Investing.com — Amerika’nın parçalanmış yük demiryolu ağı yapısı, sessizce potansiyelini sınırlıyor. Bu durum bölgeler ortası ekonomik erişimi azaltıyor ve lojistik verimliliğini düşürüyor.
ABD iktisadının sırf yaklaşık %12’si ülkenin geri kalanına direkt demiryolu irtibatına sahip.
Bu, on bölgeden neredeyse dokuzunun başka demiryolları ortasındaki aktarmalara bağımlı olduğu manasına geliyor. Bu süreç maliyet, gecikme ve operasyonel sürtünme ekliyor. Birçok işletme için bu durum demiryolunu uzun uzaklıklı yük nakliyatında ya daha az rekabetçi ya da büsbütün uygulanamaz hale getiriyor.
Sorunun merkezinde, ülkenin bir asırlık sanayi tarihi ve düzenleyici kısıtlamalarla şekillenmiş dört büyük demiryolu “hükümdarlığına” bölünmesi yatıyor.
Bu bölgesel operatörler kendi coğrafyalarında baskın olsalar da, nadiren problemsiz irtibat sağlıyorlar. Bir demiryolu şirketinin bölgesinde başlayan yük, çoklukla seyahat ortasında ikinci bir taşıyıcıya aktarılmak zorunda kalıyor. Bu maliyetli bölüm teslim, transit süreyi yavaşlatıyor ve programlamayı karmaşıklaştırıyor.
Bernstein’daki analistler, bu yapısal verimsizliğin doğu ve batı demiryolu devleri ortasındaki birleşmelere müsaade verilerek çözülebileceğini söylüyor. Düzenleyicilerin 2001 yılında rekabeti muhafazayı amaçlayan katı kurallar getirmesiyle masadan kalkan kıtalararası birleşmeler yine gündeme gelebilir.
Ancak erişimi korumak için tasarlanan bu kurallar, artık ABD’ye birleşik bir pazar olarak hizmet veren bir demiryolu ağı oluşturmanın önünde duruyor.
Bu cins bir entegrasyonun ekonomik getirisi kıymetli olabilir. Bir sevkiyatın çıkış noktasından varış noktasına kadar tek bir taşıyıcının sisteminde kaldığı tek sınır hizmeti, yalnızca daha süratli ve daha ucuz değil, tıpkı vakitte daha yeterli ağ planlaması ve daha az aktarma sağlıyor.
Deregülasyondan bu yana gerçekleşen her büyük demiryolu birleşmesi bu yararları vurgulamıştır.
Kıyıdan kıyıya demiryolu ağı fikrini yine canlandıran Bernstein, zorluğu tarihî açıdan çerçevelendiriyor: Ülkenin sanayi merkezlerini, Abraham Lincoln’ün 1862’de Pasifik Demiryolu Yasası’nı imzalamasından bu yana görülmemiş bir halde birbirine bağlamak.
Düzenleyicilerin birleşme kısıtlamalarını tekrar gözden geçirip geçirmeyeceği belirsizliğini koruyor. Bununla birlikte, tedarik zincirleri üzerindeki baskı arttıkça ve yük verimliliği yeni bir aciliyet kazandıkça, daha az parçalanmış bir demiryolu sistemi için münasebet, bilhassa nakliyecilerin kendileri talep etmeye başlarsa, takviye kazanabilir.
Bu makale yapay zekanın takviyesiyle oluşturulmuş, çevrilmiş ve bir editör tarafından incelenmiştir. Daha fazla bilgi için Kaide ve Şartlar kısmımıza bakın.
