Catherine Cohen’in yeni programı “Come for Me”ye katılmak, bir kasırga tarafından süpürülmek ya da “Hızlı ve Öfkeli: Vaudeville Yılları”nı izlemek gibi. Yeni komedi şovunun hızı o kadar amansız ki, bir şakadan sonra nefesinizi tuttuğunuzda, üç kişi daha hızla geçip gidiyor. Erkek arkadaşıyla seks mi çekiyor? Gerçek suç podcast’lerini mi dinliyorsunuz? Yumurtalarını dondurmak mı? Tüm eylemler daha azı üzerine inşa edilmiştir. Ama geçen yılki “The Twist…? O Muhteşem, ”Cohen her biri için sadece birkaç dakika harcıyor ve devam ediyor.
Müzikal sayılara gelince -çünkü o çok nadir, şarkı söyleyen bir komedyendir- çoğu pop albümünün yaptığından daha lezzetli kancalar içerirler.
Harika bir alay: Cohen, elinde günlerce yetecek kadar malzeme olduğunu öne sürüyor, ancak bize yalnızca bir saatlik bir değer vermeyi tercih ediyor.
Cohen’in “köprü!” duyurusu gibi ticari marka meta ek açıklamaları bile. bir sayının ortasında, nefes nefese teslim edilir. Dramatik pozlar veriyor – örneğin baştan çıkarıcı bir şekilde duvara yaslanıyor – ama sadece kısa bir süre. Geçen Cuma günü Joe’s Pub’daki gösteride şarkıların ortasında, kalabalığa “kollarınızı çözmelerini” emretti. ama bir tepki için duraklamadı, şarkı söylemekten talepkarlığa ve tekrar şarkı söylemeye sorunsuz bir şekilde geçiş yaptı. (Buna karşılık, Ikechukwu Ufomadu’nun 30 dakikalık açılış setinin çılgın saçmalığı, onun yavaş ve kasıtlı formalitesinden yararlandı.)
Bu, bizimle yalnızca gerçek konusunu renklendirmenin bir yolu olarak alay eden Cohen’in kursuna eşittir: kendisi veya daha doğrusu kendini ifşa etme eylemi. Günah çıkarma çağımızın duruşlarıyla eğlenirken alay ediyor.
Sahnede tanıştığımız Catherine Cohen, çok fazla bilginin asla yeterli olmadığı, muhteşem, amansızca zıplayan bir narsist. Set, erkek arkadaşıyla (ve katılmaya davet ettikleri insanlarla) cinsel yaşamının neşeli anlatımlarını içeriyor; burada kendini küçümseme ve övünme birleşerek abartılı bir versiyona dönüşüyor – yoksa öyle mi? – bin yıllık aşırı paylaşım ve güvenin çılgına dönmesi. “Benimle çıkmak,” diye haykırıyor, “hem eleştirmenlerin hem de hayranların sürükleyici bir deneyim olarak tanımladıkları şey.”
“Come for Me”, önceki şovundan aynı anda hem daha grafik hem de daha tatlı ama aynı zamanda şüphe ve savunmasızlığın çiçeksi notalarını da veriyor. İlk şarkı, “The Void”, uzaktan maudlin olmadan, bir boşluğu doldurmak için beceriksizce bir ihtiyaç olduğunu öne sürerken, “Good Not Bad” kapanış şarkısı, neşeli melodisini şakacı bir şekilde alt üst ediyor. Neyse ki, Cohen’in duygusal paletindeki bu hafif genişleme – artık sadece bir piyanist yerine üç kişilik bir grup tarafından desteklendiği için müzikal paletiyle yankılandı – onun güneşli, gonzo canlılığını engellemedi. Daha fazlası, burada daha fazlası.
Benim için gel
30 Haziran’a kadar Manhattan’daki Joe’s Pub’da; publictheater.org. Süre: 1 saat 30 dakika.
