak ediyorum, Jon: Ya Sheff’in biyografisi ya da MacDonald’ın filmi Ono hakkındaki anlayışınıza bir şey ekledi mi? Ayrıca meslektaşımız Amanda Hess’in 2021’de Ono’nun “Get Get” deki varlığı hakkında yazdığı bir makale düşünüyorum. Ono’nun “kültürel bir kötü adam” dan “bir tür halk kahramanı” na yavaş evrimini gözlemlediğini söyledi. Sizce bu vardiya artık tamamen tamamlandı mı?
