Andriy Shevchenko’nun konuşamayacağı bazı şeyler var. Bir hava saldırısı sireninin feryatıyla oluşan duygu. Önceki gece size, sevdiklerinize, evinize kaç tane füzenin hedeflendiğini öğrenmenin verdiği korku. Başka bir insansız hava aracı sürüsünü tanıma hissi yolda, her birinin gökten vurulabilmesi için tek umut.
Shevchenko, savaş alanına gönderilen Ukraynalı askerlerden duyduklarını, bir zamanlar yakın ve tanıdık olan ama şimdi yabancı olan, korkunç bir cephe hattının parçası olan yerlerden geçen o yarığı tekrarlamak istemiyor. Başlıyor ve duruyor, güçlükle yutkunuyor, devam edemiyor. “Neler olduğu hakkında konuşmak istemiyorum” dedi.
Anlatmaya pek cesaret edemediği hikayelerden biri, savaşın ilk günlerinde en kanlı, en yoğun çatışmalardan bazılarının yaşandığı Ukrayna’nın başkenti Kiev’in kuzeybatı ucundaki Irpin şehrinden geliyor. Sokakları hava saldırılarıyla darp edildi. Komşu Bucha’da bir toplu mezar bulundu.
Ukrayna kuvvetleri, bir ay süren karşı saldırının ardından şehrin kontrolünü geri aldığında, şehrin tanınmayacak kadar yaralı olduğunu gördüler. Bazı tahminlere göre yapılarının yüzde 70’i yıkılmış veya hasar görmüş. Bunların arasında şehrin futbol stadyumu da vardı.
Birkaç ay sonra Shevchenko ziyarete gitti. Yerin kırık kabuğunun etrafında dolaşırken -savaşın yaralarıyla delik deşik olmuş suni çim saha, köhne kömürleşmiş halde duruyor- bir grup çocuğun futbol oynadığını, her yerdeki harabeye rağmen bir oyun sahnelemek için ellerinden gelenin en iyisini yaptığını gördü. ve en azından ülkelerinin yetiştirdiği en büyük oyuncu olan Shevchenko’nun izlediği gerçeğinden biraz habersizdi.
Shevchenko, genel olarak Ukraynalıların savaş sırasında keşfettiği güçlü yönlerden birinin “koşullara uyum sağlama, duruma şu an olduğu gibi tepki verme” yeteneği olduğunu keşfetti. İşte, onun önünde oynanıyordu.
Çocuklara burada, eskiden bir stadyumun olduğu yerde oynamak zorunda olmanın nasıl bir şey olduğunu sorduğunda, gençlerin doğal tonu olan gerçekçi bir tavırla cevap verdiler: Stadyumları olmayabilir. dediler ama bu futbol oynamak istemedikleri anlamına gelmiyordu.
Irpin’de çatışma tırmanırken, Shakhtar Donetsk’te pırıl pırıl genç bir orta saha oyuncusu olan Heorhiy Sudakov, Ukrayna’daki pek çok kişi gibi bulabildiği her yere sığınacak bir yer arıyordu. Eski koçlarından birine hava saldırısı sığınağından bir fotoğraf gönderdi. Görüntüde hamile karısı Lisa başını onun omzuna yaslamış.
Bir yıldan biraz fazla bir süre sonra, Sudakov kendisini Avrupa futbolunun en parlak yeteneklerinden biri olarak ilan etmek için iki hafta harcadı. Ukrayna takımlarının Gürcistan’daki 21 Yaş Altı Avrupa Şampiyonası’nda yarı finale yükselmesine yardımcı oldu ve ikisi Fransa’ya karşı çeyrek final galibiyeti de dahil olmak üzere beş maçta üç gol attı.
Ukrayna’nın bu hafta sonu finalde İngiltere ile karşılaşacak olan İspanya tarafından son dörtte belirsiz bir şekilde elenmesi, normal koşullarda, turnuvası için bir tür çılgın coda görevi görür. Ancak Ukrayna’nın durumu normal olmaktan çok uzak. Bu açıdan, performansı yankılanan, canlandırıcı bir zafer oldu.
Shevchenko bu hafta bir röportajda “21 yaş altıların yaptıkları inanılmaz bir başarı” dedi. “Ukrayna her zaman büyük yetenekler sağladı – belki her yıl değil, ama birkaç yılda bir, A takımına çıkabilecek genç bir oyuncumuz oluyor. O platformu oluşturmanız gerekiyor. Bu turnuvada yaptıklarını izlemek bize ve gelecek nesillere gelecek için umut veriyor.”
Elbette Ukrayna’da hiç kimse geleceğin nasıl göründüğünü bilmiyor. Ülkede futbol ligi geçen Ağustos ayında yeniden başladığından beri, Ukrayna kulüpleri boş stadyumların ürkütücü zemininde oynamaya alıştı. Oyunlar, Shevchenko’nun tüylerini hâlâ ürperten aynı hava saldırısı sirenleri tarafından kesintiye uğratıldı. Düzinelerce yabancı oyuncu, FIFA tarafından sözleşmelerini bozmaları için muafiyet verildikten sonra ülkeyi terk etti.
Shakhtar da dahil olmak üzere birçok takım, Rus işgalinden korumak için akademi sistemlerini geçici olarak yurt dışına taşıdı – oyuncuları ve ailelerinin üyelerini ülke dışına çıkardı. Aralarında en ünlüsü Shakhtar olan bazı kulüpler kendilerini hala evlerinden sürgün edilmiş halde buluyorlar, geleneksel bölgeleri artık cephe hattının diğer tarafında.
Bunlardan herhangi birinin ne zaman değişeceğini veya değişip değişmeyeceğini söylemek imkansız. Ülkedeki her şey gibi, hayatın her alanında herkes gibi, Ukrayna futbolunun da yarının ne getireceği hakkında hiçbir fikri yok.
Shevchenko, “Anı yaşıyoruz” dedi. “Her şey savaşa bağlı. Durum her gün değişebilir. Bazen kısa vadeli, bazen biraz daha uzun süreli planlar yapmaya çalışıyoruz. Ama her gün tepki vermeliyiz.
“Sporcuların antrenman yapmasına izin vermek, oynamaya hazır olmalarına yardımcı olmak için elimizden gelenin en iyisini yapıyoruz – hepimizin, her kulübün yapmaya çalıştığı şey bu. Şu anda bunu yapacak kaynaklara sahibiz. Ama gelecek için hiçbir şey planlayamayız çünkü yaptığımız an her şey değişebilir. Yapmamız gereken bu. Farklı bir yol yok. Sadece yaşamaya devam etmeli ve elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalışmalıyız.”
Ukrayna’da olup bitenlerin ışığında futbol bir öncelik değil, olmamalı da. Bunun önemli olduğunu düşünmek birçok yönden zordur. Ancak Shevchenko ile konuşmak Jürgen Klopp’un eski aforizmasını hatırlatıyor: Belki de en önemsiz şeylerin en önemlisidir.
Ne de olsa spor, insanlara Ukrayna’nın neler yaşadığını – neler yaşadığını hatırlatmanın güçlü bir yolu olmaya devam ediyor. Tarihçi Eric Hobsbawm’ın “adlandırılmış on bir kişilik bir ekip olarak daha gerçek görünen milyonlarca kişilik hayali topluluk” olarak tanımladığı şeyin parlak bir örneği olarak, ülkeyi dış dünyanın kararsız düşüncelerinde en üst sırada tutmanın bir yolu.
Futbol genel olarak bu rolü benimsedi. Shevchenko, “İnsanları birleştirme gücü var” dedi. “Dayanışma mesajı vermek için” Avrupa’daki stadyumlar Ukrayna bayraklarıyla süslendi. Barış talep eden mesajlar televizyon ekranlarında ve reklam panolarında yayınlandı – şüphesiz çok küçük bir jest, Avrupa’nın her zaman taviz veren futbol otoritelerinden korkakça bir çıkış yolu, ama yine de bir jest.
Shevchenko, Ukrayna’nın milli takım kaptanı olarak halefi olan Oleksandr Zinchenko ile birlikte – her ikisi de ülkenin resmi bağış toplama platformu olan United24’ün büyükelçisi – Chernihiv köyündeki bir okulun yeniden inşasına yardımcı olmak için bir gösteri oyunu düzenlemeye karar verdiğinde, destek anında ve coşkuluydu. . Shevchenko’nun eski kulüplerinden biri olan Chelsea, 5 Ağustos’ta Game4Ukraine adlı maç için Stamford Bridge’i kullanmak için gönüllü oldu. DAZN ve Sky maçı yayınlamayı kabul etti. Bir yıldız geçidi hemen oynamayı kabul etti.
Shevchenko, “İnsanlara savaşın hala devam ettiğini hatırlatmak için iyi bir fırsat” dedi. “Oleksandr ve ben, dünyanın geri kalanı unutmasın, insanlar yardım etmeye devam etsin, çünkü onlar olmadan bunu yapamayacağımızı bilmelerine ihtiyacımız var, bunu haberlerde tutmak için birçok röportaj yaptık. ”
Ancak futbol başka bir nedenle önemlidir. Ukrayna’nın 21 yaş altı takımının başarısının yanı sıra Shevchenko’nun eski forvet ortağı Serhiy Rebrov’un milli takım menajeri olarak cesaret verici bir başlangıcın yanı sıra Ukrayna’da dikkatlerden kaçmadığı, Sudakov ve takım arkadaşlarının başarılarının kutlanması anlatılıyor. , sirenler çalmış olsa bile.
Shevchenko, “Yaşam için hala yer var, spor için hala yer var” dedi. “İşte bu yüzden savaşıyoruz: normal bir yaşama sahip olma hakkı için. Savaş sırasında bile elimizden geldiğince yaşamaya çalışıyoruz. Günden güne olmalı.”
Irpin’de çocuklarla yaptığı sohbet Shevchenko’ya ilham verdi. Ayrıldığında, parayı toplamaya başladı – kabaca 600.000 avro veya 650.000 dolar – bu, hem futbol oynayabilmelerini hem de bir stadyuma sahip olmalarını sağlayacaktı. Uzun zamandır ev dediği şehir olan Milano’da bir gala düzenledi. Bir süperstar ve muhtemelen neslinin en iyi forveti haline geldiği kulüp AC Milan, projeye 150.000 € katkıda bulundu.
Stadın yapımına bu yaz başlanması planlanıyor. Mutlak kesinlik ile herhangi bir şeyi planlamak elbette imkansızdır. Ukraynalılar, 18 korkunç, meydan okuyan, üzücü ay boyunca, her şeyin bir anda değişebileceği fikrine alıştı. Yarının ne getireceğini bilmiyorlar. Ama bir yarın olacağını biliyorlar.
Yazışma
Bu hafta, yazışmaların tınısında üzücü ama inkar edilemez bir değişiklik getirdi. Bu, hepimizin bildiği gibi, komplocu bir çağ – sahte bayraklar, derin devlet, orkaların bir araya gelip teknelere saldırmasıyla ilgili şeyler – ve bu paranoya artık aydınlanma düşüncesinin son kalesine, gelen kutuma sızmış görünüyor.
“Crystal Palace’tan bahsetmeden Botafogo, RWD Molenbeek ve Lyon’un birbirine bağlı olduğunu yazmak,” Nicholas Armstronggeçen haftaki haber bültenini aldıktan sonra şöyle yazdı: “Daha tanıdık başka bir memeliden bahsetmeden balinalar, yunuslar ve yunuslar birbirine bağlı demek gibi.”
Bu listede hangi memelinin eksik olduğundan tam olarak emin değilim – belki köpekbalıkları? – ama tamamen kasıtlı ihmalimin arkasındayım: 1990’daki Alan Pardew olayının tamamı için henüz Palace’ı affetmediğim için değil, ama o belirli kulüp setinin aksine, Palace’ın münhasıran John Textor’a ait olmaması. Bunun yerine iki ağın kısmi üyesidir: biri Textor’a ait, diğeri ise Bolt Football tarafından işletilmektedir. Ve bu kafa karıştırıcı olurdu.
paul gerald , bu arada, en azından kendisi için açıklanamayan bir tesadüf üzerine kafa yormaktadır. “Ne zaman tarafsız bir saha finali olsa, her takım her zaman ikinci yarıda taraftarlarını içeren sona saldırır” diye yazdı.
Bunun olmasının üç yolu var: çılgın tesadüf; yazı tura atmayı kimin kazandığına bakmaksızın her zaman bu yolu seçen takımlar; veya ön düzenleme. Bu senaryoda, “asla gerçek bir yazı tura atılmaz” dedi.
Sanırım biraz daha basit bir açıklama var: Her iki takım da ikinci yarıda kendi taraftarlarına tekme atmak niyetiyle yazı tura atıyor. Bununla birlikte, burada da bir dereceye kadar doğrulama yanlılığının söz konusu olma olasılığı vardır. Tahminime göre, düşündüğünüzden daha az sıklıkta oluyor – sadece ne zaman olduğunu fark ediyorsunuz.
Victor Gallo , neyse ki, gerçekler dünyasına dönmek istiyor. Geçen haftaki haber bülteni ona Kolombiya liginin Apertura ve Clausura aşamalarına ayrıldığını öğretti. “Bu bölümü yalnızca Meksika’nın kullandığını sanıyordum” diye yazdı. “Bunun sadece Meksika ve Kolombiya olmadığını hayal ediyorum. Ama sezonu ikiye bölmenin ardındaki sebep ne?”
Bu harika bir soru ve daha önce düşünmediğim bir soru. Bu, daha fazla kupa dağıtabileceğiniz anlamına mı geliyor? Memnuniyeti daha hızlı mı sağlıyor? Bu, sonunda büyük bir final sahneleyebileceğiniz anlamına mı geliyor? Herhangi biri ışık tutabilirse, bu çok yardımcı olacaktır.
Ve son olarak, bir baş selamıyla William İrlanda , Itiraf. Geçen haftaki haber bülteni, Red Bull dışında hiç kimsenin futbolda çok kulüplü modeli gerçekten çalıştırmadığını iddia etti. “Paylaşılan en iyi uygulamalar, indirimli transfer ücretleri, oyuncuları park edecek yerlerin hepsi kulağa hoş geliyor” diye yazdı. “Hiçbiri çoklu kulüplerin hiçbirinde gerçekten olmuyor gibi görünüyor ve nasıl olacağından emin değilim.”
Ben de değilim, ancak bahsetmeyi ihmal ettiğim bir unsur vardı (ve bir ağa dahil olan ekiplerden birinin yöneticisi tarafından isimsiz olarak bana işaret edildi). Saha dışında avantajları çoktur. Daha fazla kulüp eklemek, bir grubun altyapı kurarak, performansı iyileştirerek, kaynakları bir araya toplayarak her birinin varlık değerini artırmasına olanak tanır ve bu da tüm işletmenin değerinin artmasına yardımcı olur. Tüm alıştırmanın gerçek amacı bu olabilir.
