Yaklaşık 20 yıl önce babamla birlikte siyaseti şiddetle tartıştığım yeni Netflix komedisi “Good Life” da bir hikaye var. Konuşma o kadar demek istedi ki arabama çıktığımda babam veda bile demedi.
Dedim ki, “Hoşçakal baba.”
Ve dedi ki, “Şey, başka bir yoldan gittin.” Dedi.
O noktada “Özel diyorum,“ Tüm hayatım boyunca babam olmak istedim ve belli bir noktada ben olmasını istediğime karar verdim. ”
Ama dürüst olursam, şu anda düşündüğüm bu değil. “Ne düşünüyor? Sadece yanlış.”
Yaklaşık bir yıl önce, babamın aylarca onu hastaneye bırakan akut bir inme vardı ve şimdi Deva ile birlikte. Ayağa kalkamaz. Yürüyemiyor. Konuşabilir, ama son 12 ay içinde olan hiçbir şeyi hatırlamıyor.
Bu ailem için büyük bir değişiklik. Babam her zaman büyük bir kişilik olmuştur. Bazen çok büyük. Ben çocukken bazen saptan uçardı. Özelliğimde, gümüş astarın inme kadar korkunç olduğu şakasını yapıyorum, “Tamamen dürüst olursam, onu sakinleştirdi.”
Bir gece, o son derece karanlık şakayı yaptıktan sonra, seyirci bu konuda nasıl hissedileceğini bilmiyordu. Orada oturdu. Bence seyirci düşündü, Bu adamın hasta babası hakkında gülmemize izin veriliyor mu?Bu yüzden bir çizgi doğaçlama yaptım: “Bu gece şakaların çoğu sizin için, ama bazı şakalar benim için. Bu bir başa çıkma mekanizması. Ve umarım bu da sizin için.” Bu kalabalığı aydınlattı. Bunun gerçekten boğuştuğum bir şey olduğunu kabul etti.
