Yukihiro Shimura her zaman önce gelir. Sessizce beyzbol formasını giyiyor. Toprak alanı düşünceli bir şekilde tarıyor. Hindistan cevizi kabuklarını ve köpek kakasını topluyor. Ve nihayet, işini bitirdiğinde Rio de Janeiro’nun tek beyzbol sahasının önünde selam veriyor.
Daha sonra jeolog, grafik tasarımcı, İngilizce öğretmeni, sinema öğrencisi, seslendirme sanatçısı ve motosiklet teslimatçısından oluşan uyumsuz ekibi oluşmaya başlar. Çoğu 20’li ve 30’lu yaşlarında ve bazıları hâlâ sopayı fırlatmanın, yakalamanın ve sallamanın temellerini öğreniyor.
Bay Shimura’nın bu işe kaydolduğunda hayal ettiği şey bu değildi. “Benim fikrimce yaş aralığı 15 ila 18 arası olurdu” dedi. “Sormalıydım.”
53 yaşındaki Bay Shimura, son yirmi yıldır Japonya’nın en iyi lise beyzbol koçlarından biriydi. Şu anda evinden 10.000 milden fazla uzakta, Japon hükümetinin beyzbol müjdesini yaymak için iki yıllık bir görevi var.
Oyuncular, Bay Shimura’nın kesintisiz enerjisinden ve pozitifliğinden ilham aldıklarını söylediler. Hatta bazıları bir Japon geleneğini benimseyerek sahada eğilmeye bile başladı.
Sorun şu ki Japonya onu futbol diyarına gönderdi.
Brezilya, son yıllarda beyzbolun büyümesini sağlayan bölge olan Latin Amerika’nın en büyük ülkesi olmasına rağmen, bu spor karşısında şaşkına dönmüş durumda. Brezilyalılar, ulusal eğlenceleriyle karşılaştırıldığında beyzbolun çok fazla kurala, çok fazla ekipmana ve çok fazla ayakta durmaya sahip olduğunu söylüyor.
